КАРСАВИН Лев Платонович (1882 – 1952) – орыстың діни философы және тарихшысы. Ежелгі христиандық Оригеннің іліміне, ІІ-VІІІ ғ.ғ. теологиялық, философиялық, саяси-әлеуметтік ілімдеріне және патристика өкілдерінің ілімдеріне сүйене отырып христиандық дүниетанымның біртұтас жүйесін жасауға тырысты. Ол В.С. Соловьевтың барлығының біртұтастығы (всеединство) қағидасын, үшеуінің біртұтастығы қағидасымен алмастырды. Бұл қағида бойынша, тарихи процесс үшеудің біртұтастығын қалыптастырады, «болмыстың өсуіне» мүмкіндік жасайды және оны жүзеге асырады. Ол Гегельдің «триадасы» секілді, этикада, гносеологияда, тұлға туралы ілімінде метафизикалық жүйе құруға талпынды. Ол ортағасырдың рухани мәдениетінің тарихына байланысты біраз еңбектер жазды. Негізгі еңбектері: «Культура средних веков» (1914), «Восток, Запад и русская идея» (1922), «О началах» (1925), «О личности» (1929). КАРТЕЗИАНДЫҚ – Декарттың ілімін жалғастырушылардың философиясы. К-шылдар өздерінің ілімдерінің бастауы етіп Декарттың «Мен ойлаймын, демек, мен өмір сүремін» қағидасын алады да сананың өзін-өзі анықтауына сенеді. Олар танымның негізін объективті шындықтан іздемейді, керісінше, таным процесінің өзінен табуға тырысады. Рациональдық таным заттарды, құбылыстарды сананың өзін-өзі анықтауы арқылы танып-біле алады. К. ойшылдар дене мен жанның дуализмін уағыздайды және таным процесіндегі рационалды математикалық тәсілдің рөлін ерекше атап көрсетеді. КАССАНДРА (грек. Кassandra – Троян патшалары Прима мен Гекубтың қызы) – ешкім сенбейтін қатерлі болжамдар айтатын көріпкелдің бейнесі. «Кассандра әулиелігі» деген сөз тіркесі осының негізінде қалыптасқан. Трояның құлауын К. болжаған. К-ның күрделі оқиғаларға толы тағдыры көптеген өнер туындыларының негізгі сюжетіне өзек болды (Рубенстың картиналары, Клингердің скульптураларында). Сондай-ақ, К. бейнесіне әсіресе әдебиет саласында ерекше орын берілген.
КАССИРЕР Эрнст (1874 – 1945) – неміс философы. Неоканттық Марбург мектебінің өкілі. К. – ерекше бір мәдениет философиясын қалыптастырушы. К. тұжырымы бойынша, кванттық саладағы теориялық тұтас бірлікте көрініс тапқан «мәдениет әлемі» өмір сүреді. Өнердің түрлі салаларын К. «символикалық формалар» деп танып (тіл, миф, дін, өнер, ғылым, тарих), оларды бір-бірінен өзгеше, біріктіруге келмейтін білім салалары деп есептейді. Өнер символизмнің ең жоғарғы сатысы ретінде адамды ең биік мағынадағы адам ұғымына көтереді. К.идеясыныңмәдениеттанудың, эстетиканың, символизмнің дамуына жағымды ықпалы болды. К-дің мәдениеттану, эстетика, символизм туралы ойлары «Ақиқат және таным»(1912), «Символикалық формалардың философиясы» (1923-31), «Адам туралы тәжірибе. Адамзат мәдениеті философиясына кіріспе» (1986), т.б. еңбектерінде көрініс тапқан. Әдебиет: Кассирер Э. Познание и действительность. СПб, 1912; Философия. Энциклопедический словарь. – М., 2004, 361 б.; Әлемдік философиялық мұра. Т. 19. Алматы: Жазушы, 2006.
КАТАРСИС (грек. catarsіs – тазару) – адамның рухани жан және тән саулығының үндестігі барлық элементер мен қуаттың бірлігінде екенін көрсететін ұғым. К. ұғымы көнегрек философиясынан алынып, қазірде эстетикада кеңінен қолданыс тапқан. Көне гректер медициналық тазарту, емдеу арқылы денсаулықтағы бұзылған үндестік қалпына келеді деп таныған. Поэзия мен музыка да К. өзінің қасиетті әсерімен адамның рухы мен жанын тазартады. К-ке тән қасиет музыкада барын Пифагор ілімін дамытушылар айтса, Аристотель трагедия арқылы берілетін үрей мен қайғыдан да аффектілі нәтиже туатынын айтқан. К-тің көрінісінеөз еңбектерінде Платон, Әл-Фараби, Қ.А.Ясауи, Лессинг, Абай, т.б. ұлылар тоқталып өткен. Әдебиет: Қазақ халқының философиялық мұрасы. Қазақ этикасы мен эстетикасы. Т 12. Астана: Аударма, 2005.