Жақында Елбасы Нұрсұлтан Назарбаев Ұлттық қауіпсіздік Комитетінің арнайы жасағы «Арыстан» базасына барды



Pdf көрінісі
бет4/7
Дата30.01.2017
өлшемі42,08 Mb.
#3044
1   2   3   4   5   6   7

БІЗДІң АНыҚТАМА:

АСАНӘЛІ  ӘШІМОВ  –  КСРО,  ҚазКСР,  Қазақстанның  халық 

әртісі, Мемлекеттік сыйлықтың лауреаты.

1937 жылы 8 мамырда Жамбыл облысы Сарысу ауданы Сауда-

кент (бұрынғы Байқадам) ауылында дүниеге келген.

1961 жылы Қазақтың Мемлекеттік Құрманғазы атындағы Ұлт-

тық  консерваториясының  театр  факультетін  актер  мамандығы  бо-

йынша бітіріп шығып, «Қазақфильм» киностудиясына актер болып 

қабылданды. 

1963 жылдан бері М.Әуезов атындағы академиялық драма теа-

трының актерлік құрамында әрі режиссерлік қызметте.

1986 жылы Асанәлі Әшімовке «Шоқан Уәлиханов» фильмі үшін 

Қазақ КСР Мемлекеттік сыйлығы берілді.

Асанәлі Әшімовтың 1995 жылы қазақ тілінде «Майраның әні», 

2007 жылы «Арнау» бес томдық шығармалар жинағын, 2008 жылы 

«С любовью Ваш Асанали Ашимов» кітаптары жарыққа шықты.



Тұлға

21

ды  тағдырдың  маған  берген  сыйы  деп  білемін.  Мен 



ойлаймын, бүгінгі таңда да Отан үшін отты қолымен 

қарыр, қажет болса жанын берер алдаспан азаматтар, 

тіпті батыр бабамыз Бауыржандай тұлғалар баршылық. 

Жастар осылардан үлгі алса деймін. 



–  Тұлғалар  –  тұнған  сыр  ғой.  Бұл  сөзімізбен  де 

келісетін шығарсыз. Әңгіме ауаны әскери тақырып 

болғандықтан, жас жауынгерлеріміздің, жалпы қа-

лың оқырманымыздың атынан қызықты сауал қой-

ғым  келіп  отыр.  Сізге  қандай  әскери  шен  ұнайды? 

Қандай әскери шенді таңдар едіңіз?

– Әрине, жасымыз ұлғайғаннан кейін Армия генера-

лын таңдаймыз. Ал, бірақ өзіме старшина шені ұнайды. 

Ол жауынгерлермен басшылардың арасындағы байла-

нысты  жасап,  жауынгерлерді  ерлікке  жігерлендіреді. 

Кинода оларды қарапайым қылып ойнатады. Сержант-

тық құрамы дегендей. Шын мәнінде сарбаздарға жақын 

адам. Сарбаздың екінші «әкесі» деп жатады. Старшина 

жақсы болса, әскери қызметте ақсамайды. Жауынгер-

лердің арасында жас болған соң әр түрлі нәрселер бо-

лады.  Шыдау  керек,  қиыншылықты  еңсеруге  ұмтылу 

қажет.


–  Біздің  оқырмандар  әскери  азаматтар  болға-

нымен,  көп  бөлігі  жастар,  жауынгерлер.  Өзіңіз 

жақсы-жайсаңдармен  көп  араластыңыз,  жақсы 

адамдармен  көп  таныссыз.  Осы  өсіп  келе  жатқан 

жастарға жақсы маман, жақсы адам, жалпы жақ-

сы азамат болу үшін қандай қасиет керек деп ойлай-

сыз. Осы туралы айтып өтсеңіз?

– Бірінші кезекте тәртіп, іштей жинақылық болу ке-

рек.  Тәрбиелік-

ті, 


адалдықты 

бірінші  кезекке 

қойған 

дұрыс. 


Өтірік,  жалған-

дық 


уақытша 

м ү м к і н д і к т е р 

беруі 

мүмкін. 


Бірақ,  адалдық 

түбінде 


жеңіп 

шығады.  Адам 

қай жасында бол-

масын  барынша 

бойын  жалған-

дықтан 


аулақ 

ұстаған 


жөн. 

«Өтіріктің  арты 

бір  тұтам»  де-

гендей ол уақыт-

ша,  ал  шындық, 

адалдық  секілді 

қасиеттер  мәң-

гілік 


болған 

және бола береді. 

Отанға  адалдық, 

Әскери 


антқа 

адалдық жай сөз-

бен  емес,  артын-

да  іспен  дәлел-

денуі  қажет.  Ал, 

адамның 


ішкі 

жан-дүниесінің тәртіптілігі осыған жол ашады. 

Адам болу – қасиетті атақ. Адам атың болған соң, 

сен  -  ата-анаңның,  еліңнің,  Отаныңның  перзентісің. 

Отан алдындағы қарызың мен парызың - ең ұлы жау-

апкершілігің. Адам болу үшін Абай атамыз айтқандай: 

сүймек,  сезбек,  кейімек.  Харекет  қылмақ,  жүгірмек. 

Ақылмен ойлап сөйлемек, ақыл керек, ес керек, мінез 

керек...

Сондай-ақ, адам кәмілеттік жасқа жеткен соң өз ба-

сын өзі алып жүргені абзал. Ата-ана, мектеп тәрбиесі 

бір бөлек. Одан бөлек өзін-өзі тәрбиелеу бар. Осыны 

мықтап қолға алған жөн. Жақсылардан үлгі алып, «мен 

кімнен кеммін» деп намысты қамшыласаң жетістіктер-

ге  қол  жеткізбей  қоймайсың.  Мен  осыны  терең  ұғы-

ныңдар демекпін.



–  Талай  талайы  тағдырды  басынан  кешкен 

халқымыз биыл ел азаттығының 24 жылдық мерейлі 

сәтіне де келіп жетті. Тәуелсіздіктің әр бір сәтін, 

әр мерзімін толайым бақытқа санар қастерлі халқы-

мыз үшін Тәуелсіздік таңы таусылмас жыр, тоқы-

рамас тақырып арқауы. Осы жайында пікіріңізді біл-

сек?

– Тәуелсіздік – ең алдымен Қазақ халқының бостан-

дыққа ұмтылған асқақ армандары мен қайсар рухының 

жемісі.  Сондықтан  да  біз  үшін  Тәуелсіздік  күні  –  ең 

қас терлі күн. Сонау тарихқа көз салсақ, әр халық біреу-

ге  тәуелді  болудан  бас  тартты.  Керісінше,  еркін,  еге-

мен, тәуелсіз болуды аңсаған, алға мақсат қойған. Сол 

секілді біздің халықта ғасырлар бойы тәуелсіз болуды 

армандады.  Сонау  ғұн,  сақ  заманынан  бері  ата-баба-


Тұлға

22

ларымыз  осы  жер 



үшін  қан  төгіп, 

ұлтарақтай  бөлі-

гі  үшін  жан  алы-

сып,  жан  берісті. 

Сол «елім, жерім», 

деп  еңіреген  ер-

лердің  арқасында 

ұлан-ғайыр  жерге 

иеміз.  Жер  көлемі 

бойынша  әлемде 

9-шы  орындамыз. 

Осы 


жерімізді 

қорғап, қызғыштай 

қорып,  байлығын 

игеріп,  халық  қа-

жетіне   жа рату  ол 

осы  қазір  ғұмыр 

кешіп  жатқан  ұр-

пақтың еншісінде.

Қазақ  ұлын  да, 

қызын  да  жастай-

ынан 

ержүрек 


те  батыл,  тура 

да  шыншыл,  на-

мысқой  етіп  тәр-

биелеген. 

«Ма-

лым  –  жанымның 



садағасы,  жаным 

– арымның садаға-

сы»  деген  дана  да 

дара 


халқымыз 

жері,  елі,  ары  үшін  қандай  жауға  да  қасқайып  қарсы 

тұра  білген.  Тарихтан  оқып,  білгеніміздей  халқымыз 

өздігінен  өзгеге  тиіспеген.  Көрші  халықтардың  жері-

не көз алартпаған. Ал, басқалар басынғысы келіп, бо-

дандық  қамытын  саламыз  десе,  бытырап,  шашылып 

жатқан халық әп сәтте жұдырықтай жұмылып, бастары 

бірігіп, тас түйін болып түйіліп, қандай болмасын жа-

уына  тойтарыс  бере  білген.  Сондықтан,  еліміздің  ана 

шеті мен мына шетіне ат айлап жүрсе, жүйткіген пойы-

зыңның өзі де 4 тәуліктен астам гүрсілдеп әрең жетеді.

