Ібіліс құдайға бағынбайды.
Ібіліс «Одан (адамнан) мен
артықпын, сен мені оттан жасадың, ал оны (адамды) балшықтан жасадың», −
деп шап ете түседі. Құдай
Ібіліске ұрысып-ұрысып жұмақтан қуып жібереді
(М. Тоқжігітов). Ізінде ізіреттесіп
ібіліс жүр, Майпаздап бала баққан
кемпірдей-ақ. Нәпсі – ақымақ, ақылыңды алпыс бөлер, Ойыңа ешбір қайғы
келтірмей-ақ
(Шораяқтың Омары). – Саспа, балам, саған ақыл тауып берейін,
ондай ақылдың есебін сайтанның әкесі
Иблис та таппайды, − деді
(«Мың бір түн»). Шығарма ерніңді
Ыбылыс . Басыңа таяқ тиеді. Таңда мақшар күнінде
Шығарған ернің отқа күйеді, − дейді молда
(І. Жансүгіров). Құнанбай серпіліп,
ілгері ұмтыла түсті. Құнанбай серпіліп, ілгері ұмтыла түсті. – Ей, Сүйіндік, −
деп киіп кетіп ұрыса сөйледі, − албасты да қабаққа жарай басатын. Қасиеті жоқ,
қыры жоқ басшы болса,
Ыбылыс, жын шектемей қайтеді? Адал десек, аман
десек жан берейік
(М. Әуезов). – Мен үнін өшірейін, ол тамұқтан келген
ыбылыстың деді ол
(Ә. Сәрсенбаев). Іждиһат (ыждаһат, іждіһат, иждиғат) –
тырысу, ынта, жігер, ықылас .
Қауіп қылып қарайды одан қалмақ халқы, Ертерек
ыждаһат етіп күтініпті.
Жасырын жасқану жоқ дұшпан ашық Жағалай ор түбіне қол төгіпті
(Нұртуған). Ұстаз әңгімесін ол бадана көзін кең ашып, аса бір
іждиһатпен үнсіз тыңдаушы еді
(Р. Тагор). Ықылас,
іждиһат пен жиһат етіп, Шыбын жан
шыдай алмас шерін тәнда. Жеміс ең пісіп тұрған бақшадағы, Ерік бар ма
бұйырмаса біз мехманда
(Әріп). Сәтбала сыңарынан қалыспауға бар
