Әлдихан Қалдыбаев Бауыржан деген бала бар
жүктеу/скачать 83,07 Kb.
|
«АТАМДІКІ»Бауыржан, Талғат жəне оның інісі Алдан үшеуі ойнап отырған. Ойында ештеңе жоқ, Бауыржан төрде сүйеулі тұрған домбыраға қол соза берген, Алдан шыр ете қалды. – Тиме-е! Тарт қолыңды! Бауыржан бір нəрсені бүлдірген екенмін деп шошып қалып, қолын тартып ала қойды. – Ол – атамдікі. Ұстама. Сындырасың. Домбыраны адам сындыру үшін емес, тарту үшін алмай ма екен қолға. – Алдан, сындырмаймын, тартамын. – Ал, Бауыржан, тарт. Талғаттың сөзі аяқталар-аяқталмастан, Алдан домбыраны бас салды. – Жоқ, тартпайды. Сынып қалады. Атам ұрсады. – Бер! Тартсын. – Бермеймін. Домбыра сенікі емес, атамдікі. Атам «ешкімге ұстатпа» деген. – Қашан? Атам қайта біздің домбыра тартқанымызды жақсы көреді. – Жоқ, жақсы көрмейді. Алдан домбыраны алдына өңгеріп алған, өлсе ажырар емес. Өзінен кіші баламен ерегісіп, ешкім абырой таппайды. – Талғат, мейлі. Алданның айтқаны-ақ болсын. Басқа бірдеңе ойластырайық. Қызық кітап бар ма? – Бар.
– Бар болса, əкел, оқиық. Талғат шкафтан қалың қызыл кітапты алып, Бауыржанға ұсына берген. – Ұстама-а! – Не болды мына Алданға тағы? – Алма. Жыртасың. Ол – «Қазақ ертегілері», атамдікі. Атам «ешкімге оқытпа» деген. – Қашан? Атам кітап оқуға ешқашан қарсы болып көрген емес. – Оқысаңдар, басқа кітап оқыңдар. Атамның кітабын оқытпаймын мен сендерге. – Сен өйтіп керги берме, бала. Таяқ жейсің. – Талғат, тиме! Басқа бір ермек табайық. – Мейлі, онда дойбы ойнайық. – Бар ма еді? – Бар. – Онда əкел. – Əкелмейсің. Ойнамайсыңдар. Шашып құртасыңдар. – Шашқаны несі? – Дойбы – атамдікі, атам «ешкімге ойнатпа» деген. Талғат күйіп кетті. – Мынау қайтеді, ей? Қызғаншақ? Көрсетейін мен саған... Талғат інісіне тап берген. Бауыржан ұстап қалды. – Талғат, қой! Алдан-ақ алсын бəрін. Жүр, біз кеттік далаға. – Бара беріңдер. Қайда барасыңдар, келесіңдер қазір-ақ. – Өзің келіп жүрме соңымыздан. – Тапқан екенсіңдер ақымақты! Сендер далада сандалып жүргенде отырам үйде. Домбыра тартам, ертегі оқимын, дойбы ойнаймын. – Отыр. Көреміз қанша отырғаныңды. Бауыржан мен Талғат ойын қызығына түсіп кеткен. Алдан ұмыт болған. Ал Алдан бұларды ұмытпапты. Алдан тұр балконда сүмірейіп, бір қолында домбыра, екіншісінде – дойбы, қолтығында – «Қазақ ертегілері». Екеуі осылай боларын о баста-ақ білген. – Бауыржан, Талғат, бері келіңдер, жүріңдер үйге. Мə, мыналарды берем. Атам ұрыспайды. Алданның сөзіне ешқайсысы құлақ асқан жоқ, ойындарын жалғастыра берді.
Алдан тұр балконда телміріп. жүктеу/скачать 83,07 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|