«Түйенің тізгіні менің қолымда деуге қорықтым, – дейді, – әйтпесе, мені де
қоса ойланбастан әлгі қайыршыға беріп жібергендей еді...».
Иә, сахабалар тым дархан мінезді еді.
Христиан және Әлидің (р.а.) шапаны
Ел басқарған халифалығы кезінде Куфа қаласында хазірет Әлидің (р.а.)
шапаны жоғалды. Аз уақыт өтер- өтпес әлгі шапан бір христианның қолынан
табылды. Әли әлгі христианды ерткен күйі қазыға жүгінді.
Қазы:
– Мына халифаның айтқанына не дейсің? – деп христианға қарады. Ол
болса халифа Әлиді жалақорға жатқызбайтынын, алайда шапанның өзінікі
екенін айтты.
Қазы бұл жолы Әлиге бұрылып:
– Мына кісі бұл өз шапаным деп тұр. Ал бұған сенің куәгерлерің бар ма? –
деп сұрады.
Хазірет Әли күлген қалпы:
– Қазы дұрыс айтады, дәл қазір менде куәгерлер болу керек еді. Бірақ
ешқандай куәгерім жоқ, – деді.
Куәгерлер болмағандығына сүйенген қазы хазірет Әлиді христианға жығып
берді.
Алайда шынтуайтында шапанның кімдікі екенін білгендіктен ішкі ар-ұяты
жібермеген христиан сәлден кейін қайта бұрылып келіп, былай деді:
– Мұндай үкім шығару, сірә, адамдарға қатысты емес, пайғамбар әкелген
үкіметтік жүйеге тікелей қатысты болса керек. Негізі, мына шапан Әлидікі еді, –
деп шапанды хазірет Әлидің өзіне қайтарды.
Сөйтті де аз уақыттан кейін-ақ мұсылмандықты қабылдады. Кейіннен
хазірет Әли бастаған «Нехриван» шайқасында ол дұшпандарға қарсы жан аямай
соғысқан
[19]
.
Достарыңызбен бөлісу: