Сәкен ИманаСов шығармалар жинағы ІІ том Өлеңдер

361
360
«Айтып та айтпай не керек, болды ғой, – дейді, – қызық 
бұл» Ішпей де жемей Әбекең өзінен-өзі қызып тұр. 
Мыж-мыжы шыққан қартасын сапырын майлы қолымен: 
«Ал қане, – дейді, – төртеуміз жіберсек пе екен сызып  
 
       
 
 
бір?»
Қос-қостан бие байлатып, келеден түйе алдырып, 
Арқын да жарқын күлкіміз жартасқа барып жаңғырып, 
Төменде бұлақ сыбырлап, төбеде жұлдыз жымыңдап, 
Жатып ек, шіркін, дүние-ай, жайлаудың үстін ән қылып. 
Белуардан кешіп шалғынды, жібітіп шықпен таңдайды, 
Саумалдан басқа ішпейтін Сабырхан досым қандай-ды! 
Ойжайлау дейтін ойпатта отыз күн керген қызықты 
Отыз жыл бойы айтқанмен, Оразбектер де нанбайды.
«Жатамыз әлі қанша?» – деп болмайтын бізде күн санау, 
Еркімізде еді шетінен жүгірте жұмсау, жұмсамау. 
Отыз күн ойын-күлкімді қабақ шытпастан көтерген. 
Толғанбай батыр ұрпағы, саған да кейде ұрсам-ау!... 
ҚамаР 40 ЖаСҚа ТоЛҒанДа
Ағайын-жұртқа татымды 
Ару болсын деп ақылды, 
Осыдан қырық жыл бұрын 
Өзім қойып ем атыңды.
Өмірдің өттің өр-шелін, 
ақталды бүгін сол сенім. 
Кім екеніңді бүгінде 
Танып та болды ел сенің.
Қостым деп сені қатарға 
Кешегі Жұпар апаң да, 
Риза болып өзіңе 
Аттанған алыс сапарға.
Қамар да Қамар, Қамар-қыз, 
Қандай бір кінә тағармыз. 
Баз-базда балуан жігіттің 
Жүгін де артамыз саған біз.
Төріңе толған мынау көп 
Ойлаймын біліп жүр-ау деп. 

361
Аузыңа сенің тұр қарап 
Атаңнан қалған бір әулет!
Көбейіп бақша-бағарың, 
Азаймасыншы аларың. 
Маңдайымызға бұйырған 
Сүйкімді қалқам – ҚАМАРЫМ!
ІнІ
серікболға
Бойыма сіңбей асы басқаның, 
арнама сыймай тасып, асқамын, 
бұлттанып бір сәт көрмес дейтін ем 
қашанда шәйдай ашық аспаным!
Атам мен анам ертеде көшкен 
шықпай-ақ жүріп жертөлем естен, 
еңіреп туған ермін деуші едім, 
елім бар ғой еркелеп өскен.
Қаладағы дос, ауылдағы әулет 
болар-ау деумен сауымда мәулет, 
қаннен-қаперсіз жүре де беріппін, 
ойыма да алмай жауым бар-ау деп.
Өзім қатарлы озып ем ерден, 
көбейді күндес – көзі көгерген, 
алдымды орап айлалылары – 
қайдағылары кезіге берген.
Жардың астынан бақылап тағы, 
күңкілдеп қойып ақымақтары, 
жалтаң аға мен жалған достардың 
қайсысы мені жатып атпады!
Үйреніп үрдіс, бар ғұрыпты елден, 
жан едім түгел ән қылып келген, 
Құдайым шығар жұрағат-жұрттың 
пейілін де маған тар қылып берген!
Жағама жалған жалауын қадап, 
жалықтырды елдің жадау ұлдары-ақ 
саптыаяғына ас құйып тұрып, 
сабынан өзі қарауыл қарап!

363
362
Бәрінен сені толымды көрем, 
Толымды көріп, қолымды берем. 
Кішілігің де айта жүрерлік, 
Кісілігің де орынды дер ем!
Өмірің сенің күресте бүгін, 
өзіңе тиген үлес те мығым. 
Аман да жүрші, алпыс жасымда 
артымнан менің ілескен інім! 
ҰмЫТПа
Ахмет Кендірбекұлына
Араласпай, былғанышқа, былыққа, 
Атың жүзіп келе жатыр тұнықта. 
Ұнайтындар бар өмірде, қарағым, 
Сынайтындар барлығын да ұмытпа!
Айналарсың ұлыға да ұлыққа, 
Бара көрме баянсыздау қылыққа. 
Қыран бүркіт қанша биік ұшқанмен, 
Көксеңгірге бір қонарын ұмытпа!
Құрығыңды жалғай жүріп сырыққа, 
Келіп қалар қылшылдаған қырық та. 
Бой керегін, той керегін білеміз, 
Бәрінен де ой керегін ұмытпа!
Арғымағың жүзе берсін тұнықта, 
Айлыққа да, байлыққа да құнықпа. 
Ағайының көп екен деп ауылда, 
Алматыда Ағаң барын ұмытпа!
* * *
Ауызға ала бергенге ел кешегі, 
жақсы көре бастап ем мен де сені, 
інілердің ішінде 
жоқ па деп те
ойлаппын-ау өзіңе теңдесері.
Көңіл азып селтеңі, серісінен, 
бөліп алып өзіңді көп ішінен, 
түбі терең мұңымды саған шағып, 
шынымды айтып сырымды бөлісіп ем.

363
Өзі деппін өрелі өр кеуденің, 
жоқтығын да білесің тергеуге ебім, – 
күнә шығар жаманды жаман демеу, 
жақсылығын кісінің көрмеу де мін! 
ЖаҚСЫЛЫҚ ТУРаЛЫ ЖЫР
Жақсылық Байтұқбаевқа
Елу деген,
Жақсылық-ау, елу деген не деп ең, 
айналаңа қарау шығар енді шыққан төбеден, – 
Елу деген – арғымақ жас ауыздықпен алысқан, 
ер жігіттің асау жасы – 
тарпаң әрі төбеген!
Елу деген – ердің жасы – езуінен жел ескен, 
басы қатты патша көңіл Балқан таумен теңескен, 
Көзді жұмып,
көзсіз ерлік жасайтын да шағың бұл
сүрінем-ау,
бүлінем-ау,
бүлдірем-ау деместен...
Елу деген – еңіреп бір Еділ кешу,
қырды асу, 
қырдың қызыл қызғалдағын құшып-сүю,
сырласу.
Және бәрін ақылыңа жеңілдіретін шағың бұл 
кеудеңе кеп қонғанда да ыза мен кек,
күллі ашу.
Елу біраз екпіндетіп алады да Сені, інім, 
бірте-бірте басылады бойдағы асау желігің, 
Сонда Сенің қабағыңа кір жуытпас деп білем 
гүлмен аттас
менің әппақ Райхандай келінім! 
Басыңдағы бағыңды да көпсінбесін тылсым көк, 
қадіріңді білсін барлық ағайының, 
білсін көп, 
Кімді біледі,
Жақсылық деп қойған шығар атыңды 
айналаңа тек жақсылық жасасын да жүрсін деп.
Жақсы інім деп мен өзіңді баяғыдан танып ем, 
тойларыңа талай-талай тост та айтармын әлі мен. 

365
364
Ердің жасы екі елу деп те жатады ел, 
тұлпарыңды орғыта өт, қарғытып өт бәрінен!
Тұла бойың жақсылық пен жайдарылық, кіл сезім, 
енді сенің жерде қала қоймас, сірә, бір сөзің. 
Жақсылықтай інім бар деп мен жүрейін мақтанып,
Сәкен деген ағам бар деп айналаңа жүрші өзің!
наУРЫЗ ҚЫЛЫШБаЕвҚа
Сері десем – сенбессің, серке десем – көнбессің, 
зәру емес мақтауға, мақтаусыз да өлмессің, 
жалын атқан сонау бір жас кезімнен мен үшін 
осы өңірде бір туып, біте қайнар жерлессің.
Хансың десем – қаймығып, нәнсің десем – 
нанбассың, әкімдердің көңілін ақын қалай дәл бассын, 
Аға болған Ақсуға, жаға болған Көксуға 
басқалардан біртабан жақынырақ қандассың,
Аяқ асты өзіңе түсті екен деп бір ісім, 
қандырғалы тұрғам жоқ құлағыңның құрышын, 
дәрежеңді Тәңірім артық еткен, дәркемді 
Жалайырдай атаның жақсы туған ұлысың.
Тарамаса барсыншы –
алты алашқа атағың,
ағайының ардақтап, қадірлейді қатарың,
сомадай боп алдыңа келіп едік зәуде бір
қайтамын ба, кім білсін, құр сымпиып сақалым?!
Бұл әзіл өлеңді Көксу ауданында әкім болып тұрған 
Наурызды іздеп барып, орнын сипап қалған бір тұста (1994 
жылы) жазып, қабылдау бөлмесінде қалдырып едім. Әлдебір 
ағайын өзіме әкеліп берді.
* * *
Қылдырықтай өкшелі,
бұлдырықтай бөкселі,
сені мендей сүйетін жер үстінде жоқ сері,
оған куә –
кешегі Көктөбенің етегі,
балтырыңа жабысып жатып алған көк шөбі.
«Мың бір түннен» білетін
мықындысы Мысырдың

365
шеніңе де келмесін
шешіндірмей түсіндім.
Ермін деген еркекті емексітіп баладай,
майшабақтай еріткен,
Мадонна-қыз мүсіндім!
Қынабынан суырған қылыштай-ақ бір өткір,
қия жаздап мойнымды,
қия жаздап білек тұр.
Қаз омырау, қайқы бел,..
арғы жағын айтуға,
ауыз бармай,
амалсыз,
қала берді
жүдеп тіл. 
* * *
Әй, ақ... 
пәк қыз... 
әппақ қыз, 
кінәлама
күнәға да батпақпыз! 
(Жанымызды сақта, құдай, 
тағы да
тәнімізді қызыл шоққа қақтаппыз!)
Кеш құшам ба,...
өшті шам да,
әппақ қыз,
әрнені айтып,
әлдекімді мақтаппыз...
...«Сезім де жоқ,
сөзім де жоқ, аға!» – деп,
жайбарақат...
жатты ақ қыз!
...Ендігісін жұтып сол түн,
жалмап ән,
есім ауып...
есте бірі қалмаған...
...Түк көрмеген сияқтанып әппақ қыз 
жайраң қағып бара жатты... 
таңқалам!.. 

367
366
КҮДІК
(Бұл өлең 1972 жылы белгілі бір 
себепке байланысты жазылған еді, 
жоғалтып алғамын. Мынау – есіме 
түскен шумақтар).
Кім біледі,
кездейсоқта жат құшаққа кеп кіріп, 
Көз жасынды әлдекімнің от-деміне кептіріп, 
Мені құшқан ақ білектер айқасып-ақ басқамен, 
Үлбіреген ақ тамақтан жатырмысың өптіріп!
Солқылдаған сымдай мүсін суып барып,
тағы ысып,
От құшақтар ауық-ауық айқасып-ақ қалысып. 
Сүйкімді иек,
сүйір тілді түгел беріп басқаға, 
Жатырқамай жаттың ба екен жат денеге жабысып.
Қобыраған қолаң шашқа жасырынып ақ маңдай, 
Жанып-күйіп,
жаның иіп,
тәтті рахат тапқандай. 
Таңға дейін дем үзіле тар төсекте талықсып, 
Балқыдың ба
баяғы бір мені құшып жатқандай!
Осы күдік-қызғаныштан жүз бөлініп ой мүлде, 
Таңға дейін көзімді ілмей жүріп алам кейбірде 
алма мойын,
аршын төстен аймалатып басқаға, 
жат біреудің құшағында жатыр ма екен деймін де!
* * *
Тынышын ап түйменің – 
шешініп те киініп, 
бұрала кеп биледің – 
жүз бүгіліп, иіліп,
бұлт астынан жарқ етіп шыққан күндей қабағың 
қас-қағымда қайтадан қатулана түйіліп...
Екі иығың тұманың тұнығындай бүлкілдеп,
сынадың-ақ, –
сынадың, –
қытығың кеп,

