деп жатып кеп өтініпті. Бала өтінішін жерге тастай алмаған данышпан келісіп,
өрістегі малдарға қарап қалыпты.
Бала кете сала-ақ мал ішінде ойнақтап жүрген бір лақ байқаусызда тереңірек
бір жыраға түсіп кетіпті. Малға қарап отырған
данышпан өзіне табыстап
кеткеннен кейін ұялғандықтан жыраға түсіп, әлгі лақты алып шықпақ болып
әрекет жасай бастапты. Лақты жырадан сыртқа алып шығу оңайға соқпапты.
Көп әуреге түсіп жүріп, өзінің жүрегі аузына тығылып қашып келе жатқанын,
еңсесін басқан зіл уайымды, патша әмірінен қатты қорыққандығын –
бәрін де
ұмытып кетсе керек. Ақыр соңында ақ тер, көк тер болып, лақты арқасына
байлап жатып әрең сыртқа алып шыққан данышпан
бұл әрекеттен өмірдің бір
шындығына көз жеткізгендей болыпты.
Қойшы бала тамағын алып ауылдан шауып келгенде, малын өзіне
табыстаған данышпан дереу еліне қайтыпты. Келе сала патша ордасына ат
басын тіреп: – Мен сіздің балаңыздың емін таптым, – депті қуанғаннан жүрегі
жарыла жаздап.
Патша маңайындағы уәзірлердің бәрімен
даныш-панның сөзіне құлақ
қойғанда, ол өз емін:
« – Тақсыр, балаңызды бойкүйездік пен енжар-лықтың шырмауынан
арылтатын бірден-бір тәсіл – оған жауапты бір жұмыс тапсыру. Балаға жүктер
істің жауаптылығы неғұрлым көбірек болған сайын баланың да өз бойындағы
бойкүйездіктен соғұрлым арылары сөзсіз. Балаңыздың салғырттық пен
болбырлыққа салынуы жұмыссыздық пен қолы бостық салдарынан.
Балаңыз
берілген жұмысты қолға алып, өзінің сол жұмысқа деген жауапкершілігін сезіне
кіріскен кезде уақыт та сондық жылдам өтіп, оның өмірге деген қызығушылығы
мен құлшынысы да арта түседі, – деп өмірден алған сабағын қорытқан екен..».
Достарыңызбен бөлісу: