Тафаккур китоби
жүктеу/скачать 390,11 Kb. Pdf көрінісі
|
Imom G\'azzoliy. Ihyou ulumid-din. Tafakkur kitobi (1)
| www.ziyouz.com кутубхонаси
19 жонзотларнинг ичкарига етиб боришини қийинлаштириш учун эгри-бугри шаклда яратди. Уйқу пайтида майда ҳашарот қулоққа кирмоқчи бўлса, ҳар қандай киши уйқусидан уиғонади. Сўнг бурунни юз ўртасида тиклади ва унга чиройли шакл берди. Бурун тешикларини очиб, шу тешик орқали турли таом ва озуқа ҳидини сезадиган хусусият берди. Инсон учун бурун тешиги энг зарур нарса бўлиб, ундан ҳаво узлуксиз кириб туради. Оғизни очиб, унга ички ҳис-кечинмаларни ўгириб, қалб ҳолини таърифлаб берадиган тилни жойлади. Оғизни нонушта вақтида майдалаш, синдириш ва кесиш осон бўлиши учун тишлар билан зийнатлади. Кейин шу тишларнинг илдизини мустаҳкамлаб, учларини ўткир қилиб, оппоқ тус берди. Оғизда жойлашган тиш қаторлари терилган дурга ўхшайди ва ҳар бири бир- бирига мутаносиб. Сўнг икки лабни яратди ва юзга мос бўлиши учун унга чиройли ранг ва шакл берди. Дарҳақиқат, лаб оғиз йўлини тўсиб туради ва у туфайли ҳарфлар талаффузи тўғри бўлади. Томоқни ҳар хил товуш ҳосил бўлиши учун жиҳозлади. Тилга ҳар хил махражлардан чиқадиган товушни сўзга мос келтириш хусусиятини берди. Нутқ йўли кенг бўлганидан ҳар бир ҳарфнинг талаффуз ҳолати ўзгариб туради. Шундан кейин бўғизни тор, кенг, қўпол, силлиқ, юмшоқлик, узун ва қисқаликда ҳар хил шаклларда яратди. Ҳатто шу бўғиз сабабли товушлар ҳар хил бўлиб, талаффуз пайтида икки товуш бир-бирига асло ўхшамайди. Қоронғуда одамларни бир-биридан фақат овозидан ажратиб олинади. Сўнг бошни соч ва чаккалар билан безади. Юзни эса соқол ва иккита қош билан зийнатлади. Қошни майин туклар билан безаб, ёй шаклини берди. Кўзлар атрофига киприкларни териб чиқди. Ички аъзоларни қай тариқа яратиб, ҳар бирини махсус ишга бўйсундирганини инсон бир умр билмай ўтиши мумкин. Ошқозонни етиб борган озуқани пишириш, жигарни пишган озуқани қонга етказиб бериш, талоқ, ўт пуфаги ва бошқаларни жигарга беминнат хизмат қилишлари учун бўйсундирди. Талоқ савдони ўзига тортиш вазифасини бажарса, ўт пуфаги сафрони сўриш билан машғул. Буйрак сувни тортиш учун хизмат қилади. Сийдик қопи буйракдан сувни қабул қилиб, уни сийдик йўлига ҳайдайди: томирлар жигар хизматида бўлиб, бутун баданга қонни етказиб беради. Сўнг икки қўлни яратди ва зарур вақтда чўзиш учун узайтириб қўйди. Кафтни ёйиб қўйди. Бешта бармоқни тақсимлаб, ҳар бир бармоқни уч бўғинга ажратди. Тўртта бармоқни бир тарафга, бош бармоқни бошқа бармоқлар устида бемалол айланиши учун бир тарафга жойлаштирди. Яхши билгинки, аввалгилару охиргилар фикрни бир жойга қўйиб, бармоқларнинг узун-қисқалиги, тартибланиши ва кафтдагидан бошқа бир кўринишни ихтиро қилмоқчи бўлсалар, бунга асло қодир бўлиша олмайди. Негаки, бу тартиб туфайли қўл бир нарсани олиш, бериш ва тутишга ярайди. Агар кафт очилса, бир нарсани устига қўядиган товоқ бўлади. Агар кафг тугилса, уриш учун ўзига хос қурол бўлади. Агар кафт бошқача букиш билан букилса, чўмичга ўхшайди. Агар кафтни ёйиб, бармоқлар бироз эгилса, хаскаш вазифасини ўтайди. Сўнг бармоқ учидаги тирноқларни зийнат ва қаттиқ таянч бўлиши, бармоқ тутолмайдиган жуда майда нарсаларни тутиши ва зарурат пайтда баданни қашлаш учун яратди. Бир қараганда, бармоқ учидаги тирноқ ортиқча нарсага ўхшайдики, у аъзолар ичида энг аҳамиятсиз бўлиб, кўринади. Тирноқнинг асосий вазифаси шуки, зарур вақтда бошқа бирон аъзо баданни қашлашда унинг мақомида тура олмайди. Сўнг қўлга қашланадиган жойга йўл кўрсатди. Хоҳ уйқу, хоҳ ғафлат вақтида бўлсин, қўл беихтиёр у жойга етиб боради. Мабодо бу аъзодан бошқа бирини ёрдамга чақирилса, узоқ машаққатдан кейин у жойдан хабар топарди. Кўзингни каттароқ очгинки, бунинг ҳаммасини бир томчи нутфа ичига сиғдирди. У нутфа эса уч зулмат (парда) билан ўралган бачадон ичкарисида жойлашган. Мабодо, бу қатлам ва парда очилиб, кўз ташлаш иложи бўлганда албатта нутфа устидаги чизиғи ва тасвирини бирма-бир кўрган бўлардик. Афсуски, буни на мусаввир ва на унинг асбоби ҳам кўра олмайди. Бирон асбоб-ускуна ёки воситадан фойдаланмай ишлаган мусаввирни кўрганмисан? Аллоҳ субҳонаҳунинг шаъни-амали нақадар улуғ ва бурҳони нақадар зоҳир! |