Жақып. Бізге бел боп тұрған Кембайдың жігіттері еді. Қандай қиынға жұмсасақ та, беттері бір қайтқан емес. Кембайдың өліміне олар күйзелер. Иықтарын түсірмеу үшін Кембайды көрнекті ғып көмейік. Шоңмұрын, осы жұмысты сен өз қолыңнан атқар... (Сүйретіліп бір қазақ кіреді.)
Қазақ (ентігіп). Алдияр төре! Қалаға жақын отырған кедей ек. Он бес шамалы солдат барып, жалғыз-жалғыз аттарымызды әкетіп отыр. Тандайға татып отырған жалғыз сиырларымызды әкетіп отыр... Ақтың солдаттары. Сіздерден бір марқабат болмаса... Кімнен сұраймыз?
Жақып (шіміркеніп). Құдайдан сұрайсың, білдің бе, құдайдан!.. Құдайдың тап өзінен!.. (Кейіп.) Жұрт большевикпен алысып босана алмай жатса, бұларға мал керек...
Жақып (шатынап). Отағасы, шығыңыз енді! Мал-мұлды сөз қылатын бұл уақыт емес. Бір сиырды қайырып алғанмен сендер де малға жарымайсыңдар, одан да солдат тойсын...
Қазақ. Шырағым-ай...
Жақып (есіктегі солдатқа). Шығар ана кісіні! Енді кісі кіргізбе! (Солдат бұл кісіні итермелеп шығарады. Далада шу, дауыс Антонов Мәмбетті алып кіреді. Мәмбеттің қолы артына таңылған. Бет-аузы қан.)
Антонов (ентелеп). Дегендей шықты, господин полковник! Мен былжыраған Төреғазы да, Телғозы да, керек болса (Айбалаға қарап.) Сергеев та емеспін!.. Бардым да казармаға керосинді құйдырып, екі жерден от жібертіп ем, боқмұрындарым жарты сағатқа шыдамай шыға келді... «Келе той, ақымақтарым! Арқаларыңды бит қышытса, қышуын қандырайын»,–деп, құшағымды жайып қарсы алдым... Қа-қа-қа!