Жуырда Әл-Фараби атындағы Қазақ ұлттық университеті, Олжас Сүлейменов

Конференцияны әл-Фараби атындағы Қазақ ұлттық университетінің ректоры, ака-

демик, техника ғылымының докторы Ғалымқайыр Мұтанов құттықтау сөзімен ашты. 

Дәстүр бойынша мерейтой иесінің иығына шапан жауып, ұжым атынан құрмет көрсетті. 

Қазақстан Жазушылар одағы басқармасының төрағасы, Сенат депутаты Нұрлан 

Оразалин жылы лебізін білдірді. Ақынның азаматтық қырлары жайында ой өрбітті. 

Белгілі қоғам және мәдениет қайраткері Мұрат Әуезов өз сөзінде тұғырлы тұлғаның 

ерекше болмысын тілге тиек етті. Рудаки атындағы Әдебиет және тіл институтының 

әдебиет бөлімінің меңгерушісі Сатторзода Абдунаби жазушы шығармашылығының 

түркі халықтарына тигізген ықпал-әсерін атап өтті. М.Әуезов атындағы Әдебиет және 

өнер институтының директоры Уәлихан Қалижанов қаламгер туындыларына ғылыми 

тұрғыдан талдау жасады. Алқалы жиында В.Михайлов, С.Құттықадам, Б.Ғабдуллин 

және т.б. белгілі азаматтар ізгі тілектерін арнады.

– Софы аға, соңғы кезде көрінбей 

– Мен екі рет инсульт, алты мәрте 

инфаркт алған жанмын. Оның үстіне 

2002 жылы ауыр операция жасатып, 

өмірге қайта оралғандай болған соң 

дәрігерлердің қатаң бақылауымен 

режим және диетаны мейлінше 

сақтаумен келем. Мүмкін осынау 

өзімді-өзім тежеудің салдарынан 

ба, көп алдына көлденеңдеп шыға 

беруім азайғанын, тіпті тоқтағанын 

өзім де сезіп жүрмін. Жоғары оқу 

орындарының ректорлары мен 

декандары әредік кездесіп қалған 

сәттерімде: «Оу, Софы аға-ау! Сізді 

университетімізге (институтымызға) 

арнайы шақырып, студенттер ал-

дында сөйлетіп алсақ деп көптен 

жоспарлап жүр едік. Жолыққанымыз 

жақсы болды-ау. Кешіңізді қатырып 

өткіземіз. Хабарды өзімізден күтіңіз!» 

деп құрақ ұша жөнеледі де... араға 

айлар, жылдар сап қайта ұшырасып, 

қайта қауқылдасқанша зым-зия 

жоғалып кетеді. Өзгелер тәрізді 

өр мен төрге өңмендей ұмтылып, 

көзге түспек боп өлермендікке 

ұрыну менің табиғатыма жат. Радио, 

теледидардағы хабарға барар да едім, 

сағаттап созылатын мәжілістерін 

асқазансыз бөтегем көтере алмайды. 

Ал үйге арнайы іздеп келіп, әңгіме-

сұхбат, әңгіме-диспут, пікірталас 

сынды көріністерді жазып алудың 

қажеттігін біздің журналистер ұғына 

да, қабылдай да алған жоқ-ау. Көптің 

көзінен де, көңілінен де тысқары 

қала беруіме осы сияқты сылтаулар 

кимелейтін тәрізді. 

Соңғы он төрт-он бес жылда 

«Қайран жастық» атты повестер 

жинағым, «Жарылғап батыр», «Елім-

ай» (үшінші кітабы), «Біз құлмыз ба, 

кімбіз?» романдарым, « Мейрамсопы 

– Қарқабат», «Базарың құтты бол-

сын», «Мен – тірімін», «Ағаларым – 

жағаларым», «Мұңлы ойлар», «Бота-

сымын боздаған боздаламның» атты 

кітаптарым  жарық көрді. «Көгілдір 

такси» атты пьесам театрларда та-

бысты жүріп жатыр. Кітаптарыма 

деген сұраныс көп. Бірақ аз данамен 

шыққандықтан көпшілік жұртқа 

жеткен жоқ.

