7. Ғұн тайпаларының шығу тегі мен саяси тарихы. Ғұндар — көшпелі халық. Ғұндар
тәңіршілдік
дінді ұстанып,
түркі жазуын
пайдаланған.
Сөйлеу тілі де
түркі тілі
болған. Шығыста Мөде «шығыс қу» тайпаларын бағындырды, ал
оның құрамына, шамамен алғанда, Керулен және Онон алқаптарында мекендеген сәнби
және ұқуан тайпалары кірген. Мөде батыста юеди (юечжи) тайпаларына қарсы жорықтар
жасаған. Бұл кезде қазіргі
Кореядан
Тибетке
және
Шығыс Түркістаннан
Хуанхэнің
орта
ағысына дейін созылып жатқан аумақ ғұн шаңюйлерінің қол астына түскен, ал солтүстікте
ғұн конфедерациясына біріккен тайпалар Байкөлден арғы оңтүстік аудандарға дейінгі
аумақты алып жатты. Деректемелерде ғұндардың
Саян
-
Алтай
тайпаларына жасаған
жорықтары туралы да айтылады. Шежіреші б.з.б. 201 жылы сүннулердің солтүстікке және
солтүстік-батысқа қарай жорығын жалғастырып, Қуңюй, Түсүйше, Динлин, Гекүң және
Сіңлі елдерін бағындырғанын хабарлайды. Мәтінде берілген түсініктемеде әлгі айтылған
бес елдің сүннулердің солтүстік жағында жатқаны айтылады, ол батысында Кем (Енисей)
өзенінен
Іле
алқабына дейін созылып жатса керек. Б.з.б. 201 жылғы жорық кезінде ғұндар
Алтай
тайпаларын түгелдей дерлік бағындырған, бірақ олар бұл аумақты толық қол астына
қаратқан жоқ. Қалай дегенмен де, сол кезде осылай болғанын жазбаша деректемелер де,
археологиялық материалдар да көрсете алмады.
Біздің заманымызға дейін 1 мыңжылдықтың 2-жартысынан бастап
Еуразияның
этникалық-
саяси тарихында
Орталық Азияның
көшпелі тайпалары ролі артты. Біздің заманымызға
дейін 4-3 ғасырларда
Қытайдың
солтүстігі мен Орталық Азияда ғұндар деген тайпалар
бірлестігі (
сюнну
,
дунху
) пайда болды. Нақты айтқанда, біздің заманымыздың дейін 209
жылы бой көтеріп, біздің заманымызда 216 жылы дейін дәурен сүрді.
Шаңырағын көтерген әйгілі
Мөде
(Мотэ) батыр. Біздің заманымызға дейін 209 жылы
Мөде
әкесін өлтіріп, таққа ие болады.
Осы заманнан бастап, ғұн мемлекеті күшейе бастады (атап айтсақ, біздің заманымызға
дейін 188 жылы ғұндар өзіне
қытай
императоры
Гао-Диды
бағындырады, хань
династиясы
ғұндарға салық төлеп тұрғаны белгілі. Юечжи, ловфань, байянь, үйсүн тағы да басқа
тайпалардың жерін тартып алады.)
Ғұндар
Байкалдан
Тибетке
,
Шығыс Түркістаннан
Хуанхэ
өзеніне дейінгі жерде мемлекет
құрды. Оның әскері 300-400 мың болды.
Мөде
қайтыс болғаннан кейін өзара қырқыс басталды. Хулагу кезінде, біздің заманымызға
дейін 47 жылы ғұндар оңтүстік және солтүстік болып екіге бөлінді. Оңтүстік ғұндар
Қытай
бодандығын қабылдады, ал солтүстігіндегілер орталық азиялық тайпалармен одақтасып
батысқа кетіп, өз тәуелсіздіктерін сақтады. Алайда, үнемі
Қытайдың
қысымына
түскендіктен
Тянь-Шаньды
асып өтіп, қаңлыларға келді. Бұл ғұндардың
Орта Азия
мен
Қазақстанға
алғашқы қоныс аударуы болды.
Екінші қоныс аудару біздің заманымыздың 1 ғасырында болды. 93 жылы
Қытайлар
ығыстырған солтүстік ғұндар тағы да батысқа қарай жылжыды. Олар
Қазақстан
территориясы арқылы батысқа бет алды. Бұл көшпенділердің Қазақстанға енуіне
байланысты шығыс иранның
қаңлы
тайпаларының түріктенуі басталады.
Біздің заманымыздың 1 мыңжылдығы басында
Жетісу
, оңтүстік қазақстан тайпаларының
кескін-келбеті монғолдана бастады. Ғұндар жергілікті тайпаларды бағындырып,
Сырдария
бойымен
Арал
өңіріне, орталық және батыс Қазақстан аймақтарына барып енеді.
Ғұндардың біздің заманымыздың 4 ғасырда Шығыс және Орталық
Еуропа
жеріне келуіне
үш ғасыр
уақыт
керек болды.
[2]
Ғұндар
Рим империясына
қауіп төндірді. 5 ғасырдың 30-жылдары ғұндардың басшысы
Аттила
Еуропа
халқының үрейін ұшырды. 375-376 жылдары
вестготтардың
Қазақстан
даласынан келген ғұндармен күресі ежелгі
Рим империясының
құлауына әкелді.