СКЕПТИКТЕР (грекше skeptikos – қарастырушы, зерттеуші, сынаушы деген сөз) б.з.д. IV ғасырда философиялық тұжырымдамасы білімнің барлық күшін жариялаған, бүкіл қоршаған әлемнің түсіндірілетінін дәріптеуге бағытталған мектеп ретінде пайда болды.
Бір жағынан, бұл догмаға негізделген көзқарастарға қарсы күрес қаруы болса, екінші жағынан, адамның білуге деген құмарлығын шектеп, кертартпалыққа жол ашты.
Скептиктік бағыттың негізін қалаушы және көрнекті өкілі Эллададан шыққан ПИРРОН(б.з.д. 360-270 жж.) ойынша, заттар сезімдік және парасат танымымен аңғарылмайды, білдірілген пікірлер ақиқатқа жеткізбейді. Ол: «Заттар (құбылыстар) жөнінде еш нәрсені айтуға болмайды, өйткені олар бір-біріне ұқсамайтын әртүрлі түйсіктер тудырады; біреулерге ол зат пайдалы, екіншілерге зиянды; адамдар заттан бәрі бірдей әсер алмайды, ой, пайымдаулары әр түрлі болады. Табиғат құбылысын адамның түйсігі, сезім мүшелері әртүрлі қабылдайды (күн сәулесі көзбен жарық, денемен жылу ретінде қабылданады). Адамның жан-дүниесі белгілі бір затты кез келген уақытта бірдей қабылдай бермейді. Заттар кез келген, басқа құбылыстармен бірге қабылданады да, әр жағдайда өзіндік ерекшелігімен көрінеді; бір тұжырымға оған қарсы екінші пікірді айтуға болады және олардың біреуі екіншісінен гөрі ақиқатқа жақын деп айту қиын. Сондықтан Дүние жөніндегі ақиқат тек Құдайдың қолында», – дейді.
Скептиктер назарын адам білімінің салыстырмалы болатынынабағыттап,
ақиқаттың қандай да болмасын сенімді белгісінің болатындығына күмәнданды.
Басты қағидасы: «Білмеймін, сондықтан қалай болса солай өмір сүремін».