іңкәр өлеңмен уыз ағызатын дүниедегі 

ең шешен халықтың – от тілді, орақ 

ауызды қазақтың бел баласы бола 

тұрып – тарихи шығармаларымда 

шешендік таныта алмасам, несіне 

қаламгер атанбақпын. Биді бише, 

жырауды жырауша, абызды абызша 

сөйлете алмай, орысша ойлауын тақ-

тұқ қазақшалап, қақалып-шашалып 

тұратын бүгінгі шен-шекпенді 

шенеуніктердей міңгірлетіп қойсам, 

замандастарым алдында да, келешек 

ұрпақ алдында да кешірілмес күнәға 

ұшырамас па едім. Кезінде көптеген 

әріптестерім менің өзің мақтаған боя-

уы қанық тілімді қара жебенің қанды 

нысанасына тігіп беріп: «Софының 

кейіпкерлерінің бәрі шетінен ше-

шен. Ол бүгінгі зымыран уақыт за-

манында елу сөзбен-ақ әңгіме жазып, 

екі жүз сөзбен-ақ роман туғызудың 

үнемдірек те, тиімдірек екенін мүлде 

ескермейді. Өткенді тым өксігіш. 

Кешегіні аса көксегіш. Әлдебір 

сүйегі қураған бидің шатты-бұттысы, 

әлдебір күмбезі қираған батырдың 

атты-шаптысы кімге қажет. Тіл білем 

деп көпірте беру – жастарға қиянат 

жасау. Оларды кітап оқудан бездіру!» 

деп езулерін кергілейтін. Бірақ 

халықтың құдіреті тілінде екенін, 

халықтың қасиеті ділінде екенін, 

халықтың сенімі дінінде екенін 

енді-енді ұғынып, енді-енді соған 

бойсұнып келе жатқанымыз анық.

А л   ш ы н д а п   а й т а р   б о л с а м , 

менің түп негізім де, өскен ортам 

да, қабылдаған тәлім-тәрбием де 

қазақ тілінің уыз мәйегінен еміп 

өсуіме, қанып өсуіме барынша әсер 

еткен еді. Негізім, яғни асыл сүйегім 

атақты Қаз дауысты Қазыбектің 

шөбере інісі Кәрсон Аралбай батыр 

– менің жетінші атам. Жаралған 

топырағым – қасиетті Сарыарқа 

өңірі. Өз әкем Қалыбек сөз қадірін 

ту қылып асқақтатып өткен адам. 

Кезінде атақты, азулы Шашубай, 

Мая сар ақындармен бірер ауыз 

өлеңмен қақтығысып, қапталдасып 

қалғанын тұстастары маған мақ-

танышпен жеткізетін.

Бір ілгішек келтірейін.

1947 жылы Шашубай біздің Киік 

бекетіне әлдебір тойға келіп, қымыз 

ішіп қызара бөртіп алған соң арқасы 

қыза бастайды ғой. Арқасы қозған 

ақын әрине айтысқа түсер адам 

іздеп буырқанған көңілдің жырын 

түйдек-түйдек төгіп тастамай ма. 

Содан жиналған жұрт бір қақпайы 

бар біздің әкейді үкілеп ортаға 

шығармай ма. Шашекеңе әспеттеп 

таныстырмай ма. 

Т ө б е с і н д е г і   т о п ы с ы н   ш е к е 

құйқасын жыбырлатып-ақ бірде 

желкесіне жытырып жіберіп, бірде 

маңдайына қуып әкеліп, құтырынып 

отырған Шашекем:

Сонда біздің әкей:

деп есе жөнелген ғой. Сол жолы 

әкем ырым етіп, Шашекеңе аузыма 

түкірткен екен. Осындай тілекпен ол 

Маясар ақыннан да өтінген көрінеді. 

Бәлки, өлең шығарып, кітап жазуым 

осы екі ақынның ақ батасының шар-

пуынан да болар...

Ал әкей мені үйге қонақ келгенде, 

ойнап жүрген жерімнен шақырып 

алып, ту сыртына отырғызып, 

әңгімелерін тыңдататын. Құнарлы 

топырақтай әсемдікті тез сіміргіш 

бала көңілдің әсері мүмкін мені 

х а л қ ы м н ы ң   қ ұ д і р е т т і   т і л і н і ң 

тұнығынан, мөлдірінен, кәусарынан 

қанып ішуге құнықтырған да шығар.

– Әйгілі «Елім-ай» атты еңбегіңізде 

байлар мен төре тұқымдарының 

бұқара халыққа озбырлығы көбірек 

сипатталады. Бұл шынында қаны 

тамған кеңестік идеологияның 

«тапшылдық» әсері ме?

– Өз басым халықты қара мен төре 

деп те, бай мен кедей деп те, би мен 

бекті, тексіз һәм текті деп те бөлген 

емеспін. «Елім-ай» атты трилогиям-

да қарадан шыққан қанішерлер де, 

төреден туған қасиеттілер де біршама 

шынайы суреттелген. Өзің айтқан 

бұқара халықтың Қатыран, Нақыпбек 

сияқты өкілдерінің өз төңірегіне, 

ауыл-аймағына жасаған жауыздығын, 

т ө р е   т ұ қ ы м ы н ы ң   б і р т у а р л а р ы 

– Жәңгір, Тәуке, Абылайдың ел 

бірлігін сақтап қалу үшін жантала-

са арпалысқанын, Төле, Қазыбек, 

Әйтеке, Ошаған сынды билердің елім 

мөлтеңдей мөлиіп, биіктегісіне аяғы 

жетсе, бұрынғы тәкаппар кеудесін 

қақ бөле сындырып, бүктетіле 

иіліп қол сүйеді. Аяғы жетпесе, әлгі 

асыл бағасын алыстан боратқан 

мақтау, мадақтауымен қара жердің 

лай батпағына суыта төсеп, құлай 

кететін жасықтардың жағымпаздық, 

жарамсақтық дейтін қанжығасына 

бөктерілген құнсыздығымен ауыс-

тырып ала қояды. Ал жазушы қара 

сойылды қақырата көтерген Батыраш 

бола алмайды. Болмайды да. Өйткені 

шын жазушының бойындағы талант 

құдіреті – әлде болмыс, әлде Тәңір 

сыйлығы. Сондықтан да ол арамдық 

пен жал ған дықтың ықпалына еріп, 

ақты қаралап, қараны саралап бере 

қояды дегенге еш уақытта сенбеймін.

дердің,  әрі өз уақытының айнасы. 

Заманының ұңғыл-шұңғылына үңі ліп, 

қоғамының ақ-қарасын пайымдап, 

уақытпен бірге адымдап отыратын 

суреткер ғана шынайы шығарманы 

дүниеге әкелер болар. Сондықтан 

да әр хас қаламгер ел шетінде, жау 

бетінде тұрады. Сондықтан да шы-

найы талант елдің үні боп сөйлейді. 

Халықтың тілегі боп көптен бұрын 

көзге түседі. Ұлтының ары мен на-

мысы боп алға шығады. Сондай 

ұлы тілекті жазушы ғана ұлтының 

қамын жейді. Мүддесін ойлайды. 

Арманын алға сүйрейді. Өйткені ұл 

мүдделерінен ұлт мүдделері құралары 

ақиқат. Ер білегімен ел тілегі орын-

далары шындық» деп қырық жыл 

бұрын жазыппын.  Сондай жазушы  

Ілекең Есенберлин тарихи тақырыпқа 

мынау ағаң алпысқа да иек артып 

отыр. Ал маған осыған дейін не орден, 

не медаль бұйырмапты. Естуімше, 

осы жолы да тізімге ілікпеппін. Оу, 

осынау қысастық менің Ғафу аты-

ма қиянат емес пе?» деген еді. Енді 

Ғафекең үшін мен күйінейін. Бөлім 

меңгерушісі М.Шайжүнісовке, хат-

шы Қ.Қазыбаевқа кезек-кезек кі-

рейін. Оларды да түсінуге болады. 

Жазу шыларға арналған награда-

лар түгел бөлініп қойылғандықтан, 

қо сымша орден өліп бара жатсаң 

да беріл мейтіндіктен ештеңе өн-

діре алмадық. Ақыры мен Қазы-

баев  қа  барып  өзіме  тиесілі  ор ден ді 

Қайырбековке беруге әрең келіс-

тіргем-ді...

– Жас буын қаламгерлердің 

«Ағаларымыз бізді оқымайды, ақыл-

кеңес бермейді» деген уәждерін 

құлағыңыз шалған да болар. Ал 

жоғарғы буын кейінгі толқынға «Әлеу-

метшіл, саясатшыл» деп реніштерін 

білдіреді. Осыған не дейсіз?

− Үміт аулатып, арман қуа ла-

татын жастан асып кеткен үлкеннің 

алды тарылып, арты ұлғаяды ғой. 

Бұрынғыдай алдына қуана қарамай, 

күдікпен сығалайтын егденің өз 

ішіне көбірек үңілетінін еске-

ре бермейміз. Артындағысының 

енді оралмасын, дәурен күндердің 

енді қызыл-жасыл боп жайлауы-

на жолатпасын сезген көңілдің 

өзін де, өзгені де өгейсірейтінін 

біле де бермейміз. Сол шалқақ 

дәуреннің шалқытқан жастығын 

е н д і   е ш қ а ш а н   т а п п а с т а й   б о п 

жоғалтқан адам сол жас дәуреннің 

қызуында өртеніп, көрігінде балқып 

жүрген жалынды жасын қай бір 

жақтыра қоярмыз. Өзімшіл көңілдің 

өзгені күндеуі де – қиянаттың бір 

парасы ғой. Сондықтан бүгінгі 

кінәмшіл үлкендер, яғни біздер, 

өзімшіл кеуденің кілтін қанжардай 

қылшылдаған парықсыз жастықтың 

қолына ұстата қоюға жоқпыз-ау. 

Ж

Халық – менің тірегім, 

қасиеттім мен құдіреттім

деп еңіреп өткен тірлігін, Жомарт, 

Бөгенбай, Аралбай батырлардың 

жоңғар шапқыншылығына тойтарыс 

беріп, елін-жерін азат еткен ерлігін 

баяндайтын осы үш кітабымды 

дұрыстап оқыған әр азамат маған 

«таптық тартыс» шеңберінен аттап 

өте алмады деп иненің жасуындай 

кінә таға алмас еді. Мен дер кезде ғана 

емес, бар кезде де халқымның алдын-

да шындық, ақиқат дейтін өлшемнен 

алшақтап көрген емеспін.

Ал, халық...

Орталық партия комитетінде 

сектор меңгерушісі болып істеп 

ж ү р г е н і м д е   К о л б и н м е н   қ а т т ы 

ұстасып, екі рет секретариаттың 

талқылауына түстім. Сонда мені 

қаралап баяндама жасаған үгіт-

насихат бөлімінің меңгерушісі 

А.Устинов маған да, халқыма да 

қара күйені қалыңдатып жаққан 

болатын. Мен: «Устинов жолдас, 

халықтың үлкен, кішісі болмайды. 

Азы, көбі ғана болады. Бірақ әр халық 

– өзінше ұлы, өзінше алып. Халықты 

қаралаған жан қасиетінен айырыла-

ды. Қаһарына ұшырайды. Қарғысы 

атады. Альберт Александрович, сіз 

менің халқымды «қаны сорғалаған 

ұлтшыл халық» деп қаралап тұрсыз. 

А й т п а д ы   д е м е ң і з ,   х а л қ ы м н ы ң 

қарғысы әлі-ақ табады сізді!» дегем. 

Арада үш жыл өткенде Жазушылар 

одағының фойесінде Устинов екеуміз 

кездесіп қалдық. Тұла бойында 

қырымға ет жоқ қу сүйегі қалған екен. 

Сіңірлі саусақтарымен білегімнен 

ұстай алып: «Есіңізде ме, Софы 

Қалыбекович, сіз маған «халық – 

алып!» деп едіңіз ғой. «Халық қарғысы 

құтқармайды» дегенсіз. Рас екен. Тап-

ты мені халқыңыздың қарғысы. Міне, 

мына шекемнің ішінде улы ісік бар. 

Сол әкетіп барады мені. Көп ойла-

нып, ақыры сізден кешірім сұрасам, 

қазақ халқынан кешірім сұрайтындай 

сезіндім. Сіз кешіресіз бе мені?» 

деді. Қолын қағып жіберіп, бұрыла 

беріп едім, әлгі сөзді естіп тұрған 

қазақ әріптестерім: «Алдыңа келсе, 

атаңның да құнын кеш!» деуші едік 

қой... Қалдырмашы көңілін!.. егіліп 

тұр ғой» деп жамырап қоя берді. Мен 

қайыра бұрылып Устиновтың қолын 

қысып былай дедім: «Түсінсең, боп-

ты. Халық бірақ қуыршақ емес». Сол 

халық – шығармаларымның мәңгілік 

қаһарманы. Сол халық – менің тірегім, 

арқа сүйер асқар тауым, бүгілмес 

белім. Қасиеттім мен құдіреттім. 

Ендеше саясат үшін, идеологиялық 

есеп-қулық үшін қазағымның барын 

өшіріп, жоғын өсіріп жазуды болмыс-

тәңір маңдайыма жазбапты.

Бүгінгі зиялым жар жағалап, 

алғаш қалам сілтегендердің бірі 

болғандықтан маған аса қадірлі аға. 

Бірақ мен ол кісінің соншалықты 

жақсылық шарапатын көрмеген 

адаммын. Керек десең, Ілекең бас-

паға директор болып тұрған кезде, 

менің кітаптарымның жарық көруі 

аса қиындап кеткен болатын. Ал 

Ілекеңнің 1982 жылғы менің жарық 

көріп, сыйлыққа ұсынылған «Елім-

ай» атты дилогиямды Мемлекеттік 

сыйлық комиссиясының мүшелерінің 

әлі баспадан шыққан жоқ деп көпе-

көрнеу жасаған қиянатына төзе ал-

май, мені жақтап жалаңаш батырдай 

жауға шапқан ерлігін ұмытпауды 

ұрпағымның ұрпағына табыстап 

кетермін.

–  Қандай атақтарыңыз бар? 

– Ашық, жабық конкурстардың 

талай мәрте жүлдегері атанғаным 

көңіліме медеу, дәтке қуат. Әр 

жылдың «үздік кітаптары» атал ған 

шығармаларым бес рет мемсыйлыққа 

ұсынылып, бес мәрте жолы кесілген. 

К е с к е н   к ү й к і   т і р л і к т і   к ү н ш і л 

әріптестерім. Ал оқырмандарымнан 

оңдап, жүздеп келіп жататын хат-

хабарлар мен алғыс баталар жаныма 

шуақ, кеудеме қуат қосады. 1992 жылы 

Жастар театрында жүріп жатқан «Зар 

заман» атты спектаклімді арнайы 

қойғызып, халықаралық «Алаш» 

сыйлығының комиссия мүшелерін 

апарып көрсеттім. Спектакльден 

кейін бас қосқанымызда қазақтың 

дүлдүл ақыны Ғафу Қайырбеков: «Әу, 

Софыжан, сен мына пьесаңды неге 

Мемлекеттік сыйлыққа ұсынбайсың? 

«Алаш» деген аты жақсы болғанмен, 

мұның заты пәстеу ғой» дегенде 

мен: «жоғарғы жақтармен келісіп, 

алдын ала бөлісіп қойылатын сол 

сыйлыққа несіне арамтер болып та-

ласайын, аға. Онан да «бірден Пуш-

кин болмай-ақ, Баймұқанша бас-

тамаймын» ба? Өйткені менде өзіңіз 

айтқандай сыйлық та, атақ та жоқ 

қой» дегем. Сол жылы мен «Алаш» 

сыйлығының тұңғыш, яғни нөмірі 

бірінші лауреаты атанғам. Ғафекеңе 

әлгі «өзіңіз айтқандай» деуімнің мы-

нандай мәнісі бар.

1 9 8 5   ж ы л ы   о н   б і р і н ш і   б е с 

жылдықтың қорытындысы бойын-

ша басқалар тәрізді жазушылар да 

марапатталу тізіміне енгізіліп, соған 

мен де кірген едім. Ол кезде Орталық 

Комитеттің Мәдениет бөлімінде 

жауапты қызметте істейтінмін. Сол 

бір абыр-сабыр күндерде Ғафу ағам 

маған телефон соғып: «Әу, Софыжан, 

Ал біз... Бүгінгі жастарға қызы-

ғуымыздан қызғануымыз көп. Басқа 

ұяның күшігі, бөтен желі-көгеннің 

жасы, төлі деп жатырқап жасқаудан 

жалықпаймыз. Олардың да тыл-

сым сыбдырлы жүрек тілі, бұлбұл 

әуезді жан-дүниесінің әні бар екенін 

ескермейміз де, дарылдақ, барылдақ 

әнсымақтарға құмар деп күстаналай 

жөнелеміз.

Иә-иә... Кейде ілгерінің кейінгіні 

менсінбей шаңына көме беретіні бо-

лады. Кішінің кеуделеп кеп қалғанын 

жақтырмай, үлкеннің іштарлық 

жасайтыны да болады. Одан өзім 

аулақтануға тырысам.

Ал «ағалар ақыл-кеңес беріп, сын 

айтпайды» дейтін жастар өкпесін 

түсінем, әрине. Ізбасарларыңды та-

нып, біліп тұрғанға не жетсін. Бірақ 

қазіргі кітап шығарудың қиындығы, 

шыққан кітаптардың мардымсыз та-

ралымы дүкендерге түспейтіндіктен 

назарға ілінбеуі – көп жағдайды 

айтқызбай-ақ сездіріп жүр ғой. 

Әйтпесе, кейінгі буынға реніш 

білдірер ретім де, әдетім де жоқ. 

Маралтай, Дидар, кешегі Балқыбек, 

Құлтөлеу, Асқар Алтай, Қазыбек, 

Жанарбек, т.б. іні-бауырларымның 

шығармашылығына сүйсінуім көп. 

Осылардың қатарының көбейгенін 

тілеймін.

– Алға қойған мақсатыңызбен, 

шығармашылық жоспарларыңызбен 

бөліссеңіз...

– Мақсатсыз қаламгер бол-

мас... Әрине, кітаптарымның шетел 

тілдеріне бұдан да көбірек аудары-

луын, оқырмандарымның әртүрлі 

аудиториясы көбеюін қалаймын. 

А у д а р м а л а р ы м   а р қ ы л ы   м а ғ а н 

сүйініш білдіріп жататын шетелдік 

баспагерлер мен тілектестерімнің 

р и з а ш ы л ы ғ ы   –   с ы р қ а т ы м н ы ң 

еміндей. «Елім-айдың» төртінші... 

бесінші кітаптары миымда пісіп, 

қағаз бетіне түсуге асық. Тірлік болса 

идеяларымды шетінен үңгіп, тырба-

нып жатырмын. Қайта-қайта бәйгеге 

атқосам деп зорыққан діңкем бар. 

діңкелеткен тіршілік иелері бар. 

Соларға да Аллаһтың рақметі жау-

са, пәни-бақи адалдық пырағынан 

түспесе, екі дүниенің де қызығын 

көріп, ләззатын татса екен демекпін. 

Ел-жұртыма, қалың қазағыма 

қажымас қайрат, ырзық-несібе, 

бейбіт те берекелі тіршілік, Елбасы-

ның ырзалығымен баянды бақыт 

орнауын тілеймін. Баршаңызға жан 

жүрегімнің ыстық сәлемін жолдадым.

– Әңгімеңізге рақмет!

Әңгімелескен 

Дәуіржан ТөЛЕБАЕВ

«Қазақ газеттері» ЖШС және Серіктестікке қарасты 

басы лым дардың еңбек ұжымдары Қазақстанның құрметті 

журналисі, жазушы Мақұлбек Рысдәулетке зайыбы, белгілі 

қаламгер-журналист

Дәметкен АХМЕТОВАНЫҢ

қайтыс болуына байланысты қайғысына ортақтасып, көңіл 

айтады.

11

№19 (1329) 

13 – 18 мамыр 

2016 жыл

АНА ТІЛІ

10

№19 (1329) 

13 – 18 мамыр 

2016 жыл

АНА ТІЛІ

Әрбір арайлап атқан таңға, жарылқап туған жаңа айға, жарқырап шыққан 

күнге жақсы тілек айту ежелден ел дәстүрінде бар жағдай. сонымен қатар 

ел өміріндегі әрбір жаңалыққа, жақсылыққа шынайы ықылас, ниет білдіру, 

қолдау көрсету қасиетті борыш, міндетіміз де. Барлық пәк жүректі, ақ тілекті 

адал жандардың негізгі ұстанымы да осы. Белгілі ақын, Қазақстан Жазушылар 

одағының мүшесі махмұтбай Әміреұлын да осындай жандардың қатарына 

қосуға болады.

пойыздың «тарс-тұрс» еткен дыбысынан ұйықтай алар емеспін. Бәлкім әлде ұзақ 

жолдың әсерінен бе, әйтеуір,барар жеріме тезірек жетсем деген көңіл-күйде болдым. 

уақыт өтпей зеріге бастаған соң сапарлас болып келе жатқан кісінің әңгімесіне деy 

қойдым. сөзі көп саладан хабары бар екен. Әртүрлі мәселелерді қозғап отырды.

Бірер сағаттан кейін біз мініп келе жатқан пойыз кезекті бір бекетке  келіп тоқтады. 

Купемізге сырттан кіріп келе жатқан жолаушыларға ілесіп, ала сөмкесі бар ата кірді. 

орнына жайғасқан соң, танысып жөн сұрасты. 

қыз-ғұмыр

Орда 

шежіресі 

Ақынның ақ тілегі

«Тамаша әлем!»

«Бейнеу аудандық тұрғын үй-коммуналдық шаруашылық, 

жолаушылар көлігі және автомобиль жолдары бөлімі» 

мемлекеттік мекемесі

2016  жылғы 13  маусым күні сағат 15:00-де Бейнеу селосы, Д.Тәжиев көшесі аудандық 

әкімдік ғимаратының 2-қабатында жолаушылар мен багажды автомобильмен селоішілік 

тасымалдау маршруттарына қызмет көрсету құқығына арналған конкурс өткiзілетіні 

туралы хабарлайды.

БезБен

көрме 

конкурс

мөлТек сыр

жүктеу/скачать 2,2 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: