Қалымбек Аян Советұлы

Жорға жирен өнеріңді төк десек.

Қара жердің бауырында бауыр жаз

Шоқ балақтан ұшсын тағы шоқ кесек.

Кей адамдар кездік көзін сұғынар да құнығар.

«Шүу» деп қалып сауырыңнан дырауменен сипасам,

Айға ұшатын кей кездері жыны бар.

Ақан тағдыр жүген ұстап, Маңмаңгерге зар бүгін.

Бәлкім, бәлкім тұяғыңмен от көсейтін шығарсың,

Тұяғыңа жазылса егер тағдырың.

От орнындай от тұяқпен от басып,

Шоқ балақтан шоқ гүлдерге шоқ шашып.

Қара жерге тұяғыңмен сурет сал,

Болат тұяқ қалмағайсың тот басып.

Жүрегімде ай тағаның ізі бар.

Қара жерде тағдырымыз бір болса,

Жүрегіңе өлеңімді сызып ал.

Сияқты тұрғандайсың қолын бұлғап.

Тұлымымнан сипаған қыз едің ғой,

Бұрымыңнан сыр көргем маған жұмбақ

Күлкіміз берілгесін мол шаттыққа,

Жағасын жазирасын орап құтқа

Сай сала шатқал ағып кете бардық,

Буылған бұрымыңды босаттық та.

Өмірім тұрды алдымда қос бұрымдай.

Бұрымың байлап тастап кете барды,

Құлбырауда құлын жыр жас күнім ай.

Бұрымыңа барамын оратылып.

Бұрымыңа көз салып соға тұрып.

Қиялым ақты сайға түн жамылып.

Жүрегім улы бастау суын алып,

Жіберді бұрымыңа мұң тамдырып.

Жігіт боп өлең жаздым жағы ашылған.

Бұралаң тағдырымда бұлақ көрсем,

Бұрымыңды іздеймін жағасынан.

Төгеді мың сан інжу айдың нұры.

Шапағын күйге бөлеп шашса маржан,

Күлкісі суға түскен ай сыңғыры.

Тұрады інжу маржан гүлге оранып.

Тәңірінің мөріндей сұлу шапақ,

Кезеді гүл далада түнді жарып.

Көремін гүл-інжуді тек жүрекпен.

Сол түні аңызға орап сайдың ішін,

Су бастау жанарындай мөлдіреген.

Гүл далаға орайды ол тағдырын.

Түнге жауған күміс егіз жаңбырым.

Тағдырыма қарап көзің талмасын.

Соқыр түнде жайсыздау бір түс көріп,

Көңіліңе қаяу түсіп қалмасын.

Мені әкетті қара жолға лақтырып.

Жаулығыңның жан ұшына сіңеді,

Қара көзден уайым ойлар аптығып.

Сағынысу саған да, маған да ауыр.

Жалғыз ұлын жетелеп жеті түнде,

Жел өтінде тоңады сенің жаның.

Тағдырдың тарлығы кеп жан жылатса

Қамықпай қараша үйге мен келермін

Тамұқтай тар заманым қан жылатса...

Қабағына күн шуағын сіңіріп.

Қорлан десе қайран көңіл көк дөнен,

Алшаң басқан қалмастан ол сүрініп

Домбырама байланған сұлу ән деп.

Іздермін маңғаз елді кезіп жүріп

Өңімде жалғыздықтан қуарған боп.

Серімен еріп кетсең жылай түсіп.

Алаяқ сұңқар төсті күреңімді,

Баптар мең кекілінен сипай түсіп.

Маңдайын самал өбіп есіп қырдан.

Саусаққа киген сертті тастай көрме,

Сәулеге семсер болып түсіп тұрған.

Маңайымнан құзғын ғана жүр ұшып.

Түк білместен түзде жортып барамын,

Қарқ-қарқ етті бәлкім болар ұрысып.

Өшін дағы менен құзғын ала алмай,

Маңдайымнан шоқып қана қалардай.

Арасында әуенінде тыңдаймын,

Үні оның қаралы хат хабардай.

Пайғамбардан үш ғасырды сұрадың.

Бәлкім болар сонаау ата заманнан,

Бері қарай ұрпағына құладың.

Қанатыңнан қайғы әні тұр есіп.

Табиғатта үніңді де жақтырмай,

Дауысыңда тұнып тұрғой нала-өксік.

Тұсында Хан Кененің ұшып па едің?

Заманнан ғасыр жасап жырлау үшін,

Төніп кеп маңайыма түсіп пе едің?!

Қай бабамның басын шоқып жатты екен.

Қай пенденің басын шоқып жатсаңда,

Жемтік қылу қуанатын шақ па екен?

Жерлеуді де біздер сенен үйрендік.

Енді нені үйреткелі кеп тұрсың,

Онсыз дағы құзғындықты үйрендік.

Тамшы өлең тамып кетті түймек боп.

Қамыс көлі ызыңдайды ән салса,

Жан біткендей өн бойына имектеп.

Айсұлуым айға сыңар ақмаңдай.

Сезіміңді періштеңе тапсырып

Тыныш көлге батып бара жатқандай.

Өмір сені түсінбейді мәңгүрт деп.

Жарық күннен жылы сезім таппасаң,

Құшағына тыныш көлдің сүңгіп кет.

Ай сәулесі түссе егер ақ тұнба.

Қатал өмір сидырмаған аруым,

Көл түбінен мәнді өмір таптыңба?