Платон. Ол болмысты "заттар әлеміне" жэне "идеялар элеміне" бөле отырып, заттар әлемінде акикат, эсемдік, эділеттілік жэне т.б. жоғары игіліктерге сәйкес келетіндей ешнэрсе жоқ деп есептейді. Жэне сырткы элемнін өткіншілігі мен салыстырмалылығын ескере отырып адамдардағы акикат, эсемдік т.б. ұғымдарды уакыттан тыс, мэңгі идеялар кеңістігіне орналастырды. "Егер кім әсемдікті дұрыс пайымдаса, ол бұл жолдың акырына жетіп, тосыннан жаратылысы жағынан таңкаларлыктай әсем нэрсені көреді... бұл нэрсе, ең алдымен мэңгі, яғни 249
ол туылуды да, күйреуді де, ѳсуді де, шѳгуді де білмейді, екіншіден ол ешбір жағынан тұрпайы болмайды, кашан да, кай жерде де ѳзгелермен салыстырғанда эдемі, ал баска уакытта, баска жерде ѳзгелермен салыстырганда турпайы. Эсемдік - бул бет, кол немесе қандай да бір дене бѳлігі түрінде емес, қандай да бір сѳз немесе білім түрінде емес ѳзінен-ѳзі эркашан да ѳзінде тұтас бейне ретінде кѳрінеді: әсемдіктің ѳзге түрлерінің барлығы оған катысында туылатын және күйрейтін болса, ал ол артып та, кеміп те кетпейді, ешкандай ыкпалды сезінбейді" (Платон. Соч. в 3-х т. М., 1970, 142-бет). Құндылықтар мәселесінің XIX ғасырдың ортасына дейін философиялык талдаудың дербес объектісіне айналмағанын айта кетуіміз керек. Антикалык философияда ғана емес, онан кейінгі орта ғасырлар мен жаңа заман философиясында да құндылықтык сипатгамалар нактылык, болмыстың
