СЕЙДӘЛІ, МОЛДА БӘЙІМ, ДІЛДӘ

347
Айтыс II том
Бәрің де етке тойып алғаннан соң, 
Орданың жатсың көлбеп төрін бермей... 
«Аш Баубек – атаң сенің» деген сөз бар, 
Ешкімге жүр екенсің жолың бермей. 
Мынау кім, жатқан төрде шынашақтай.
Көпшігін қойған бүктеп шиыршықтай? 
Мойнына әйкел тұмар тағыпты ғой, 
Күйеуі жаңа келген қызалақтай. 
Ежелден Құдай тілді бергеннен соң, 
Мен неғып сөз сөйлейін өрісін таппай?! 
«Жақсының алды – көпір» деген сөз бар, 
Ағалар, мен сөйлейін аузым бақпай.
Иманбай: – Әй, Табын, аңдап сөйле, жазада қаларсың! Бұл ме-
даль таққан мировой судья, – дейді.
Сейдәлі:
Халқыңды құтты болсын меңгергенің, 
Кәнекей, еліңізді тең көргенің?
Қолында ұсталардың балғасы бар, 
Көңілімнің өлеңнен арнасы бар.
Осынша бір Табынды ортаға алып, 
Ойлап көр бүгінгінің таңдасы бар.
Судья отыр қарап, мұртын талдап, 
Басында ақ шарқаттан шалмасы бар. 
Кетпейтін өлгенінше сүйегінен, 
Бетінде отқа күйген таңбасы бар. 
Мынау кім жапсардағы мұрны пұшық? 
Су аққан танауында арнасы бар. 
Үндемей, отыра қап мынау бала, 
Қалай да, кітап көрген молда шығар. 
Жүз басты Қанатбайдың тойханасы 
Ежелден дуа тиген орда шығар.
Сөйлеген алдымызда Табын молда, 
Тең басқан төрт аяғы жорға шығар. 
«Ит басты, сиыр аяқты» бұл ауылға, 
Біздерді душар қылған Алла шығар.
Сейдәлімен айтысатын ешкім жоқ. Әлімнің азаматы арланады. 
Сол кезде осы елдің жас ақыны Молда Бәйім деген табақ тартып 

348
Қазақ өнерінің антологиясы
жүр екен. Төрде отырған Иманбайдың: «Сейдәлімен айтысқа түс», – 
деген сөзін ести сала, бір табақ етті ала келіп, алдына қоя сөйлейді:

жүктеу/скачать 0,96 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: