Ибраимова Жібек Тұңғышбайқызы

Сөз басында 

Сөз ортасында 

Сөз аяғында 

- Ал ендеше, алақай! Апам ойна деді. Кел, балалар, тағы ойнайық, тағы 

-  Базеке-ау,  сіз  сөйлесеңіз,  ақындар  кезегімді  алып  қойды  демейді.  Рас, 

қыстың ортасына шейін ғана бұл  жерлерді Тобықты жылқысы мекен етеді. 

Оған жақсы да жетер, жаман да жетер, бəлки! Əрине, жақсы жақсылығымен, 

жаман  өзінің  жамандығымен  жету  себепті,  əрқайсысы  өзіне  тиісті  орайын 

алар.  Анығында,сол  жаяу-жалпы,  жоқ-жітік,  қалың  ел,  атақсыз  көптің  осы 

күндерде Абаймен жыласуы өзгеше. Дəрменнің байқауынша, Абайдың ендігі 

күндері, ой-дүниесі, жүрек дерті бір үлкен сергелдең мен сенделу халінде. 

Бəлкім,  осындай  əңгімемен  көңіліндегі  көмескі,  көлеңкелі  сəттерді  қуатын 

шығар. – Уһ! Астапыралла-ай, мұндай боранды кім көрген. – Оу, Бауыржан-

ау, өзің құйма құлақ екенсің ғой, шырағым, – деп Құлжабай арқамнан қақты.  

Бір көрікті қыз кездесіп еді, өкінішке орай, ақылы шамалылау болып шықты. 

Бəлкім,  біздің  үйге  келген  жігіт  əдеп  сақтап  тартынған  шығар.  Шіркін,  он 

кісінің  ортасына  түссең  де,  оңайлықпен  беріспей,  күшіңе  айланы  астар  етіп 

сытылып  шыққанға  не  жетсін.  Өкінішке  орай,  біздің  арамызда  да  осындай 

өсекке  елігіп,  жалаға  алданып,  жау  қиянатына  бас  шұлғитын,  санасы 

жетпегендер кездеседі. Əкемнің айтуынша, ол ерте хат танып, кітап оқыпты. 

Шамасы, Айшалар, əпкемдер болу керек. (Б.М.) О, тəңірім, мынау жорық биі 

ғой!  Қысқасы,  қоғам  илеп-илеп,  бұдан  өзіне  керек  адам  жасап  алды.(Т.Ə.) 

Мүмкін,  ол  ешқандай  жіпті  үзбеген  шығар  (С.Е.)  Бұл  əңгімені  бір  сендерге 

емес, осы өмірімнің ішінде мың адамға айтқан шығармын деймін, амал не, бұ 

жұрт баяғы бір бəдік қауесетті əлі қайталай беретін көрінеді.(М.М.)