пікірінше, Батыста ХІІІ-ХІѴ ғасырларда жүзеге асты жэне мынадай жаңа принципті калыптастырды: объективті нактылык жартылай сезімнен тыс жэне жартылай сезімтал. Мұндай идеалистік мэдени жүйе б.з.д. V ғасырда Грекияда ѳмір сүрді. Бұл мэдениет жартылай сезіммен, жартылай акылмен қабьшданатын шексіздікті нағыз шынайы нактылык жэне кұндылык ретінде бекітіп, идеализмнің негізгі тұжырымдарын орнықтырды. Бұл мэдениет идеационалды жэне сезімдік типтердің арасында орналасады, өйткені, оның кұндылыктары аспанға да, жерге де бірдей тиесілі. Алайда бірте-бірте идеационалды мэдениет күйзеліске ұшырап, ал идеалистік тип өзінің каркынын күшейтті. Осылайша XVI ғасырдан бастап жаңа принцип (әлемнің сезімділігі) үстемдік ете бастады, сонымен бірге, оған негізделген жаңа мэдениет, яғни объективті нактылык пен оның мэні сенсорлы (сезімді) деген принципке негізделген жаңа сезімдік мэдениет калыптасты. Соңғы төрт жүз жыл бойы мәдениеттің осы типі басым болды, алайда онда идеационалды мәдениеттің де элементтері кездесті. Кез-келген мэдениет тек бір ғана ұстанымға негізделген абсолютгі таза күйінде өмір сүрмейді, онда бір басты қағидат қана басым болуы мүмкін. Батыстык мәдениеттің сезімдік типі XX ғасырда күйрей бастады, ол өзінің жаратупш потенциалын тауысты. Оның орнына енді мәдени принциптердің кезекті интеграциясы келеді. Жэне жаңа интегралды мэдениет жаңа шығармашылык дәуірге түседі. П.Сорокиннің пайымдауынша бұл барлык типтерді (идеационалды, идеалистік, сезімдік), мысыр, вавилон, грек-рим, үнді, қытай жэне т.б. мәдениеттерінің тарихынан кездестіруге болады.
