Содан бері талай-талай жылдар отті. Сол кезде мойында рына ал қы зыл галстук тағып, сапқа түрып: Бір-екі, үш
жүктеу/скачать 2,12 Mb. Pdf көрінісі
|
| “Әзілі ме, шыны м а?”
Ызғарлы қыстан кейінгі әсем жаздың хабаршысы секілді коктемді ала келетін ала бауыр қарлығаш тай “ Октябрь ба- лалары н” қолдан-қолға тигізбей жабыла оқыдық. Ш анш а- тай әкелген сол газет бізге жаңа бір қы мбат дос тауып бер- гендей болды. Сол газст бетінен өзіміз секілді Амантай, Әзілхан, Қүрманғали деген балалардың суреттерін, жазған- дарын коріп, м еніңде кеудеме әлдебір ш оқтүскен еді. Оның үстіне Ш анш атайдың айтқаны жел беріп, әлгі шоқты маз- дата түсті. Мен енді қолым сәл босаса болды, суретті төпе- леп сала бастадым. Сурет маған енді жай ғана ермек емес, арманы мның бастау көзі болып көрінді. Салгандарымды дәйім Ш аншатайға корсететінмін. О ның аузынан “наш ар” деген соз ш ықпайтын. Бірақ “ж ақсы ” деуге де сараң еді. Кобіне: “ Мынау былай болса қайтеді?” — деп арғы шешімін озіме тастайтын. Тек бір жолы гана: — Мына салған суретіңдегі бала жақсы скен, — деді “Октябрь балаларын” оқып отырған баланың суретін көріп. — Әрине, жақсы болуға тиіс. Бүл пионер ғой, — дедім мен, оның мақтау сөзіне есіргендей көзім жайнап. — Пионер дейсің бе? — Ол астыңғы ернін сөл жымқыра тістеніп, басын сәл қисайты ңқы рап, ойлана қарап түрып қалды. — Иә, — дедім мен оның мына сүрағына түсінбей. Ол маған қарады. — Пионер болса, галстугі неге жоқ? — Түу, сол ма, — дедім, енді коңілім жайланып орнына түскендей. — Ол оңай ғой, қазір-ақ жасай саламын. — Қағазға салу оңай ғой, — деді ол қабағын сәл шыты- нып. — Бірақ бүл бала нағыз пионер ме сонда? Мен мьгна сүраққа түсіне алмағандай иығымды қомдадым. — Енді не керек? — дедім солғын үнмен. — Өзі газет оқы п отыр. Өзінің үқыптылығы да байқалады. Тазалықты да сүйеді. Қарашы жақсылап. 25 — Көріп түрмын. Б ірақ галстугін үмытыпты ғой. — Түу, — дедім күліп, — үмытқан ол емес, мына мен ғой. — Әңгіме де сонда, — деді Шаншатай, — жақсы пионердің суретін салу үшін, әуелі өзің де сондай болсаң ғой. М ына сөз маған тікенектей тиді. Ш амданып қалдым. — Сонда? — Сен жақсы баласың. Мен сені бір көргеннен үнатып, дос болуға үйғардым. Сен ерінш ек те емессің. Өтірігің де жоқ. — Әнеукүнгі өтірік ауырганымды ш ынымен-ақ білмеді ме екен. Ал ана қу бригадир сезіп койды. “ Іші ауырған адам түзге жиі жүгірер болар. Сен түні бойы аяғынды серіппей пырылдап үйқтады ң да жаттың, — деп еді ғой ертеңгісін қ ар қ -қ ар қ күліп. — Ж ә, жарар. Ана суретті қаты- рып салғаның үшін бүл жолы дымым ішімде болсын”. Әбиір болғанда ши сөз ш ыққан ж оқ еді. Мен Шаншатайдың көзіне қарап ем, жанарынан жы мысқы лық кормедім. — Өнерің де бар. Балалардың айтуынша, оқуы ң да жақсы екен. Бірақ сонда да мен сендерді пионер дей алмаймын. — Неге?! — Даусым ы ш қы на шықты. Талай кештерде Павликтей нағыз пионер болуды қиялдап, арман толқыны- на жүзгенімде дәл мынандай сөз естимін деген ж оқ едім. “ Сен өте жақсы баласың” , — деді қайталай сөйлеп Ш ан- шатай. — Шынымды айтсам бар ғой, мен сені жақсы көремін. Б ірақ бір ғана түсінбейтінім — сенің мойныңнан келгелі галстук кормедім. Әлде пионер болудан үяласың ба? М ына сөзге тіптен сасқалақтап қалдым. Бар ынта-тілегім, бар арманым жақсы пионер болып, коммунистей атаның нағыз жеткіншегі, комсомол ағаның арқа сүйер інісі болып өсу емес пе! — Галстукті, — дедім мен жүзімді томен салып, — мек- тепке барғанда... мереке күндері... Ш аншатай басын шайқады. — Галстукті қаш анда жарқырата байлап жүру керек. Көрсін жүрт! Сол күні Ш аншатай маған значогі мен галстук берді. “ М үны қайдан алды екен?” — десем, әнебір мен ауырған күні оны ң ауылға барып қайтқаны рас болды. Газетті де, галстукті де сонда әкепті. Маған берген галстугі су жаңа. Оны қысып қоятын значок те жарқырап түр. Оның бетіндегі үш жалын лапылдап түрған секілді. 26 — Қалаға барғанда алып ем. — Мүны енді мен сенің көзіндей көріп жүремін, — дедім Ш аншатайды қүш ақтап. “ Күдірет” салды ма аузыма бүл сөзді, кім білсін, Ш аншатаймен күтпеген жерде айрылыса- тынымды білгенде, тілім шіріп түссе де, айтпас едім-ау бүл сөзді! Сол барғанында Ш аншатай біздің үйді-үйімізге кіріп, ескірген киімдерімізді де алып келген болатын. Ж әне де жалғыз оралмай, бүл жолы да бір топ баланы ілестіріп әкеліпті. Соның ішінде сорайған Иманбек те бар. Е нді біз егіс б а сы н а м ы қ тап о р н ы қ қ а н д а й едік. Бригадиріміздің екі езуі қүлағында. Мені көрсе, жымың етіп, көзін қысып қояды. “ Ішің қалай, балақай?” Жерге кіріп кете жаздаймын. Еріксіз езу тартқансимын: “Ж -а-қ-сы!” “Е- е, онда дүрыс!” — деп күндіз-түні үстінен түспейтін қы р- ш аңқы көк шолағын тебініп қойы п, қамш ысын білемдеп сілтеп, әлдекімдерге айғайлап кете барады. Екі арада қабырға газетіміздің тағы бір санын шығарған- б ы з. Б үл ж олы с ы н н а н гөрі м а қ т а у б асы м бол ды . Екпінділердің аттарын қызыл бояумен бадырайтып жазып, олеңмен қүттықтадық. Сондағы өлеңіміздің түрі мынадай: жүктеу/скачать 2,12 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|