224
уа қыт тан бе рі тас та ғы таң ба лар дың нен дей сыр шер те ті нін ашу-
мен ке ле сіз дер. Оның қа зақ хал қы на да көп қа ты сы бар еке ні
анық та лып отыр екен. Тіп ті, ол, ме нің тү сі нуім ше, біз дің түп нұс-
қа лы жа зу әр пі міз.
Жа са ған мы на пі кір дің түп-төр кі нін ұға қо йып, сәл қоз ға лып
ал ды. Со дан соң ша йынан бір ұрт тап алып, сө зін жал ға ды.
– Тә ке, о йыңыз дұ рыс, – де ді оған қа рап, – біз ата-ба ба мыз дың
тас қа са лып, «Кө рің дер», «Бі лің дер», «Әрі қа рай жал ғас ты рың-
дар» де ген өси ет те рін орын дай ал ма дық. За ман ағы мы шы нын да
да дәс түр-сал ты мыз ға көп-ақ ке се лін ти гіз ді. Ме нің тү сі нуім ше, сіз
осы кез ге дей ін не ге өз ал фа ви ті міз жоқ де ген ге кел ті ріп отыр сыз?
– Иә, иә. – Та ңа тар өз сұ ра ғы нан өзі ың ғай сыз дан ған дай, сәл
қы сы лып жал ға ды, – біз ен ді қан ша де ген мен ау ыл ада мы...
– Олай де ме ңіз, – де ді Жа са ған отыр ған дар ды да кө зі мен шо-
лып өтіп, – біз дің та ри хы мыз дың, жаз ба мә де ние ті міз дің қал ған
тұс та ры осы – ау ыл, мы на сіз дер. Жаз ба та ри хы мыз ды зерт те ге-
нім мен, мен қа ла да тұ ра мын. Ау ыл дың әдет-ғұр пы нан шет теп
қа ла бе ре мін.
Бұ дан соң еш кім сөй ле ме ді. Бір сәт үн сіз дік ба сып, ал да рын-
да ғы қу ыр дақ тан алып, шай ла рын ішіс ті. Бұл ты ныш тық ты тек
Ай гүл мен Ұл дай дың шы ғып-кір ген жү ріс те рі ға на бұ зып тұр ды.
Олар шы ғып кет кен де шай құю мен ке се жал ғау ды Әсел, Ба ла йым
мен Пе ру зат қол ға алып отыр ды.
Бі раз қу ыр дақ же лі ніп, шай ішіл ген соң үй іші та ғы да әң гі ме-
дү кен ге ау ыс ты. Әң гі ме нің төр кі ні әл гін де ға на ай тыл ған ежел гі
жаз ба ес ке рт кіш тер ден көп ау ыт қып ке те қой ған жоқ еді. Отыр-
ған дар дың кө бі сі нің іш тей гі сұ ра ныс-
та ры да ен ді со ған ау ған. Қай-қай-
сы сы да алыс тан кел ген ға лым ның
кө кей ін де гі бар нәр се ні бі ліп ал ғы сы
ке ле ді. Осы ны сез ген дей, Жа са ған да
сө зін со дан бас та ды.
– Ежел гі қа зақ таң ба сын қай-қай-
сы мыз да бі лу ге мін дет ті міз, – де ді ол
кіш ке не сер пі ліп, – біз дің әу ле ті міз
тү гел оқи ала ды. Оқып қа на қой май-
ды, жа за ды, сөй лей ді. Ал жу ық ара да
оның не гі зін де қа зақ ал фа ви тін шы-
ғар сақ, нұр үс ті не нұр бо лар еді. Мұ-
ны жа сау ме нің о йым да әу ел ден бар.
Тек кей бі реу лер дің «Со ның не қа же ті
Достарыңызбен бөлісу: