О дүниеге барып қайтқан Қымбат

85
байы Шолпан мен бауырым Әділет Алматы қаласының 
орталық  емханасының  хирургия  бөліміне  алып  келеді. 
Дәрігерлер рентгенге түсіріп тексергеннен кейін: «Ішегің 
үзіліп гемотома болуы мүмкін, сенің тірі қалуыңа кепіл-
дік бере алмаймыз. Сондықтан операция жасамас бұрын 
өз қолыңнан колхат бересің», ¬– дейді. Жан керек, Қым-
бат қолхат береді.
Дәрігерлер  Қымбатты  операцияға  дайындап  іске 
кіріседі. Ұйықтататын дәрі еккеннен кейін Қымбат терең 
ұйқыға  шомады.  Өзі  былай  дейді:  «Ұйқыға  кеткеннен 
кейін жаным тәнімнен бөлініп, өзім әппақ жамылғы жа-
уып қойған тәніме төбеден қарап тұрмын. Дәрігер біде-
мені айтып, пышағымен мені кескілеп жатыр. Мен қарап 
тұрмын. Айтқан сөздерін түсінбеймін».
Осы  сәтте  құбыр-труба  сияқты  бірдеменің  ішімен 
ұша  жөнелдім.  Алдымнан,  өте  алыстан  кіп-кішкентай 
жарық көрінеді, жете алмаймын. Ұшып келемін, ұшып 
келемін...  Тынысым  тарылып  кетті,  құбырдың  ішінен 
тезірек шыққым келеді. Бір кезде мені дөңгелегі бар зем-
білге (каталка) салып екі есікке алып келеді. Есіктің ал-
дында гуманоидтарға ұқсайтын бір орта бойлы адам тұр. 
Тек жылтырап көзі ғана көрінеді. Көзі адамдікі сияқты. 
Бірақ, үлкен. Үсті-басына күміс тектес матадан жасалған 
кебінге  ұқсас  киім  киіп  алған.    Зембілге  салған  қалың 
нөпір адамдар кезекте тұр. Әлгі кебін киген адам оларды 
іріктеп жатыр. 
–  Мынаны  анда  жіберіңдер,  ал  мынаны  кері  қайта-
рыңдар!
Менің кезегім келгенде:

86
VI БӨЛІМ
– Мынау кері қайтарылмайды, – деп бір есікті ашып, 
итеріп кіргізіп жіберді.
Іші ойлы-қырлы сырғанаққа ұқсайтын қан түстес құ-
быр екен. Сол құбырдың ішінде айналып ұшып келемін, 
ұшып  келемін...  Бір  мезетте  жіп-жіңішке  қыл  көпірдің 
үстінен бірақ шықтым. Екі аяғыммен тұрмын. Қыл көпір 
шайқалақтап  тұр,  шайқап  тұр.  Артымдағы  үңгірге  ұқ-
сас құздан жалынышты ыңырсып қиналған дауыстарды 
естідім. 
– Қымба-а-ат, кешірші бізді! Кешір! Құтқа-а-ар бізді! 
Артыма қараймын. Кім ол?! Алдымда дуал. Есік көрі-
неді. Дуалдың ар жағында ана дүниенің адамдары мені 
күтіп тұр. Әкемнің шешесі әжем, Мараттың ата-анасы, 
әжесі, Мараттың түрік досы Яша әкесімен бәрі бірге тұр. 
Ол кезде Мараттың әкесінің ағасы Әшмұхаммед ата тірі 
болатын. Ол кісі де тұр екен. Мен:
– Ой ата! Сіз менен бұрын жетіп алғансыз ба? – деп 
қоямын. Ол кісі бауырына айтып жатыр:
–  Мынау Мараттың келіншегі Қымбат болады. Сенің 
туған келінің. 
Сонан соң әжемді көріп:
– Апа! Мен сізді таныдым, келдім міне,  мен келдім! 
Бәрі күлімдеп тұр.
Қыл көпірдің ортасында тұрмын. Арттағы дауыс қи-
налып мені шақырып жатыр. Ойладым: 
– Елдің бәрі тозақ дейді, соны көрейінші. Кім менен 

87
соншалықты кешірім сұрап жатыр, соны білейінші, – деп 
қыл көпірдің үстімен артыммен артқа жүрдім. Тоқымдай 
ғана  жер  бар  екен.  Сонда  тұрып  үңгірдің  ішіне  кірдім. 
Кірсем түрі қорқынышты: көздері, денесі күп болып ісіп 
кеткен бір әйелді тіліне дәу шеге қағып, тасқа іліп қой-
ған. Сөйлей алмайды, тек «ың» деп ыңырсыған дыбыс 
шығарып менен көмек сұрап тұр, бұлар өсекшілер. Мен  
оны танымаймын, түрі бұзылып кеткен. 
Мен:  «Бисимилаһи  рахманир-рахим»,  –  деп  тілімді 
кәлимаға келтіріп алып, ары қарай жүрдім. Қарасам  енді 
бір  әйелдің  басын  салбыратып,  шашын  қазыққа  бай-
лап, көтеріліп тұрған екі аяғына шеге қағып, қабырғаға 
жапсырып қойыпты. Тілі салақтап жерге жетеді. Ол да 
сөйлей алмайды, тек «а-а-а-а!!!» дейді. Үңгірдің ішінің 
ауасы ауыр, ниеті (аурасы) жаман. 

жүктеу/скачать 1,25 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: