114
Сәр сен бай бір то қал алу ды ой лай тын,
бі рақ Қа лам пыр дан аса ал май, әне-мі не
деп жү ре тін. Бір кү ні бір құр да сы қы мыз
ішіп қы зып оты рып, әзіл мен бол са да,
шы ны мен бол са да: «Әй, қу бас! Сон ша
мал ды ай дап жүр сің, дұ рыс тап зе кет бер-
мей сің, қа жы ға бар май сың, кім үшін жи-
нап жүр сің? Қа лам пыр дан қор қып, то қал
да ал ма дың», – де ген сөз де рі жа ны на ба-
тып еді.
Ер те ңі не
бір-екі
аға йын да рын
ша қы рып алып:
– Мі не, мен сіз дер ді ша қыр ға ным,
«үміт сіз-шай тан» де ген, «мал біт пес
жі гіт бол мас, құ ра ры на қа ра, ұл тап-
пас қа тын бол мас, тұ ра ры на қа ра» деп,
бұл уа қыт қа дей ін са быр етіп едім.
Жа сым бол са қы рық тың еке уі не кел ді,
Қа лам пыр да биыл отыз үш те. Қа ты ным,
Пай ғам бар дың сүн нә ті ғой, сен рұқ сат
бер! Аға йыным, мен ен ді бел бай ла дым. Сіз дер осы жұ мыс ты
қол ға алың дар, – де ді. Қа лам пыр қан ша ұнат па ған бол са да, Сәр-
сен бай мен бас қа лар бі ра уыз ды бо лып уағ да қыл ға нын кө ріп, іші
суып, қол дан еш нәр се кел ме сін бі ліп:
– Не қыл саң дар ық ти яр. Әу елін де мен де то қал ал ма де ген
же рім жоқ, ма ған не сін ай та сың дар?! – деп тү сі бұ зы лып, үй ден
шы ғып кет ті.
Мұ нан кей ін көп уа қыт өт кіз бей, Сәр сен бай өз де рі не қы рық
ша қы рым жер де Сай бо лат де ген ел де тұр ған, кей ін нен опат
бол ған Жа рас де ген мол да ның он төрт ке же тіп тұр ған қы зын
айт ты ра ды. Ма лын тү гел бе ріп, ке ле сі жы лы алып та қой ды.
Мар құм Жа рас мол да ті рі уа қы тын да Шол пан ды өзі оқы тып,
Құ ран нан екі шы ғып, хат та нып қал ған еді. Қа лам пыр әр уа-
қыт Шол пан ды күн дес тік пен сө зі мен де, қо лы мен де рен жі тіп
жүр ді.
Шол пан он же ті жас қа кел ген де, қыз ба ла ту ды. Сәр сен бай
қы рық бес ке кел ген де ғұ мы рын да бі рін ші көр ген ба ла сы осы еді.
Ол зор қуа ныш та бо лып, шіл де ха на ға қан ша қыз-боз ба ла жиып,
о йын ой нап, қыз ба ла де мей, көл ба сы на ша қы рып той қы лып,
ба ла ның есі мін Жа мал қой ған еді.
«...Бұл кі та бы да ел ге
тез та рап кет ті, біз ге көр-
ші лес тыл дан ке лу ші лер
сыл тау тау ып, қа лап әке-
те тін бол ды. Жа мал дың
өлең мен ба ян дайт ын ая-
ныш ты өмі рі нен қыз-ке-
лін шек тер өз бас та ры нан
кеш кен қай ғы сын, мұң за-
рын көр ді. Ро ман ды оқы-
ған да олар көз жас та рын
тыя ал май, уһі леп оты ра-
тын. Үл кен дер жа ғы кеш кі
оты рыс тар да «Ба қыт сыз
Жа мал дың»
хи кая сын
әң гі ме ле се, ал жас тар
жи ын-той лар да кі тап та ғы
өлең-жыр лар ды ән ге қо-
сып ай та тын».
Г.Дулатова
Достарыңызбен бөлісу: