Айтыс II том
Алтын:
Меніменен айтыссаң,
Ауызың қалар жабылмай.
Мен – арғымақ баласы,
Әлі қызбан, шабылмай.
Айтысып көр, қарағым,
Тәубеңізден жаңылмай!
Сейдәлі:
Айтысамын дегенге
Келмесін, шырақ, намысың.
Шу дегеннен байқадым,
Жақсы екен аяқ алысың.
Әлгі айтқан сөзіңде
«Арғымақпын» деп мақтандың,
Арғымақ та болсаң, байталсың,
Қара көрінім жер шабысың,
Естіп келдім мен сені,
Құлағыма тиген соң,
Алтын деген дабысың.
Алтын қыздың алдында,
Шығарайын деп келдім,
Аяғымның шалысын!
«Іздеп келген адам екен ғой», – деп, бір кесе шайды қолына алып,
амандасқалы далаға шығып, мына өлеңді айтады.
Алтын:
Астымда алып мінген сұр қарагер,
Ағады сұр қарадан сорғалап тер.
Көріспек, қол алыспақ міндет дейді,
Жолаушым, көрісейік, қолыңды бер!
Сейдәлі:
Айтамын айт дегеннен, қыз-ау, Алтын,
Лебің бал, аузың шекер, жүзің жарқын.
Көргеніміз, көріскеніміз болады да,
Аман ба ата-енең, елі-халқың?
Бұл тойға мен қыдырып келіп едім,
Алтын қыз, байқадың ба сөздің парқын?
344
Қазақ өнерінің антологиясы
Берсейші бағанағы байталымды,
Жоғалтпай жауаппенен сөздің артын!
Алтын:
Жолаушы, айтар сөзің біле алмайсың,
Жала етіп, дәнемені таба алмайсың,
Өзімнің қолда туған байталым ол,
Біздерден куә өткізбей, ала алмайсың.
Сейдәлі:
Е, бәсе, айтар сөзім таба алмаймын,
Шала етіп, дәнемені жаба алмаймын.
Байталды «Сенікі» деп айттың өзің,
Уәдеңнен ант ішсең де, тана алмайсың.
Алтын:
Барады көшіп аулым Қаражарға,
Сонарлап құсым салдың қалың қарға.
Аласың байталыңды айғыр берсең,
Алашқа шашып жүрген малым бар ма?
Сейдәлі:
Барады көшіп аулым Қаражарға,
Сонарлап құсың салдың қалың қарға.
Байталды бір бересің, бір аласың,
Сөзіңде сен сайтанның наным бар ма?
Бар еді бір айғырым кер қара жал,
Ала ғой, аяйтұғын жаным бар ма?
Алтын:
Жолаушы, байталымды бердім саған,
Инедей айыбы жоқ нансаң маған.
Біреудің о-дағы бір аманаты,
Иесіне тапсырайық есен-аман.
Сейдәлі:
Бір байтал сенен қалап алғаннан соң,
Бір айғыр өз қолыңда қалғаннан соң,
Байталың айғыр түгіл майып болар,
«Тусын» деп, арғымаққа салғаннан соң.
345
Достарыңызбен бөлісу: |
