237
Бірінші сабағымның атын «Адырна және Әліпби» деп
қойдым. Қызыққан мұғалімдер, ата-аналар да қатыспақшы.
Халқымыздың азып-тозғаны сондай – өзіне өз ұлтының
мәдениетін оқыту керек. «Адырна» деген сөздің мағынасын да
білетін қарапайым қазақ аз қалды ғой.
2. Үйге осы ауылдың мектебінде оқитын Ғ. деген бала
келіпті. Оның өзі әдейілеп келгенін көргенде, әкем келгендей
қуандым.
Кешкі ымыртта терезе тырс-тырс етеді. Қарай қойсам, біреу
терезені ұрады да, еңкейіп тығыла қалады. «Бұ несі?» – деп
Бұланды жібердім, артынан өзім шықсам, Ғ. екен.
Бұл баланың аты ауылға белгілі: «жынды», «ең нашар
оқушы». Мұғалімдер ұрысып та жатады, балалар ұрып та
жатады, әбден қадірі кеткен. Егер интеллектісі жоғары бала
болса, мұндай қорлауды көтере алмай, өліп те кетер ме еді! Ғ.
болса, өз тіршілігін мойындап, көніп алған. Сөйлеуі төменгі
сынып оқушысының дәрежесінде, ой-өрісі дұрыс тәрбие
болмағандықтан өспей қалған. Барақ, естуімше, жақсы қасиеттері
бар: адал, жасырын домбыра тартады, су толтырылған шелекті
көтеріп жаттығады. Өз бетінше кісіге тиіспейді, бірақ балалардың
мазағынан мезі болғанда, оларды қосақтап ұрып жібереді. Бір
орнында екі жыл қалған. Байғұс бала қатарынан ересектеу
мұғалім ұрып жатқанда, қайырып қойған шашының
жатықтығын бұзып алмайын деп, қолымен қайырмалап сипалап
жатады. Оның әбден қорланған адамдық келбетінен өзіне
қалғаны сулап, тарап жүретін осы шашы ғана.
...................................................................................................
Достарыңызбен бөлісу: