65
көпшілігі әдеби тіліміздің нормасы болып кетті дегенді айт-
ты
66
. Ал біздің талдауымызша,
яғни жоғарғы талданған
фактілерге қарағанда: 1) Абайда жалғыз солүстік-шығыс го-
ворларына ғана тән емес, өзге, тіпті алшақ жатқан өлкелерге де
тән кейбір ерекшеліктер бар; 2) Абай тіліндегі диалектизмдер
мен жергілікті фонетикалық ерекшеліктердің барлығы бірдей
бұл күнде әдеби нормаға жатпайды.
Осы екі тұжырымның айналасында тағы біраз сұрақтар мен
пікірлер туады.
Ең алдымен, Абайда немесе сол өлкеде жасаған басқа
қаламгерлерде осы күнгі өзге аймақтарға тән жергілікті
ерекшеліктер қайдан жүрген? Біздіңше, екі себебі бар. Бірі
– бұл күнде белгілі бір аудандарда тұйықталып тұрақталған
кейбір диалектизмдер өткен
ғасырда әлдеқайда кеңірек
аумақта қолданылған тәрізді. Мысалы, Абайда кездесетін,
бұл күнде өзге аймақтарға тән
әшкере («жария»мағынасында),
шалма тәрізді өзге тілдік сөздер Абай тұсында не одан да
ілгерірек қазақ даласының көп жерінде қолданылған болу
керек. Бұлардың қазіргі
жария, сәлде деген варианттары
әдеби норма болып соңғы кездерде қалыптасқан да алдыңғы
дублеттері әр жерде диалектизм ретінде сақталған болар.
Бірқатар диалектизмдер
(там, жалаңқая) бұрынырақ оңтүстік-
шығыс-солтүстік аудандарға тегіс жайылған түрі бар.
Бұл, там
тәрізді сөздер Абай тұсында екі-үш мағынада қолданылған да,
кейіннен әрқайсысы әр өлкеге тән болып қалыптасқан.
Екінші себеп – қазақтың мол ауыз әдебиетін, өз өлкесі мен
оңтүстік, орталық Қазақстанды мекен еткен ақын-жырауларды
жақсы білген Абай олардың кейбір сөздерін жатсынбай
қолданған деп табамыз. Олардың бірқатарының диалектизм
екенін (яғни біздердің кейін диалектизм деп табатынымызды)
Абай, әрине, білген де емес! Мысалы, Абай тіліндегі батысқа
тән
шөлмек, орталық, солтүстік Қазақстанға тән
шола («ала,
біркелкі емес»), Батысқа, Қызылорда,
Маңғыстау өлкелеріне
тән
азар («реніш, өкпе») сөздері өзі қолданған, талдаған мақал-
мәтелдермен келген: «бұлт ала, жер
шола», «Мың күн сынбас,
66
Достарыңызбен бөлісу: