116
Кісінеб себебім сол мен аһ ұрған:
Көб жүріб далада енді сейіл құрман.
Әбзелмен жарқыраған әсем басыб,
Аз қалды сыйлы, сынды күндер тұрған.
Жақында жаны ашымас жау кеб шабар;
Қалдырмай әбзелімнің бәрін тонар;
Соқтырған шын күмістен тағаларды;
Сұуырыб айағымнан, олжаланар.
Күйзеліб, жаным ашыб, ауырыб бек,
Қайғырыб, уайым ғыб, тұрмын жүдеб;
Орнына желбуіштің теріңді әкеб,
Терлеген бүйіріме жабады деб».
Достарыңызбен бөлісу: