Сабақ тақырыбы М. Сәрсеке «Қаныш Сәтбаев» роман-эссе

Әбiкей Зейiнұлы осы оқу ұясына орыс тiлiнен сабақ беруге шақырылған-ды. Семейдегi мұғалiмдер семинариясын тәмамдағаннан бергi екi-үш жылда ұстаздық өнердiң бүге-шiгесiн меңгерген жiгiт ағасы жасындағы мұғалiм, әрине, ояз орталығына тап болған соң өзi құралыптас әрiптестерiнен олқы түспеудi ойлап, өз пәнiне ықыласты бұрынғыдан да күшейткен. Әмбе ол жаратылысында қатаң тәртiпке үйренген адам, мiндеттi iсiн тиянақты атқаруға дағдыланған. Ал бала тәрбиесi болса, қашаннан ыждаһатқана емес, босаңсуды, жүрдім-бардым қарауды көтер мейтiн жұ-мыс. Сірә, содан да шығар, немере iнiсiнiң келешек тағдырын өз мiндетiне алған Әбекең Қанышқа да қатаң талап қойып, алдындағы жеткiншектерден оқшауланбай, ынта-жiгерiн бiлiм деңгейiн көтеруге жұмсауды қадалаған. Інісі де өз қолына келген күннен орыс тiлiн тыңғылықты үйренуге ерекше құмартып жанын сала кiрiседi. Көркем әдебиет кітаптарын оқуға ынтасын аңғарған Әбекең інісін бірде Халық үйіне ертіп барады. Бұл үй өздері тұратын көшеде. Бұрын онда төменгі сатылы ауыл шаруашылық училищесі болған, кейіннен бұқара халық бас қосатын мәдени орынға айналыпты. Жексенбі күндері мұнда көркемөнерпаздар үйірмесінің хоры концерт береді, кейде «Жанды ойын» қояды. Соның бәрінен де балаға халық үйінің кітапхана мүйісі ұнаған. Қашан барсаң да неше түрлі газет-журнал тігінділері үстел үстінде тізіліп тұрады. Тек үйге бермейді, сол жерде оқисың. Мүйістің кітап қоры көп