367
күлкің кеп,
сөйлегенің,
күлгенің жұтындыра қаусырып, 
төзімім де таусылып бара жатты біртіндеп...
Қарадың ба кекетпей –
соның өзі жақсы ырым,
айтқаныңды екі етпей орындадық, тақсырым!
...ырғағыңды үдетіп,
үдетіп кеп,
құдай-ау,
біржолата құлы етіп кеткенің бе нәпсінің?! 
* * *
«Жалынғалы тұрғам жоқ, көке, саған, 
жақтырмасаң – жайыма кете салам!» –
дедің де Сен...
Сәл ғана тоқтап алып...
отқа барып ұрындық екі есалаң.
Тәнімізді қып-қызыл шоққа қарып, 
еркімізбен түстік пе отқа барып, 
бірі кәрі, бірі жас – екі «жынды» 
басты байлап беріп ек ноқтаға анық.
Отқа түскен сияқты ек басты байлап, 
тәуекелге бара алмай... қаштық айлап. 
Сен күлесің: «Қарттыққа дауа жоқ» – деп, 
мен жүрмін: «Жиырма бес – жастық – айлап».
Мысқыл да жоқ, мінде жоқ бағанағы,
қарық болып қаңқудың қағанағы. 
Қызды құрбан ете алмай 
қала бердім
шыжғырылған балықтай табадағы! 
* * *
Қараптан-қарап 
кішірер денем,
қара бір көзден жас парлап –
қалқамның өзі түсінер деумен
қалжың айтып ем
астарлап.
Түсіне тұра
әзілге бұрып,

369
368
күлгендей болдың сен мүлде, 
Жүректің тұсын 
назың кеміріп 
бара жатқанын көрдің бе...
Желдеп те көрдім, 
селдеп те көрдім, 
жолыңа төсеп нұрдан құт, 
Басымды байлап бермек те болдым 
бөсіңе сенің құрбан қып.
Айтқызып қойған кісіге өтірік, 
қарымы қысқа хал мынау, – 
Апыр-ау, жаным, түсіне тұрып, 
түсінбеген боп... 
қалдың-ау!..
* * *
Әй, әппақ қыз, 
әппақ қыз, 
әй, әппақ қыз,
аласұрған жаныма тоят тапқыз, – 
аяғы жоқ, басы жоқ, 
жалғасы бар
романның жартысын аяқтаппыз!..
Келіп еді қызығып, қыздай өпкім 
көңілімді неліктен мұздай еттің?! 
Салғың келсе – сал, құдай, жорта сынға, 
ортасында қалмап ек біз қай оттың!
Қорғана алмай сұқ көзден сен де, 
мен де, жем болдық-ау желауыз пенделерге. 
...Аяғы жоқ, басы жоқ бұл роман 
біраз жылға жазылар кем дегенде...
Шырылдамас жаны мен тәні үшін кім,
бал ұсындың...
біресе зәр ұсындың.
Оңашада өтірік өліп-өшіп,
шыға бере кекетіп...
кәрісіндің.
Әй, әппақ қыз, әппақ қыз, 
әй, әппақ қыз, 
сарсаңға сал, сандалтып,

369
саяттатқыз, 
аяғы жоқ, басы жоқ романның 
жалықтырмай... – 
жалғасын аяқтатқыз.
* * *
Осыншалық батырып таңда мұңға, 
тағдыр, мені тағы да алдадың ба? – 
Алтын балық қолымнан сусып шығып, 
құр әуресі қалыпты-ау қармағымда!
Алтын балық, алдап-ақ қашқаның ба, 
қайдан шыға келіп ең бастабында? – 
Қас-қағымда қолыма қонған бақыт 
қалай ғана жоқ болды қас-қағымда! 
* * *
Қайқы бел, 
қаз омырау 
қардай ақ қыз,
(қыз десе қашан ғана малды аяппыз), 
жатып ек шалқып-тасып, 
жеті атадан
бақ-дәулет үзілмеген жандай-ақ біз.
У мен бу бойымызға тарап ыстық, 
шәй іштік, 
шампан іштік. 
шарап іштік.
Жұмақты жанап ұштық... 
жерге түсе 
бүлініп іштей ғана... 
тағы алыстық.
Біріміз-бірімізді мытып қашып, 
ойнадық мытып қашып, 
қытықтасып.
Сен жаттың шартараптан мұңдас іздеп, 
мен жаттым бал шараптан жұтып,.. тасып.
«Қызығы жұмағыңның осы-ақ па? – деп, 
бір жерге ойымызды қосақтап ек.
...бұл кезде шампан толы шөлмегің де. 
кешегі көл көңіл де босап қап ед!..

371
370
* * *
Тамсантып түгел таңдайда еріген, 
қандай әдемі, қандай керім ең. 
Қандай берік ең, – 
қасымда жүріп, 
қапы қалдырдың – 
алдай беріп ем!...
Жаным да бірге жандай көріп ем, 
қандай төзімді, қандай берік ең, 
жалғай келіп ем үмітімді үзік, 
күні-түн қызып,... 
қанбай келіп ем.
Қандай әдемі, қандай көрікті ең, 
арамыз сонша шалғай неліктен, 
алдай келіп пе ең, апыр-ай, мені 
алынбас өшің бардай 
кеміткен!
Алдыра қойсын арман қай елін! 
Үріп ауызға салғандай едің, 
тірі бауыздап өттің де бүгін, 
кеттің бе, күнім?
  
 
Қандай бала едің! 
 
  ...Армандай 
едің! 
* * *
Мінгізіп ең мінсіз жарау құр атқа, 
енді мені бастасаңшы жұмаққа, 
емін-еркін күлейік те біз де бір, 
жүрейік те жан баспаған жырақта.
Жалғыз жұтып тауысардай көліңді,
қандырсаңшы қаталаған шөлімді. 
Бұрыс қалған баққа барып, бой түзеп, 
Жазайын бір құрыстанған белімді.
Енді, жаным, елемеші ел сөзін, 
бұрынғыдан батылырақ болшы өзің, – 
Бүгін бізге иіп тұр ғой дүние, 
жұмағың да тиіп тұр ғой.. қол созым.
Кім біліпті қайда барып тынарын, 
Сүйреп алып кетті мені бір ағын, 
аман-есен өткізе гөр ар жаққа. 
жағалауға жеткізе гөр, шырағым.

371
Сұлуырақ бола түсіп енді өмір, 
Күйсандықтай күмбірлейді кең көңіл, 
Енді өзіңе ерейін де, жарығым, 
бақытты боп көрейін де мен де бір... 
* * *
Көзден мейір ақтарылып, 
күй – тілден,
тартып бара жатты өзіне сыйқыр-дем,
күлкімді де,
мүлкімді де біржола
қидым саған
күні-түнгі ұйқыммен.
Артық көріп қызыл-жасыл бар гүлден, 
өліп-талып,
өртендім де жандым мен,
басы қатты арғымақтай алқынып,
тамырымда тасып ақты қан бірден...
Көкіректе тасып ағып отты ағын, 
білген жоқпын қайда барып тоқтарын, 
көл-дария болды-кетті, не керек, 
жаңағы бір жалғыз аяқ соқпағым.
Тыныс-тірлік үптелмей де бүктелмей 
саған ғана тірелгендей, біткендей, 
әннен басқа түк естімей құлағым, 
екі көзім...
тәннен басқа түк көрмей;
есі кірген баладай-ақ енді-енді, 
есеңгірей өмір кешкім келген-ді, – 
қалай алшаң басқанымды сол күндер, 
қанша байлық шашқанымды ел көрді...
Жатсам-тұрсам жамбасыма тас батып,
жазықсызға жаман ырым бастатып,
ойымда да,
бойымда да қалмаған
саған деген құмарлықтан басқа түк;
кез еді-ау бір – 
жазбадым не, 
жаздым не,
маскүнемдей басым қатқан бәз-бірде. 

373
372
...Тәңірінің тағы ма еді ол сыйлаған, 
бағы ма еді 
бере салған аз күнге?!
...Білмегем!..
* * *
Өліп-өшіп,
өзі кеп шешіндірді,
шешіндірді,
мен жаққа төсін бұрды, 
...содан кейін білмеймін... 
өліп-талып,
көріп барып жұмақты... 
есім кірді!..
Сезім шіркін болды ма қарақшы анық,
есім кірді,
араға сағат салып,
...ес-түсі жоқ құмарлық
екеуімізді
құрбандыққа жіберді-ау қабат шалып!
...Көрмесінші дедің бе ұрлығыңды Ай, 
әрі барып отырдың бір қырындай.
...Сансыз күндер 
саналмай өтіп жатыр, 
тұсаулы аттың 
үзілген шылбырындай!
* * *
Құмырсқа бел, қаз омырау, 
Аққу мойын, алма бет қыз, 
Жарқылдаған жаз едің-ау 
Жана жаздап қалған ек біз.
Көз алдымда жайнап тұрған 
Қызықтырып бар бітімің. 
Әншейінде сайрап тұрған, 
Байланды да қалды тілім.
Ұқсап аққу қанатына 
Жарқылдап қап ақ білегің, 
Көздің жауын ала тұра 
Татпай кеткен тәттім едің.

373
Солқылдаған тал мүсінге, 
Таңырқаумен тоқтап еді. 
Қаншама сыр қалды ішімде, 
Түсіндің бе, жоқ па мені?!
* * *
Құшсам-ақ дейтін бұралтып белін 
қылықты қыздың бірі едің. 
өзіңді жұрттан тым артық көріп, 
түрлене түлеп жүр едің.
Артық бір аяқ баспайтын едің, 
менсінбей мынау жалғанды. 
Қасыңмен қағып тастайтын едің 
қасыңа жақын барғанды.
Күйреді қанша балапан тағдыр, 
үзілді, дүние-ай, қанша үміт. 
Үлбірей өскен алақандағы ұл 
табанда жатты-ау жаншылып.
Алдап та қашып, әурелей беріп, 
Үздің үмітті ұмытпай 
Ақ қарға түскен сәуледей болып 
Жымиғаның да жылытпай.
Ауыспай бізге кезіндегі бақ, 
қалыппыз ауа қармап шын. 
Қайтейін, қалқам, өзің де, бірақ 
бақытты бола алмапсың!..
КӨП ҚаРаДЫм
Аязда аяқ тоңып, 
күш те кеміп,
жігіт тұр темекісін тістене еміп. 
алаңдап зәулім үйдің есігіне, 
атылып шығатындай іштен елік.
Қараумен сағатына ара-тұра, 
қалмай да бара жатыр тағаты да. 
Қос қолын қолтығына тығып алып, 
билеген болады өзі ара-тұра.
Апыр-ау, талшық алып тек үміттен,
баяғы мен ғой мынау
сені күткен.

375
374
Өзіңді бір көргеннен
түндерге ерген,
бойына жігіттіктің желі біткен.
Аумайды қалпағы да басындағы, 
(Ауылдан келгендігін жасырғаны). 
Ақ үйден атып шыққан анау қыз да 
сенсің ғой,
сенсің... жиырма жасыңдағы.
Апыр-ай, өзіммен бе, 
басқамын ба?
(Өмір-ай, өте шыққан қас-қағымда!)
Ақ үйге кіріп,
қайта шықпақ едің,
сарғайтып
сыртқа
мені тастадың да.
Мені сен осылай да жазалап ең, 
көңілден өшті-ау қайғы азабы әрең, 
Онда мен өз жолында өлуге бар, 
Махаббат дегеніңе тазарақ ем.
Онда мен қазіргіден бөлек едім, 
(Қайтейін, біле тұра, елемедің), 
Өзімдей сүйе алмас деп ойлайтын ем, 
жырдағы Қыз Жібекті Төлегенің...
Кеттің сен.
сол кеткеннен тоқтамадың, 
арада жылдар өтті, жоқтамадым. 
...Сыртынан
жаңағы бір жас жігіттің 
қызығып,
енді бүгін
көп қарадым... 
* * *
Асығып асқақ өр көңіл, 
асау да міндік, астық шың. 
... Мен үшін, қалқам, сен де бір 
алыста қалған жастықсың.
Жүзіндей жаңа қылыштың, 
жарқылдап өскен шынарым, 

375
жанбай да қалған бір ұшқын, 
қанбай да қалған құмарым!...
Тетелес өстік, сыйластық, 
сезімнің шоғын кеш үрлеп, 
көзінде кетті қимастық, 
өзіңде кетті есіл-дерт...
Аялап асыл арманды, 
әдеттен озып, аспаушы ең 
талай бір тәйтік «тарланды» 
қабағыңмен-ақ жасқаушы ең.
Күні-түн саған жыр арнап, 
қағынып жүрген жас ақын, 
қиялмен құшып, жұмарлап, 
қасыңа бармай, 
қашатын.
Көз тартқан көрік, әрімен 
киелі жердің, киігі ең, 
жасырып елдің бәрінен 
жанып бір...іштей...сүйіп ем!
Қанығып іштей атыңа, 
көкейде тұрып назды үнің, 
Мен болып шықтым 
қапыда
қала да берген Мәжнүнің! 
* * *
...аршып...
ашқан жоқ едім,
қарсыласқан жоқ едің.
Жағасы еді жайылмалы бұлақтың,
көрдім сені көп ішінде...
...ұнаттым.
...Кең дүнием кетті-ау кенет тарылып – 
екеуара бұйырғаны бір-ақ түн!
Қарау ойдан қалжырап, 
мен болайын қаңғып өлген Мәжнүн-ақ, 
жүрмесің де белгілі еді әу бастан 
Ләйлідей еңіреп іздеп, зар жылап.
Көңіл де жоқ өзгерген,
Жерім де жоқ уәде еткен, сөз берген.
...Сен не дейсің, көзкөрген?!.. 

377
376
ХаЛҚЫма
Біреуі мен едім ғой қалаулыңның,
санда да,
санатта бар санаулы ұлдың,
қанша бір дағдарғанда – 
аңғарғанға – 
жұлып ап жүрегімді алау қылдым...
Байланбай жалау етіп жүрегімді,
жоғыңды түгендестім, тілеп үлгі.
Кезде де тәлкек-тағдыр тізгіндеген,
өзіңнен үздім бе мен күдерімді?!..
Өзімнің далам ұнап, ұнап аспан,
өтпеді не ғажайып мына бастан, – 
Кей-кейде елге сыймай кете тұра,
жерім жоқ тұра қашқан, кінәласқан...
Жүректің алқынғанын, талпынғанын,
қаншама жалын барын, жарқыл барын,
маған да бір жағынан сеніп, күліп,
отырсың көріп-біліп, халқым, бәрін.
Қалсам деп бірі болып қалаулыңның,
жанымды алау қылдым, жалау қылдым.
Бірі деп Сен де, мені сана, халқым,
санда да, санатта бар санаулының.

жүктеу/скачать 0,96 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: