232
Бұдан бөлек сөздік көркем жанрлардың ілкі реалдықпен байланыстағы рецептивтік
жағы да маңызды болып келеді. Істің мәнісі мынада, белгілі бір жанрдың туындысы (тағы
да М.М. Бахтинге бет бұратын болсақ) белгілі бір қабылдау жағдайына бағдар ұстайды:
"... әрбір әдеби жанр үшін <...> әдеби туынды адресатының өзіндік ерек концепциясы, өз
оқырманы, тыңдарманы, қауымы, халықтың ерек сезінуі
мен ұғынуы тән болып
келеді"[864].
Жанрлардың өзіндік қызмет атқаруы өте-мөте сөз өнерінің өмір сүруінің ертеректегі
дәуірлерінде айқын танылады. Д.С. Лихачев оежелгі орыс әдебиеті туралы не айтады:
"Жанрлар өздерінің қолданылуына қарай анықталады: діни қызмет атқаруда (оның түрлі
бөліктерінде), заң және дипломатиялық тәжірибеде (тізімге алу, жылнама, кіәз
қылмыстары туралы хикаяттар), кінәз тұрмысының жағдайы турасында (салтанатты сөз,
даңқтары, және т.б.)"[865]. Осындай ретте XVII-XVIII ғғ. классицистік ода салтанатты
сарай жоралғысының бір буынын құрады.
Фольклорлық жанрлар да белгілі бір қабылдау жағдайымен үзілмес байланыста болып
келеді. Фарстық сипаттағы комедия әу баста бұқаралық думанның бөлінбес бір бөлігі
болып оның құрамында өмір сүрді. Ертегі де бос уақтты көңілді өткізу үшін орындалып,
шағын адамдарға қаратыла қолданылды. Тек таяуда ғана қалалық және ауыл көшелік жанр
– частушка өмірге келді.
Сөз өнері кітап бетіне көшісімен өмірлік формалар және игерумен байланысын
әлсіретіп алды: көркем әдебиетті оқу кез келген жағдайда жүзеге асырыла береді. Бірақ та
бұл жерде туындыны қабылдау оның жанрлық-тектік қасиетіне байланысты болып келеді.
Оқуға арналған драма сахналық көрініс және айтылымдық формамен ассоциация туғызып,
оқырман санасында жанды, әрі мәжбүрлеусіз қиял елесін туғызады.
Отбасылық-
тұрмыстық романдар мен хикаяттар, пейзаждық жазбалық, достық және махаббат
лирикасы осы жанрларға тән жан дүниесін ақтара сыр айтысуға бейімділігі оқырманға
автордың өзіне жеке қарата сөз толғағандығын сезіндіреді де,
сенім артқан жеке бастық
байланыс ауаны туындайды. Дәстүрлі эпикалық қаһармандықпен орындалған туынды
оқырманда әлдбір кең ауқымды "бізбен" сыр бөлісе бірігуінің сезімін туғызады. Жанр,
көріп отырғанымыздай, қаламгер мен оқыраманың басын қосатын арағайындықтың
көпірлерінің бірі болып табылады [866].
* * *
XXғ. "әдеби жанр" ұғымы бірнеше мәрте жоққа шығарылып терістелді. Итальян
философы Б. Кроченің ізін ала француз әдебиеттанушысы П. ван Тигем: " Өткендегі ұлы
жазушылардың соңына ілесіп, әдеби жанрларға
ықылас аудару құр далбасалық; олар ең
көне формалар –эпопея, трагедия, сонет, романды алғандаыр бәрі бір емес пе? Ең бастысы
олар бұл жағынан үлгерді. Наполеонның Аустерлицадағы таң алдындағы киген етігін
зерттеудің не қажеті бар?" деп тұжырымдады[867].
Жанрларды пайымдаудың басқа полюсінде олар турасындай әдеби процестің "жетекші
қаһармандары" деп ой түйген М.М. Бахтиннің пікірі тұр[868]. Жоғарыдағы
айтылғандардың бәрі екінші көзқарастың ығына жылуға меңзейді, бірақ та, нақылай
кетуші толқытауыш: егер "дейігромантикалық" дәуірлерде
әдебиеттің келбеті шын
мәнісінде ең алдымен жанрлық заңдылықтармен, нормалармен, ережелермен, анықталды,
ал, XIX-XX ғғ. Ақиқатында әдеби процестегі орталық фигураға өзінің кең ауқымды, әрі
еркін жүзеге асырылатын шығармашылық бастамашылығымен автор айналды. Жанр
бүгінде "екінші тұлғаға" айналғанымен, әлі күнге өз мәнділігін жоғалта қойған жоқ.