Кезінде  Ресей  империясы  бізді  бұратана  сауатсыз, 

қолынан ешнәрсе келмейтін, жалқау халық деп әскер-

ге алмаған. Жат жерде жаумен соғысамыз деп не жы-

нымыз  бар  деп  біздің  бабаларымыздың  дені  империя 

жағында көп соғыспаған. Ал, азын-шоғын сол кездегі 

романтик аталарымыз Наполеонмен соғыста ерлік үл-

гісін  көрсетіп,  арғымақтары  ауыздықпен  Сенадан  су 

ішкенін де ұмыта қойғанымыз жоқ.

Бұл күнде егемен ел болдық. Аспан түсті байрағы-

мыз байтақ жеріміздің өзіміздікі екенін әлемге паш етіп 

көкке өрлеп желбіреп тұр. Енді өз жерімізде, өз елімізде 

иелік етуге мүмкіндік алғанда сол жерді қалай қорғай-

мыз? Ол үшін не істеуіміз керек, – дегенде ең алдымен 

қазақты  сүйіңдер,  ұлтты  сүйіңдер,  ата-бабаларыңның 

қанымен  жазылған  тарихын  сүйіңдер  демекпін.  Әри-

не, адам аласы ішінде. Өзі, түрі, қаны қазақ бола тұра 

өзге ұлтқа еліктегісі келетін, тілінен, дәстүрінен жері-

ген  кісімсымақтар  арамызда  баршылық.  Олардың  ер-

теңі үрей, бақытсыз жандар. Қазақсың ба қазақ болып 

қал,  қалыбыңнан 

айныма. Тілдерді 

біл,  бірақ  құ-

дығыңа  түкірме, 

қоңыр  қалпың-

ды  сақта,  сүй 

демекпін.  Сонда 

ғана  болашағы 

баянды  ел  бол-

мақпыз.


–  Үлкен  тәр-

бие құралы кино 

деп  айтып  жа-

тады.  Өзіңізбен 

кездескен 

соң, 

кино  тақыры-

бы, жалпы қазақ 

киносының  бо-

лашағы  туралы 

айтып  өтуіңізді 

сұраймыз?

– Біз аға буын 

өкілі ретінде көп-

теген нәрсеге сын 

көзбен қараймыз. 

Жалпы өнерді 

әлпештеу 

ке-


рек.  Сонда  ол  өз 

жемісін  береді. 

Киноны  түсіру, 

оны  көрермен-

дерге 

жеткізу 


оңай шаруа емес. Ал біткен іске, Абай атамыз айтқан-

дай сыншы көп. Жалпы өмір мен өнерді алып қарайық. 

Соғысуға дайындалу өнер, соққы жасау – өмір, соққы-

дан кейінгі қиналысты көрсету – өнер. Өмірдің екі шеті 

өнер. Ортасы өмір. Қазір өнерге қарағанда өмірді көп 

көрсеткісі келеді. Сондықтан, атыс-шабыс, сондай-ақ, 

зорлық  көріністері  көп  кинолар  қаптаған.  Мен  айтар 

едім,  өнерді  өмірге  емес,  өмірді  өнерге  айналдырған 

жөн. Осыған қарамастан, бұл бағытта отандық маман-

дармен біраз жұмыстар істеліп жатыр. Өзіміз оптимист 

болғандықтан  қазақ  киносының  болашағына  сенемін. 

Және сенгім де келеді.



– 10 қаңтар - Қазақстан Республикасы Ұлттық 

ұланының құрылған күні. Осы орайда ұландықтарға 

қандай тілек айтар едіңіз?

– Адам баласы қандай жетістіктерге қол жеткізсе де 

оны лайықты қолда ұстап тұру керек. Отанға қызмет ет, 

абыройға қол жеткіз, бірақ оны қолда ұстай біл, ойға 

сіңіре білу керек. Үлкен шендерге жеттің бе,оған лайық 

бол. Тепе-теңдікті ұстай білген жөн. Ол Отанға деген 

шексіз  махаббаттан  тұрады.  Ұлттық  ұлан  сардарлары 

мен сарбаздарына ел сенімін ақтау бақытын, қызметте 

толайым  табыстар  тілеймін.  Ең  асыл  құндылығымыз 

-  ел  мен  жердің  тыныштығын  сақтауда  жетістіктерге 

жете берулеріңізге тілектеспін!

– Алтын уақытыңызды бөліп, сұхбаттасқаныңыз 

үшін көп рахмет!

Сұхбаттасқан аға лейтенант Дарын СЕЙІТОВ,

Алматы қаласы


Династия

23

Его  путь  восхождения  на  воинский  Олимп  был 



долгим и извилистым. Ашхабад, Ленинград, Москва, 

Орел,  Воронеж,  Алматы  -  неполный  список  горо-

дов, в которых Калиакпар Токушев познавал воен-

ную  науку  и  строил  карьеру.  Он  начинал  рядовым 

Советской армии, затем вступил в членство КПСС, 

а спустя несколько лет уже занимал пост секретаря 

партийной  комиссии  Московского  округа  внутрен-

них войск, был заместителем Главнокомандующего 

Внутренних  войск  по  воспитательной  и  социаль-

но-правовой  работе,  после  выхода  в  отставку  был 

советником командующего Погранслужбы, а сейчас 

является  председателем  Совета  ветеранов  Нацио-

нальной  гвардии.  В  жизни  он  получил  два  ценных 

совета,  которые  определили  его  дальнейшую  судь-

бу. Первый совет дал отец, провожая сына в армию 

он сказал: «Постарайся вступить в партию, сынок». 

Второй совет молодой Калиакпар Токушев получил 

перед увольнением в запас от командира роты капи-

тана Олега Корытникова, который порекомендовал 

подать документы на поступление в Ленинградское 

Высшее военно-политическое училище.

– Самое важное напутствие дал мне отец. Мне было 

18, и я мало что понимал в политике. Однако, к совету 

отца прислушался и ни разу об этом в последующем не 

пожалел. Ведь партийный билет, по сути, подарил мне 

путевку в жизнь, – вспоминает генерал-майор в запасе 

Калиакпар Токушев.

В 1970 году перед увольнением в запас, рядовой То-

кушев подал заявку на поступление в Военное училище 

г. Ленинграда. Вернулся домой, женился. А через неко-

торое время получил ответ из учебного заведения. Тут 

то и встал вопрос, а стоит ли? Четыре года жить в 3000 

км от родного дома, оставить молодую жену, родителей, 

родных, да и вообще уехать в другую страну. Но посо-

ветовавшись с супругой, было принято решение ехать в 

северную столицу России. Ведь это был огромный шанс, 

который открывал перед молодыми людьми, только на-

чинающими жизнь, новые возможности.

Итак, решение принято. И уже в августе 1970 года 

21-летний  Калиакпар  отправился  постигать  военную 

науку в один из красивейших городов мира. А уже че-

рез полгода к нему присоединилась и супруга Каншаим. 

Город встретил их хорошо. Со временем наладили быт, 

Каншаим устроилась бухгалтером на завод. Позже она 

окончила заочное отделение Финансово-экономического 

института в Москве.

Кстати, говоря о супруге, сам Калиакпар Жубаныше-

вич отзывается с особым теплом и явным уважением. Их 

история началась еще в школе, учась в разных поселках, 

они писали друг другу записки. Потом она ждала его из 

армии, а дальше поддерживала все его решения и начи-

нания, какими бы рискованными они порой не казались.

–  То,  что  я  стал  генералом,  большая  заслуга  Кан-

шаим, которая всегда меня поддерживала. Я отдавался 

службе без оглядки, она на меня не обижалась. Пока я 

верНость воеННому делу


Династия

24

строил карьеру, она 



поддерживала 

в 

доме порядок и уют, 



занималась  воспи-

танием  детей.  Но  и 

не забывала о своей 

самореализации,  – 

говорит ветеран.

В  1972  году  в 

Ленинграде  на  свет 

появился  их  перве-

нец  –  Артур.  Такое 

необычное для каза-

хов имя он получил 

от коллег Калиакпа-

ра  Жубанышевича. 

Первые четыре года 

сын жил в доме деда Жубаныша в селе Есперлы Севе-

ро-Казахстанской области. До сих пор сохра-

нилось письмо, в котором маленький Артур 

просил родителей позволить остаться в селе, 

выучиться  на  водителя  грузовика  и  жить  в 

доме  аташки  и  ажеки.  А  сейчас  Калиакпар 

Жубанышевич с гордостью делится достиже-

ниями сына, который также служит в рядах 

Национальной гвардии в звании полковника.

Уже в 1978 году в Москве родилась дочь 

Айгуль. Она росла прилежной девочкой, ра-

дуя семью своими успехами. Ее фото висело 

на доске лучших учеников школы. Сейчас она 

воспитывает  с  супругом  Кайратом  пятерых 

детей.

В то время, когда Казахстан вышел из со-



става СССР, руководство республики приня-

лось созывать всех исторических казахов из 

зарубежных  стран,  потому  что  в  стране  на-

чался отток некоренного населения. Во всех 

отраслях чувствовался кадровый голод, в том числе и во 

Внутренних войсках. Так, в июне 1992 года, в Москву на 

имя Токушева пришел вызов из Главного командования 

г. Алматы. А уже в 1997 году в связи с передислокацией 

Главного командования в новую столицу, вся семья пере-

ехала в Астану.

В  1994  году  создали  факультет  по  подготовке  офи-

церов Внутренних войск при Военном институте КНБ. 

Калиакпара  Жубанышевича  назначили  начальником 

этого факультета. Он до сих пор гордится своими пер-

выми выпускниками, среди которых уже есть генералы. 

Например, Командующий региональным командовани-

ем «Батыс» генерал Кайрат Актанов. Многие другие вы-

пускники генерал-майора в запасе Токушева в настоящее 

время  командуют  полками,  бригадами,  являются  заме-

стителями Командующих региональных командований.

– Я верю в то, что пройдет какое-то время и кто-то из 

моих выпускников обязательно окажется в руководстве 

войск. Они все обладают таким потенциалом, - отмечает 

Калиакпар Жубанышевич.

Так же как и отец, Артур выбрал путь служения От-

ечеству.  Он  окончил  то  же  училище,  что  и  его  отец  в 

свое время. Далее прошел обучение на курсах Военной 

академии Генерального штаба ВС РФ. Сейчас в звании 

полковника  занимает  должность  первого  заместителя 

начальника штаба войск. Ступени карьерной лестницы 

проходил во многих городах Казахстана.

Дочь Айгуль – судья административного суда. Ее су-

пруг Кайрат – полковник полиции. В свое время был ру-

ководителем аппарата Министра МВД.

В семье Токушевых родоначальником военной дина-

стии стал отец Калиакпара Жубанышевича – Жубаныш 

Токушев.  Он  первым  надел  погоны  военнослужащего. 

С  1941  года  служил  на  фронтах  Великой  Отечествен-

ной войны. В июне 1943 года, получив тяжелое ранение 

в  сражениях  под  Курском,  был  демобилизован.  После 

войны  работал  оперуполномоченным  НКВД.  В  1954-

1956 г.г. обучался на двухгодичных курсах по подготовке 

председателей колхозов в г. Петропавловске. До выхода 

на  пенсию  работал  на  различных  должностях  Совет-

ско-партийной  системы.  Был  награжден  орденом  «От-

ечественной  войны»  ІІ  степени,  медалями  «За  боевые 

заслуги», «За победу над Германией». 

Также среди родных есть и другие продолжатели во-

енной профессии. Племянники по отцовской линии Ка-

лиакпара Токушева сейчас служат в разных ведомствах. 

Один из них в звании майора служит в Особом отделе. 

Другой  племянник  окончил  Карагандинскую  Высшую 

школу милиции, работает в звании капитана судебным 

исполнителем.  Еще  один  племянник  окончил  Москов-

скую  Военно-воздушную  академию  им.  профессора      

Н. Е. Жуковского и Ю. А. Гагарина, также в звании капи-

тана служит инженером в Погранслужбе. Самый млад-

ший племянник в настоящее время призывается на сроч-

ную службу в армию.

С  особым  теплом  Председатель  Совета  ветеранов 

НГ РК вспоминает родителей. По его словам, отец Жу-

баныш  был  человеком  серьезным,  скромным  и  очень 

сдержанным, никогда не проявлял особых эмоций.

- Я не помню случая, чтобы отец сажал нас на коле-

ни или вообще баловал. Однако, он никогда не позволял 

матери ругать нас. Не давал в обиду. Вообще мы воспи-

тывались в очень хорошей семье. Родители всегда вели 

себя сдержанно, мы не видели ссор, не слышали криков. 

В такой же атмосфере росли и мои дети. Особое место 

в моей душе занимала и наша мать. Он была уважаемой 



Династия

25

женщиной  в  нашем  селе.  Именно  она  растила  Артура 



первые четыре года его жизни, - говорит генерал-майор 

в запасе Токушев.

В своей книге «Благодарен судьбе» Калиакпар Жуба-

нышевич подробно описал судьбу – детство, отрочество, 

юность. В ней он выразил особую благодарность роди-

телям.


Конечно за эти годы, чета Токушевых обрела много 

добрых и верных друзей и товарищей. Каждый год они 

проводят, как шутливо выражается сам Калиакпар Жуба-

нышевич, традиционный фестиваль «соғым». В их доме 

собираются большие, шумные компании. Часто их наве-

щают дети и внуки. Это ли не истинное счастье?

За  годы  службы  в  России  сложились  особые  отно-

шения и с бывшими коллегами. До сих пор Калиакпар 

Токушев вместе с супругой с удовольствием посещают 

бывшие некогда родными города Санкт-Петербург, Мо-

скву  и  другие.  Созваниваются  с  российскими  товари-

щами. По словам самого ветерана, за все годы жизни в 

России, они ни разу не столкнулись с проявлениями дис-

криминации по национальному или какому-либо друго-

му  признакам.  Их  везде  хорошо  встречали,  Калиакпар 

Токушев получал звания досрочно, зани-

мал ответственные посты.

– В общей сложности я прослужил 24 

года  в  России,  из  них  14  лет  в  Москве, 

затем в Воронеже, Орле. От заместителя 

командира роты до начальника политиче-

ского отдела Московского военного окру-

га. В 1987 году меня избрали секретарем 

партийной комиссии Московского округа 

Внутренних войск до 1991 года.

Служба  дается  нелегко  тому,  кто  ле-

нится.  Тому,  кто  не  видит  результатов 

своего  труда.  Капитана  я  получил  до-

срочно.  Наша  рота  из  года  в  год  пока-

зывала  отличные  результаты.  Да,  было 

трудно. Но трудно на самом деле было не 

мне, а моим родным, которые редко виде-

ли меня дома. Хотя жена не роптала. Она 

всегда с пониманием относилась к моей 

работе, – отмечает генерал-майор в запа-

се Токушев.

Переехав  в  Казахстан,  Калиакпар  Жубанышевич 

вначале  не  мог  смириться  с  местной  привычкой,  если 

это можно так назвать, смотреть при приеме на работу, 

в  первую  очередь,  на  родственные  связи  кандидата,  а 

не на его профессиональные качества. Такие «проник-

новения»,  по  мнению  генерал-майора  в  запасе,  могут 

способствовать  торможению  развития  войск.  В  любой 

сфере  всегда  стоит  смотреть  на  образование,  воспита-

ние, личные качества, профессионализм человека. Благо, 

что Главнокомандующий Национальной гвардией в этом 

вопросе всегда принципиален и при подборе кадрового 

резерва  войск  во  главу  угла  ставит,  в  первую  очередь, 

профессиональные качества офицера.

Очередным  важным  событием  в  жизни  Калиакпа-

ра Токушева стало награждение его Указом Президен-

та  Республики  Казахстан  орденом  «Құрмет»,  которого 

от  имени  Главы  государства  вручил  Главнокомандую-

щий Национальной гвардией генерал-лейтенант Руслан 

Жаксылыков в канун празднования Дня независимости 

Республики Казахстан. Это высшая оценка его ратного 

труда,  которой  удостаивается 

не  каждый,  им  награждают  за 

заслуги  в  развитии  экономи-

ки,  социальной  сферы,  науки 

и  культуры,  образования,  за 

образцовую  службу  в  государ-

ственных  органах  и  активную 

общественную деятельность.

За свою многолетнюю воен-

ную службу генерал-майор в за-

пасе К. Токушев сделал немало, 

и даже сейчас будучи председа-

телем Совета ветеранов Нацио-

нальной гвардии он принимает 

активное участие в воспитании 

нового  поколения  офицеров, 

способствует дальнейшему раз-

витию  и  продвижению  наших 

войск.



Достарыңызбен бөлісу:
1   2   3   4   5   6   7




©emirsaba.org 2024
әкімшілігінің қараңыз

    Басты бет