«Полюсте қалған өлі адам/ «Ұзын торай». Сөйлеу тіліндегі тұрақсыздыққа
еліктеп əрі эвфемизмді жалқы есімге айырбастап, өлген адамды қорек көзі
ретінде қарастырған сөйлеу кіріспесі түсінбей тұрған оқырманын
шатастырып жібереді.
Ауызша белгісіз жағдайлар баланы одан əрі тұйыққа тірейді. Өйткені
баланың көзі ашық-шашық киінген əйелдердің дене бітімін, жыныстық
айырмашылығын
зерделеп
отырады.
«Жараланған,
мойнына
жез
шығыршық ораған» атаусыз қалған бөтен əйелді бала «тікелей əйелдің өзі
арқылы» мынадай мазмұнда «оқиды»: «Мен оны тек өзі арқылы/өзі арқылы
оқыдым / Мен тоқтауға қатты ұялдым» [курсив қосылған]. Оған атау
беретін шарасыз бала пайдалануға ыңғайлы «бұл» («it») сөзіне жүгінеді. Ол
араласып кеткен атаусыздық кеңістігінен, атаусыз белгісіздіктен атауы бар
«қаптама/сары дала, уақыт» деген тұрақтылыққа қарай шегінеді.
Дикинсонның иірімдегі жазбасының күші осындай.
Адамзаттың үлкен шоқжұлдызындағы өз жолын оқып, ұғуға қабілеті
жетпейтін бала осының бəрін естіген кезде дыбысталған отбасылық
бірегейлікті таниды.
Достарыңызбен бөлісу: