220
қа ба тын да ғы де ма лыс
бөл ме сі не тө сек
са лып бер се де, еке уі еп пен ба сып, теп ке-
шек пен тө мен тү сіп, аға сы мен жең ге сі не
кө мек ке кі ріс кен.
Ау ыл дың саф ауа сы мен таң сә рі ден
сай рай тын түр лі құс та ры ның құй қыл-
жы ған
дау ыс та ры, ма ңы ра ған қой, мө-
ңі ре ген си ыр қа ла дан кел ген адам ға өз ге ше әсер бе ре ді. Қа ла ның
шуы мен газ-тү ті ні нен жа лық қан Жа са ған атшап ты рым бақ тың
ішін ара лап жү ріп те ал ды. Со дан соң Тө лен мен
бір ге қо ра ға ба-
рып, союға да йын да ған қой ды алы сып шық ты. Со ның ар тын ша
гүр еткен ды быс ес ті ліп, Тө лен нің құр да сы Қа зы кен ар найы тау ға
ың ғай лан ған, дөң ге лек пен де, адым дап та жү ре ала тын бе сас пап
кө лі гі мен жет ті. Тө лен қақ па ны аша тын түй ме ні нұ қи қой ды. Ол
ашы ла бе ре Қа зы кен кө лік ті үй ау ла сы на қа рай ту ра ла ды.
Тө лен кө лік тің іш ке қа рай дұ рыс енуін қа да ға лап тұр ды. Ол
де ген же рі не же тіп, кілт тоқ тап, ды бы сын сөн дір ді. Ар тын ша есі гі
ашы лып, іш тен бір не ше адам түс ті. Бас тау шы сы – бой шаң, арық,
ша шын сол жа ғы на жан тай та қа йыр ған, кө зіл ді рік тақ қан са ры
кі сі Әбен мен оның жол да сы, ор та бой лы, мұрт ты, қыр мұ рын ды,
дау сы гү ріл діп шы ға тын Та ңа тар. Онан кей ін түс кен дер – осы үш
ер кек тің әй ел де рі. Бі рі – дөң ге лек жүз ді, тәм піш мұ рын, арық
кел ген Ай гүл, екін ші сі – ор та бой лы, арық, бі рақ жү зі рең ді, бе-
тін де ша ма лы сек пі лі бар Ұл дай, үшін ші сі – дөң ге лек жүз ді то лық
бет, ба лық ау ыз, бо та көз Әсел. Ай гүл Әбен нің, Ұл дай Қа зы кен нің,
Әсел Та ңа тар дың жұ байы. Бұ лар – бір-бі рі мен
жиі ара ла са тын
туыс тар. Бү гін де абыр-са быр бас қо сып, сен, мен де мей,
әр қай-
сы сы ебі не кел ген іс те рі не кі рі сіп кет кен. Жо лау шы лар кө лі гі не
ұқ сап ке ле тін са лон ның арт қы жа ғын да ғы ар найы бө лім ге қой
жай ғас ты рыл ды. Со дан кей ін та бақ-аяқ, құ рал дар қо йыл ды. Кө-
лік тің екін ші қа ба тын да ғы ашыл ма лы-жа был ма лы тор қо рап тың
іші не ал ты қа нат ки із үй бе кі тіл ді. Осын дай ау ыз бір лік пен ын ты-
мақ тың ар қа сын да ту ыс тар уа қыт өт кіз бей, жол ға шық ты.
Кө лік Ақ тау ға қа рай бет ал ды. Іш те отыр ған дар кө ңіл ді еді.
Әй ел жа ғы ән де тіп те қоя бер ген. Кө лік
шы ны ла ры нан кө рі ніп
тұр ған та би ғат ая сы кім-кім нің де кө ңі лін сер гі тер еді. Ән мен
та би ғат ас та сып, алыс тан, әсем ас та на дан кел ген Жа са ған ның жан
дү ние сін тер бе ді. Ол ой ға шо мып, ай на ла тө ңі рек ті кө зі мен шо лып
өт ті. Өзі нің ба ла лық ша ғын ес ке ал ды. Талай-талай шар ла ған
тау
шат қал да рын, сай лар да ғы бұ талар ды, жа байы ал ма,
ал мұрт
тер ген алыс та ғы күн де рін ой ла ды. Одан бе рі қан ша ма жыл дар
Үш-ақ нәр се адам ның
қа сие ті:
ыс тық қай рат,
нұр лы ақыл, жы лы жү рек.
Абай
Достарыңызбен бөлісу: