«Мәдени МұрА» МеМлекеттік бАғдАрламасының

58

БАТыРлАР  ЖыРы

58

59

Бәйбикеш ханым, Ілия

Еңіреген жетім қас мұңды

Жолды күткен болмасын.

Жұбаталық сөзбенен,

Бізден көңіл қалмасын.

Осыларды ойыңа ал,

Ахмет сардар батырым.

Қырымға жақын барғасын,

уәйімменен мен келем

Қарасай, Қази, жас Әділ 

Қызылбас жақта қалғасын.

Ілия, ханша ол сұрар

«Қайда,—деп,—батыр жолдасың?»

Сонда Ахмет толғады:

—Тірлікте пендеге

Маңдайға жазған болмағы.

Асылық етті ер Әділ,

Көре алмас келіп қалаға

Қырымдағы орданы.

Асылық қылған пенденің

Бейнетке душар болмағы.

Көңілге келді бір қиял

Ілия шығар алдымнан,

Қырымға жақын бармалы.

Осы айтқаны мақұл ма,

Қоянақ, өзің ақыл бер.

Ноғайлының сен едің

Көпті көрген тарланы.

Үш күндік жолға кідіріп,

Алыстан елді барлалы.

Көкірек қайғы, көңіл шер,

Қызылбастың қолында

Байлаулы қалды талай ер.

Бас аман-сау біз қайттық.

Мұны естіген ноғайлы

Біздерді қалай батыр дер.

Тастан қайтты болатым,

Қарасай, Қази, жас Әділ

Қызылбаста қалғасын,

1850

1860

1870

1880

58

58

59

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Кесілді құйрық, қанатым.

Осылар еді ойласам

Халқыма қамқор кемеңгер.

Кездесе қалса Ілия,

Әділ аман, біз аман,

Басқа бөтен демеңдер.

Осыларды ойласам,

Алдым зындан ор болып,

Солқылдайды қара жер.

Қарасай, Қази, жас Әділ,

Сіздерді іздеп оралып,

Қызылбасқа бара алман.

Бұл тірлікте жүргенде,

Жауда қалған үш батыр

Көзіме қашан көрінер.

Көп әскерлер, тоқтаңыз,

Осы жерге қоналық.

Үштен бірі біз едік,

Абыройдан қайттық тоналып.

Ел көрерлік бетім жоқ,

Жүрмесін халық жерініп.

Әркім тапсын өз жолын,

Таралық ертең бөлініп.

Ойлап енді қарасаң,

Қызылбастың елінен

Батырлар қайттық жеңіліп.

Қоянақ, Серік, Ахмет,

Басымыздан бақ тайып,

Бұрынғыдан кемідік.

Дұшпандарым марқайып,

Арланғаннан досымыз

Өлетін шығар демігіп.

Сол күні жатып дем алды,

Елге қарай жүруге

Әскерлер тағы жиналды.

Жал-құйрығы өрулі,

Тұлпарлар тұрды керіліп.

Елге қарай беттеді,

Осқырып жерді тебініп.

1890

1900

1910

1920

60

БАТыРлАР  ЖыРы

60

61

Бір мезгілдер болғанда,

Күн алты айға толғанда

Қырымның алтын сарайы,

Әділ ханның ордасы

Төбесі тұрды көрініп.

Ордада тұрып Ілия

Көп әскерді көргесін,

Түтіндей тұман шаң көрді,

Қаптаған әскер жан көрді.

Қол бастаған батырлар

Алыстан айбар көрінген

Дулыға қалқан шеңберлі.

Қаптаған қалың әскердің

Ілия шықты-ай алдынан

Бозжорға атпен көлденең.

Сонда Ілия сөйледі:

—Ахмет батыр сен едің,

Қызылбасқа кетерде

Қоштасып кеткен елменен.

Арыстан батыр өзіңсің

Дұшпанды жеңіп дендеген.

Ордаға соқпай кетуің

Ойлап енді қарасам,

Көңіліме жөн демен.

Батырдан сауға, жөніңді айт,

Әділ көкем аман ба?

Қызылбас елі қатерлі

Барса келмес жер деген.

Әскері аман, көкем жоқ,

Кеудеден шыбын жан кетіп,

Араласып қалды ма

Келістірген жерменен.

Жалғызым аман болса игі еді,

Сіздерге нағып ермеген.

Сонда Ахмет толғады:

—Әділ аман, біз қайттық,

Әділ патша болғасын,

Қалмады жауым жеңбеген.

Бақыт құсы басында,

1930

1940

1950

1960

60

60

61

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Қорықпа енді, Ілияжан.

Қараңғы түнде жарық шам

шам-шырағы сөнбеген.

Қарасай, Қази, жас Әділ

Кейінгі жақта келатыр,

ыңырсыған мал айдап.

Алтын мен күміс тең деген,

Бәйбикеш ханым, Ілияны

Ахмет батыр сол жерде

Өтірік сөзбен өндеген.

Өтірік сөзбен жұбатып,

Ахмет кетіп қалғасын,

Жылап қалды қос мұңлы

Боз төбенің басында.

Арадан бір күн өткесін,

Қайғылы көңіл сенбеген.

Бірнеше күн күтсе де,

ыңырсыған мал айдап

Қарасай, Қази, жас Әділ

Бұл бағыттан келмеген.

Бәйбикеш ана, Ілия қыз

Қайғымен зарлап еңіреген.

Көзін салса алысқа,

Көрінеді қос қара.

Назары төмен қайғылы

Астындағы тұлпары,

Адымын шабан сермеген.

Әруағы қашып бойынан,

Қарасай, Қази—қос батыр

Келе жатқан қайғы пердемен.

Сонда Ілия сөйледі:

—Келе жатқан қос қара—

Қарасай, Қази екеуі.

Жалғызым Әділ жоқ екен,

Бәйбикеш анам, көр деген,—

Деді дағы, қос мұңлы

Орнынан тұрады.

Қайғылы болған сорлының

Селт еткендей құлағы.

1970

1980

1990

2000

62

БАТыРлАР  ЖыРы

62

63

Қарасай менен Қазиға

Айдады «шүу» деп құланы.

Сонда Ілия сөйледі,

Сөйлегенде бүй деді:

—Қарасай, Қази батырдың

Өздері аман келеатыр.

Жауда қалған сықылды

Аламан әскер құралы.

Осы сөзді айтты да,

Қайғылы-мұңлы жылады.

Біздерге түскен сықылды

Ашылмас күннің тұманы.

Батырлардың алдынан

Екі мұңлы шығады.

«Қарасай, Қази сауға» деп,

Қайғымен мойнын бұрады.

«Әділ көкем қайда?» деп,

Кідірмей Ілия сұрады.

Қарасай сонда сөйледі,

Сөйлегенде бүй деді:

—Жылама, енді, Ілияжан,

Әділ аман келеатыр.

Бір өзіне бағынды

Қызылбас бүткіл мұсылман.

Астына алтын тақ мінді

Әділ аман, қарағым,

Зор аймаққа болды хан.

Ер Әділдің бақытына

Көрген халық таң қалған.

Әділмін деп ақырса,

Қызылбас, қалмақ сандалған.

Аңдысатын бір-бірін

Құтылды халық жанжалдан.

Ер Әділдің қолында

Семсер, қылыш, найзасы.

Әділ аман, біз аман,

Патша болып, хан болып

Тигізген көпке пайдасын.

Қазынаға толтырар

2010

2020

2030

2040

62

62

63

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Алтын сарай қоймасын.

Осы айтылған сөзімді

Бір Алла өзі есіткей.

Ілия менен Бәйбикеш,

Келіп қалар ер Әділ

Артымыздан кешікпей.

Туған жерге не жетсін,

Алтын сарай бесіктей.

Сонда Қази толғады,

Бұл айтқан сөзге болмады:

—шын сөйлесе батырдың

Сонда асыл болмағы.

Қарасай, жалған сөйлейсің

Әділ аман келе атса,

Әскерің қайда қолдағы?

Мүсәпір болған сорлыны

Неге алдайсың сөзбенен?

Екі көзі төрт болып,

Қайғылы көңіл дерт болып,

Мұңайып тұрған жолдағы.

Жалған сөзбен жұбатып,

ұмыттың ба, Қарасай,

Бір жаратқан Алланы.

Жауда қалды ер Әділ,

Біз де қайттық жаралы.

Қызылбас жақта ер Әділ

Қырымның патша тарланы.

Әділ қалды қорлықта,

Бойымыздан кетер ме

Қайғының ауыр салмағы?

Батырсынған ерлердің

Тістеуменен қайтты бармағы.

Жағалай қазған оры бар,

Жебедей мықты торы бар,

Бекініс мықты қорғаны.

Көп қайғыдан пайда жоқ,

Күдер үзіп жүре бер.

Әділ қалды, біз келдік,

Білгеніңді ете бер.

2050

2060

2070

2080

64

БАТыРлАР  ЖыРы

64

65

Күйгенменен күймек жоқ,

Қаза жетпей өлмек жоқ,

Батып жерге кірмек жоқ.

Бір Құданың ісіне,

Құдіреттің күшіне

Бәйбикеш, Ілия, жылама.

Аман болса бұл басым,

Қан қақсатып хандарын,

шырқыратып жандарын,

Салармын азу тісіме.

Қайғылы мұндай күн туды,

Ажал келсе бір күні,

Артқа тастап кетерміз

Дәреже, бақыт, жер, суды.

Ер Әділдей батыр жоқ,

Он мың дұшпан қаптаған,

Ат тындырмай жетті күн,

Жалғыз өзі ұрысулы.

Бір жағы батпақ сор болып,

Екі жағы ор болып,

Қатерлі қауіп жері көп.

Қаптай шабар дала емес,

Жалғыз аяқ жолы бар,

шұбырған әскер біріндер.

Әуелден жазмыш осылай

Салса, пенде, амал жоқ.

Екі мұңлы бейшара

Жер бауырлап құлады,

Құдайға «ал» деп жылады.

Оныменен алсын ба,

Таусылмаса уақыты.

Сол күні жатты дәм татпай,

Бар тапқаны зарлайды,

Төбелеп ұрып маңдайды.

«Әділ жауда қалды» деп,

Бәйбикеш, Ілия зарлайды.

Екеуі жылап жатқалы

Дем алып, дәм су татпады.

Жалғыздық түсіп басына,

2090

2100

2110

64

64

65

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Ойлағаны жалғызы.

Қозғалғанмен тұра алмай,

Кеудесінен басулы

Қайғының ауыр батпаны.

Көзін ашпай жылаумен,

Алты күн болды жатқалы.

Алты күннен өтеді,

Жеті күнге жетеді.

Қасыңдағы қызына,

«Тұр, шырағым, жатпа! деп,

Жалбарынып көрейін,

Бір жаратқан Аққа деп.

Біз барайық айналып

Ессіз қалған таққа деп.

Жауда қалған жалғызды

Жаратқан өзің сақта» деп,

Сорлы ана жылады.

«Ақ шалмалы пірадар,

Қысылған жерде біздерге

Қолдауышың жоқ па деп.

Әділ жалғыз ұлымды

Бергенің бе шынымен

Қызылбас атқан оққа» деп.

—Түрегел қызым, түрегел,

Алла ісіне көне бер.

Кімге еркелеп жатырсың,

Кім есіркеп шақырсын?

Қызына келіп аймалап,

шырағым, тұр,—деп қаймалап.

Тұрғызатын адам жоқ,

Саған түгіл маған жоқ.

Бір Құдайдың ісіне,

Құдіреттің күшіне

Салса пенде амал жоқ.

Аға түгіл іні жоқ,

Енді бізге тыным жоқ.

Алты күн жаттық дәм татпай,

Ажалдан бұрын өлмек жоқ.

Ордамызға кірелік,

5-310

2120

2130

2140

2150

66

БАТыРлАР  ЖыРы

66

67

Ақ ісіне көнелік.

Ессіз қалған дүниені

Өзіміз ішіп, киелік.

Жатқаныменен келе ме,

Тілегенменен бере ме,

Тұр, шырағым, тұр!—деді.

Жылап жатқан Ілияның

«шырағым, тұр» дегені

Құлағына келеді.

Түрегеліп Ілия қыз

шешесіне ереді.

Ессіз қалған ордаға

Екі мұңлы кіреді.

Құдіреттің ісіне,

Сырын шашпай кісіге,

Екі мұңлы көнеді.

Омар менен Оспанның

Тілегін Құдай береді.

«Әділ жауда қалды» деп,

Қуанып, ойнап, күледі.

Ілия менен дүниеге

Екі құл билеп жүреді.

Екі құлдың кеңесін

Екі мұңлы біледі.

Құлдар бұлай болғасын, 

Сарғайып Ілия жүреді.

Басында ерік барында

Құл басын Ілия қорлады.

Ардақтаған Ілияны

Аламыз деп ойлады.

Бір-біріне қимады,

Екі құлдың әлден-ақ,

Әлден-ақ басы симады.

Көздері жаман аларды,

Көңілі жаман қарайды.

Бір күндері екеуі

Ілияға таласып,

Төбелесті салады.

Ерегескен екі құл

2160

2170

2180

2190

66

66

67

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Бірін-бірі өлтіріп,

Ілияны алмақ болады.

Айлардан айлар өтеді,

Күндерден күндер өтеді,

Пенде болған Әділдің

Ес-ақылы кетеді.

Сүйретіп арба мойнына,

Жас сорғалап қойнына,

Күш-қуаты кетеді.

Бірге туған бауыр жоқ,

Жеке туған ер еді.

Алты арбасы мойнында, 

Күні-түні азапта.

Бұрынғы қайрат күш қалды,

Бұрынғы дәурен күн қалды,

Сахара сайран шың қалды.

—Қимылдарға әлім жоқ,

Айналмас бақыт шын қалды.

Ақ сүт берген анашым

Тумалас Ілия мұң қалды.

Әскерім ерген он үш мың,

Бұл қызылбас қан ішер

Бір емес миллион мыңды алды.

Мүгедек пенде мен болдым,

Білерге жағдай халім жоқ.

Қырымнан келген қырық мың

Менен басқа кім қалды.

Осына айтып ер Әділ,

Өз-өзінен жынданды.

Мүшесінен әл кетті,

Тек шықпаған жан қалды.

Ар-намысты тіл қалды,

Қайғылы ашу, зар қалды.

Амалы құрып Әділдің,

Есі кетіп сандалды.

Пірлері түсіп есіне,

Сол күні жатып зарлады:

—Жаратқан жалғыз Құдайым,

2200

2210

2220

2230

68

БАТыРлАР  ЖыРы

68

69

Бір өзіңе жылайын.

Қысылғанда, пірлерім,

Сіздерден жәрдем сұрайын.

Сонда Әділ сөйледі,

Сөйлегенде бүй деді:

—Кешегі бір күндерде

Ғайып ерен жеті пір,

Маған қайырың тимеді.

Анамның айтқан бір сөзі

Жаңа түсті есіме

Ақылы айтқан үйдегі.

ұмытып кетіп пірімді,

Астымдағы тұлпарым

Әлденеше сүрінді.

Көңілді шайтан биледі,

Пірлерім, өзің жәрдем  бер.

Қырымда Әділ хан едім,

Басымда бақыт құсым жоқ.

Ардақтаулы Әділің

Алты арбаны сүйреді.

Ғайып ерен жеті пір,

Жеті пірдің ішінде

Ақ шалмалы пірадар,

Піріміз едің, жәрдем ет, 

Сізден мәдет сұрайын?!

Пірлерім жәрдем бермесе,

Енді не амал қылайын?

Сүйрегенім алты арба

Босанып қалай шығайын?

Қолөткіл бар қолымда

Оны нағып бұзайын.

Анамның айтқан бір сөзі

Жаңа түсті есіме.

«Ғайып ерен жеті пір,

Жеті пірдің ішінде

Ақ шалмалы пірадар,

шарапатты пірің» деп

Айтып еді анамыз.

Анамның сөзі шын болса,

2240

2250

2260

2270

68

68

69

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Ақ шалмалы пірадар,

Пірімсіз, саған жалындым.

Анамның айтқан бір сөзі

Жаңа түсті есіме-ай,

Кетті қуат күшім-ай.

Жазым етіп мойныма,

Тезек теріп кетілді

Ақ меруерттей тісім-ай.

Ең болмаса, пірлерім,

Бір енсеңші  түсіме-ай.

Көніп жүрмін, қайтейін,

Құдіреттің ісіне-ай.

Табан етім жарылды,

Заманым менің тарылды-ай.

Қолға түсіп қор болып,

Басымнан бақыт арылды-ай.

Әділ ғаріп балаңыз,

Пірлерім, саған жалындым.

Жер жүзінде бар болсаң,

Есіткейсің зарымды.

Ақ шалмалы  пірадар

Ер Әділдің пірі еді,

Керемет-ті зор еді.

Анасының тапсырған,

Айтқан пірі сол еді.

Есі кетіп Әділдің,

Ойына түспей жүр еді.

Жылаған даусы баланың

Ғайып ерен пірлердің

Құлағына келеді.

Қысылғанын  Әділдің

Енді пірі біледі.

Мейманының шөлінде

Жылап жүрген Әділдің

Қара құс болып пірлері,

Пірлері ұшып жөнеді.

Қанаты күміс, мойны мыс

Мысалы болды қара құс.

Керемет-ті ер болсаң,

2280

2290

2300

2310

70

БАТыРлАР  ЖыРы

70

71

Қара құстай болып ұш.

Бір Құданың пәрмені

Қанаты ұшып талмайды,

Жерге түсіп қонбайды.

Қара құс болған пір еді,

Әділге ұшып келеді.

Жылап жүрген ер Әділ

Қара құсты көреді,

Көре сөйлей береді:

—Аспанменен тіркескен,

Бұлттарменен күрескен,

Адыра қалғыр қара тау,

Болып тұрсың маған жау.

Бір қара құс үстімнен

Қалықтап ұшып келеді.

Қасыма келіп қонсайшы,

Тілегім қабыл болсаңшы.

ұшып келген қара құс

Менің пірім болсаңшы.

Қасыма келер күн болса,

Төс қалтамнан еңкейіп

Алар едім қаламды-ай.

Тісімменен Қырымға

Жазар едім сәлемді-ай,

Осыған себеп болсаңшы.

Өздері іздеп келеді,

Пірінен жәрдем болады,

Көңілі нұрға толады.

Төс қалтадан еңкейіп,

Қағаз, қалам алады.

Тісіменен тістейді,

Ерніменен күштейді.

Әділ байғұс амалдап

Қырымға сәлем жазады.

Әуелі бастан жазады

Қарындасы Ілияны,

Ақ сүт берген анасын.

Бәрі де жатыр жазылып

Тіспенен жазған қағазға,

2320

2330

2340

2350

70

70

71

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Қар бойындай хат болды.

«Әділдің хабар барар» деп,

Болып жатыр дәмелі.

Пірінен жәрдем болғасын,

Нұрланды батыр әдемі.

Бүтін емес, жартымын,

Қарасай, Қази досым-ай,

Бір іздемей Әділді

Достықтың жөні осы ма-ай?

Жылағанда көл болды

Көзден аққан жасым-ай.

Қарасай, Қази жан досым,

Сендерді «дос» деп кім айтар,

Осындайда көрініп,

Бір келмедің қасыма-ай?!

Екі досым сен едің,

Сенің досың мен едім.

Орға түсіп қалғанда

Екі досым ат салып,

Алып шығар деп едім.

«Досым жауда қалды» деп,

Бір қайырылып келмедің.

Қолға түсіп, қор болып,

Алты арбаны сүйретіп,

Өгіздей өрге тартқанда,

Қысылғаннан терледім.

Қазбан деген қаланы

Талқандап кеткен сендерсің,

Алты арбаны сүйретіп,

Сол болды барып көргенім.

Күні-түні азапта

Әділ досың мен болсам,

Кеудемде шыбын жаным бар,

Сүйретілген сүлдемін,

Таусылып дәмім өлмедім.

Жазады дейді маңдайға

Рахат пенен бейнеттің

Көретінін пенденің.

Пірлерім түсіп ойыма,

2360

2370

2380

2390

72

БАТыРлАР  ЖыРы

72

73

Күш жиналып бойыма,

«Адасқан ойды жөндедім.

Қарасай, Қази достарым

Артымнан іздеп келер» деп,

Қос батыр еді сенгенім.

Әділ досың қорлаулы,

Жарым жасым кемулі.

Қамыт іліп мойныма,

Жас сорғалап қойныма,

Кесілмеген сау жер жоқ,  

Әділді аман қойды ма,

Алты арба жегулі 

Күн батқасын қызылбас.

Қарасай, Қази достарым,

Қалай көңілім бұзылмас.

Таспенен ұрып қан қылад,

Өне бойда сау жер жоқ.

Жеті мүше тәнімде

Аман қалған көз-құлақ.

Пірімнен жәрдем сұрадым,

Сіздерден күдер үзгесін.

Бір түн жатып зар жылап,

Ақыл естен айрылып,

Байлаулы марал аңғылдай,

Қызылбастың балдары

Тас жітіріп шаң қылды-ай.

Азап беріп қызылбас,

Қарасай бұзған қаланы

Алты арба жегіп мойныма,

Соны маған салдырды-ай.

Тісіммен тезек тергізіп,

Бар азапты көргізіп,

Көрсетті қорлық қалдырмай.

шыбықтап айдап жүргізді,

Бір қызылбас мінгізді.

Қалада күнде жүремін,

Тісіммен  тезек теремін.

Ақ сүт берген ананы,

Қарындасым Ілияны,

2400

2410

2420

72

72

73

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Қарасай, Қази достарым,

Сендерді қашан көремін.

Алты арбаны сүйретіп,

Күн батқасын келемін.

Ол кеш пенен бұл кешке

Жарым алма жегенім.

Басқа Құдай салғасын,  

Амалым жоқ, көнемін.

Оныменен тұрмайды,

Және бір жерге айдайды.

Алып барып бір жерге

Сыналап тасқа байлайды.

Таң атқанша Әділдің

Сүйтіп соры қайнайды.

Қызылбастың баласы

Қозы-лақтай секіріп,

Басыма шығып ойнайды.

Қуалап ұстар қолым жоқ,

Екі көзім жайнайды.

Қарасай, Қази достарым,

Сендер түссең есіме,

Ой теңізін бойлаймын.

Қимылдауға әлім жоқ,

Өлімтігі жарамсыз

Итке тастар қойдаймын.

Келмесең де, достарым,

Сендерден үміт үзбедім.

Алды-артымда таяу жоқ,

Қайта оралу сапарды

Жатпай-тұрмай ізденің.

Қарасай, Қази батыр-ай,

Елге барып жатыр-ай.

Бір іздемей жатқаның

лайық па атыңа-ай?!

Қызылбастың қолында

Алты арбаны сүйретіп,

Өгіздей тартып мен жүрмін.

Қарасай, Қази досым-ай,

Мұңымды жаздым осылай.

2430

2440

2450

2460

74

БАТыРлАР  ЖыРы

74

75

Және дұғай көп сәлем

Қырық сан Қырым еліме-ай,

Құрбы-құрдас теңіме-ай!

Жететұғын күн қайда

Туып-өскен жеріме-ай?!

Алаулаған қызылбас

Айтсам түспес тіліме-ай.

Қарасай, Қази жан достым,

Екі досым қосылса,

Кісеннен қолым босанса,

Жетермін жаудың түбіне-ай.

Осы күнде, достарым,

Қызылбас аузы бірлеулі,

Күнде мені тергеулі.

Қимылдауға әлім жоқ,

Екі қолым серлеулі.

Мойныма шынжыр тағулы,

Дұшпандық қылып қызылбас

Басыма отты жағулы.

Көрген азап қорлықтан

Көзімнің жасы ағулы,

Бір қызылбас бағулы.

Аяғыма тас қағып,

Астыма өртеп от жағып,

шыдайын бұған мен нағып?!

Басқа түссе амал жоқ,

Сыналап тасқа байлаулы.

Тек жаным бар өлмеген,

Досының жайын білмеген,

Екі досым, сендерге 

Менің көңілім қалулы.

Қызылбастың қолында

Жүз мыңдаған батыр бар,

Күнбе-күн күтіп бағулы.

Қарасай, Қази достарым,

Екеуіңнен қорқулы.

Бұрын-соңды дұшпаннан 

Жоқ екен жері жеңілген.

Атағын айтса Орақтың,

2470

2480

2490

2500

74

74

75

ҚАРАСАЙ—ҚАЗИ

Алаулаған қызылбас

Үмітін үзеді өмірден.

«Қарасай, Қази—қос батыр

Қайта айналып соғар» деп,

Он екі бірдей қалаға

Қорған салды темірден.

Қолға түссең, достарым,

Сендер үшін зындан бар.

«Тірілей тұзақ оты» деп,

Күндіз-түні от жағып,

Қыздырып жатыр көмірмен.

«Қарасай менен Қазиды 

Сол зынданға салсам деп,

Денесі ісіп семірген».

Және дұғай көп сәлем

Ақ сүт берген анама-ай,

Алдымдағы кәбем-ай.

Жылама, ана, жылама,

Аман-сау жүр балаң-ай.

Көп жылаудан пайда жоқ,

Көзіңнің жасы далаға-ай.

Ақ сүтіңді кеше көр,

Болайын сенен садаға-ай.

Жарқырар күнім бар ма екен

Қайғылы тұман түтіннен.

Пірлерім жәрдем бергенсін,

Қызылбас жауы күтінген.

Ақ сүт берген анашым,

Мен көретін бейнетті

жүктеу/скачать 2,43 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: