мэнде түсіндірілетін өмір феноменінен көреді. Өмір философиясында алдынгы орынға адамның акыл-ойдан тыс кабілеттері шығады: сезім, ерік, интуиция. Көбіне санаға адам қылығының терең қайнар көзі болып саналатын бейсаналык карсы койылады. Фрейд жэне фрейдизм бейсаналыкты санадан жогары кояды. Діннің, мэдениетгің, барлык 147
адамзаттыктың кайнар көзі адамның өзі ол туралы есеп бере бермейтін бейсаналыкта деп есептеледі. Экзистенциализм, ең біріншіден индивидуалды адам өмір сүруінің шынайылығына мазасызданады. Ол еркіндікті табиғилықтан да, барлык тұлғасыз күштерден де іздейді. Алдынғы орынға сезім, бірак жай ғана сезім емес, сезіну, аландау, мазасыздану процесі шығады. Бір мезеттік сезімдердің орнына ұзак уакыттарға созылатын сезімдік көңіл-күй келеді. Гуссерльдің феноменологиясы тұлғаның тұйыктығын игеруге ұмтылады. Көңіл-күй әуел бастан сырткы элемге бағытталғандыктан, ол интенционалды деп есептеледі. Адам жай ғана өмір сүріп коймайды, ол әлемде өмір сүреді. Өмір философиясы мен Гуссерльдің феноменологиясында негізі каланған тенденцияларды дамыта отырып, XX ғасырдың 30-жылдары Германияда Шелер мен Плесснердің жұмыстарының аркасында адам проблематикасымен айналысатын ерекше философиялык пэн - философиялык антропология қалыптасты. Философиялык антропологияның өкілдері адамды өзінің барлык толык болмысында философиялык тану бағдарламасын ұсынды. Олар адам болмысының эр алуан саласын онтологиялык, жаратылыстанымдық-ғылыми жэне гуманистік зерттелуін бүтіндей философиялык игерумен біріктіруге
