Психоаналитикалық бағыттың негізін салған З.Фрейд болды.Психикада ауытқуы бар адамдарды зерттеу барысында ол ауытқулардың бәрінің органикалық себебі денесінде немесе жүйке жүйесінде емес,көп жағдайда оны санадан немесе адамның жеке проблемасынан қарастырып,іздестіру керек деді.Фрейд бұл себептердің тамыры ерте нәрестелік кезеңде,яғни бұл кезеңде бала ересек тарапынан болған жыныстық қатынастардан көрген зәбірден деп біледі.Бала өзінің зорлық-зомбылығын ешкімге айта алмайды да,ол терең санасыздыққа (бейсанаға) кетеді.Осы терең психикалық жарақат жанаса береді де,балаға көптеген ыңғайсыз қобалжу жағдайларын туғызады.Бұл азаптан арнайы терапия формаларын қолдану арқылы құтылуға болады.Бұл әдіс психоанализ деп аталады.Өмір сүру түйсігі (эрос) пен өлім (танатос) және мораль,мәдени норма жиынтықтар арасындағы дағдарыстар теория негізі.Бала дүниеге туа біткен еліктеу түйсіктерімен келеді.Фрейд оны «либидо» немесе «Оно» деп атаған.Бала тәртібінің негізгі себептері осы түйсікті тілекті қанағаттандыру болып табылады.Мұны Фрейд «қанағаттану принципі» деп атады.Алайда,нәрестелік кезеңнен бала өзінің тілектерін қоғам талабына сәйкестендіре бастайды.Жазалаудан қорқу барысында ол өзінің түйсікті тілектерін ұстамдылықтың арқасында сыртқа шығармайды.Осыдан психиканың келесі инстанциясы «Мен» немесе «Эго» пайда болады.Фрейдтің теориясынан кейін неофрейдистер (Э.Фромм,Дж.Хорни,Э.Эриксон,т.б.) болды.