Сірә, көркем әдебиетте кейбір жазушылардың диалектизм-
дерге көбірек баруының бірнеше себебі бар, олардың бірі –
«әркім өзі туып-өскен өлкеде қолданылатын тіл элементтерін,
бала кезінен құлаққа сіңіп, үйреншікті болып кеткен сөздерді
қимай, соны дұрыс деп есептейтіндіктері» (Ш.Сарыбаев),
екіншісі – әсерлі, экспрессивті сөздерді іздеуі. Алғашқысы –
көбінесе санадан тыс, оның үстіне әдеби нормадағы сөз-дер
мен нормадан тысқары тұратын сөздерді ажыратып таны-
майтындықтан болып жатса, соңғысы – саналы түрде, бірақ
кейде сәтсіз (уәжсіз) шығатын әрекеттер болып кетеді.
Жалпы тіл білімінде
диалектизация деген термин бар, ол
– көркем әдебиетте (кейде тіпті тұтас әдеби тілде) жергілікті
ерекшеліктерді еркін әрі молынан жұмсау әрекеті. Тілдер
дамуының белгілі бір кезеңінде бұл процесс орын алуы мүмкін.
Қазақ тілінде диалектілендіру (диалектизация) құбылысы айқын
және қарқынды түрде болмағанмен, XX ғасырдың 70-80-жыл-
дарында қылаң беріп қалғанын айтуға болады. Көркемсөз
шеберлерінің бірқатарының (Д.Досжанов, Т.Әлімқұлов т.б.)
шығармаларында жергілікті тіл ерекшеліктерінің айтарлықтай
орын алғанын Ғ.Мүсірепов сияқты аға жазушылар мен кейбір тіл
мамандары (Б.Қалиев) баяндамалары мен мақалаларында арнайы
атағаны мәлім. Диалектизмдерді стилизация мақса-тында
пайдалану айтарлықтай күш алып, әрі қарай дамыма-ғанымен,
көркем дүниені диалектизмдермен өрнектеудің шама-шегін,
амал-тәсілін, орын-кезеңін тап баса алмай, әдеби норма-дан
шығып кетіп жатқан фактілерді 80-жылдардағы туындылар-дан
тауып, жинап біз де көрсетіп едік. 1984 жылы жарияланған бір
мақаламызда айтылған пікірлер мен келтірілген мы-салдарды
қайталасақ. Жазушы Бекділда Алдамжаровтың «Қара нөсер»
атты кітабында ( «Жазушы», 1981)
ояқ, анаяқ,
Достарыңызбен бөлісу: