203
Тәрбиенің негізі – имандылық
екен демейді», «Төбемізге шығарасың ба, қайтесің?»,
«Ақшаны ойлаған адамда ұят бола ма?» деген секілді
елдің ашынған, ұрысқан дауыстары естіліп жатты. Бірақ
оны елер кондуктор жоқ. «Ұнамаса, түсіп қалыңдар!
Маған не қыл дейсіңдер? Қу ақша үшін жүрмегенде не
үшін жүрміз?! Мен ұятты ойласам, бала-шағамды кім
бағып береді? Ұяттың заманы өткен баяғыда». Тілінің
ащысын-ай мынаның. «Ұяттың заманы өткен» деп
қояды. Ұяттан айырылғандағы пұшпаққа жеткен түрі
мынау ма сонда? Ұяттан айырылған адамның түрі де
ұсқынсыз болып кете ме, қалай өзі?! Тағы да кейіді.
Түсіп қалып кері қайтқысы келді. Бірақ бармасқа бол-
май тұр. Өйткені бүгін дереу барып, сұқбатын алып
алмаса, бір-екі күнде бұл кісінің шетелге кетем дегені
есінде. Оның үстіне журналдың айлық жоспарына
сол кісімен сұқбаттың берілетіндігі енгізіліп қойған.
Айтпақшы, қазір бұл кісі қызметі өсіп, мәдениет са-
ласын басқарып отырған жайы бар. Алдын- ала әуелі
шағын журналистік зерттеу жүргізіп, ол кісінің соңғы
уақыттарда басқа газеттерге берген сұқбаттарын шолып
шыққан еді. Құдай салмасын, берген сұқбаттарында мін
жоқ. Патриоттығын, өзінің әлі де ашылмаған қырлары
көп екенін, халықты қалтқысыз құрметтейтіндігін жиі
тілге тиек етіпті.
Қоятын сұрақтарын көкейіне түйіп, әне-міне де-
генше әлгі кісінің қызмет орнына да келіп жетті. Хат-
шы қызға телефон шалдыртып, келіскен уақытта келіп,
кіруді күтіп отырғанын білдіртті. Көп кідірместен ішке
кірді. Көк түтіннің ортасында креслода шайқатылып
отырған, галстук таққан бұжыр бет кісінің ымдауы-
мен қарсы алдындағы үстелді жағалай қойылған
орындықтардың біреуіне отырды. Қол созып аманда-