P/S Көз алдымда өлең отыр жанарына мұң тұнып. * * *

Көз алдымда өлең отыр жанарына мұң тұнып.

Кеңістікке шашылады тарап үн.

Үнсіз бүрлеп келер ұрпақ – құлын бақ,

Өзен ұрттап айдың әлсіз арайын.

Жұлдыз ақты төбе құйқам тілініп.

Әлеміме жаңбыр жауды.

Құбылыс...

Түнді біреу күзетеді тасадан,

Қаңғып кеткен ғаламда...

Мен ғарыштық бақытымды жасағам,

Жұпар көңге аунап алып әманда.
Мамықтай түн құшағына қарсы алып,

Батыс шеттен нұр тамады шырынды,

Жүрегіме жасырамын арпалып...

Жер мен Көкке сыймайтұғын мұңымды.

Күздің демі сап-салқын тамағымнан үрлейді.

Ғажайыпқа сүңгуге сана - масаң, ми - олақ,

Жылқы исі жусатқан жұмыр бауыр күңгейді.

Шіркін-дүние, дөңгелеп киіз үйдің жұртында.

Ирек сағым, имиген жоталарда шын қалқып,

Қойлы ауыл – қара өлең, қоңыр таудың ұртында.

Үскірік жел жалайды тұлымымнан сиыр тіл.

Қызыл отты жонымен түңілікті кеулетіп,

Иенге ағып кетеді қалам ұшта құйын – жыр.

Күзгі дала жұпыны, жапырақтан әр тайған.

Көк Тәңірге жалғайтын күре жолдың бойындай,

Біздің үйдің түтіні будақтайды Алтайдан.

Іңір кетіп барады іргесінде бұлақтың.

Гүл қарайды дірілдеп уақыттың ізіне,

Жанарына шылап мұң...

Ай сәулесі жамырап ақ отаудың төрінде.

Сары шәугім ентіккен қара ошақтың белінде.

Шаңырақтан төгілген бозторғайдың әуені

Ұқсай берді өмірге...

Cаумал иісі қалықтап паң ауаны ұрады.

Әжім шалған ақ жүзін құбылаға түзеп ап

Әжем сәжде қылады...

Бұлғын қашты далаға ақ қорымды күйретіп.

Төбемдегі аспанда түн аруы билейді.

Жұлдыздардан күй кетіп...

Шұрқыраған жылқыдан көкке қарай сіңісті үн.

Салқын самал құлайды таңдайыма адырдан

Бал дәміндей қымыздың.