238
мұғалім бар екенін білдім. Мектептің ішкі өмірі қандай екенін
елестеттім. Бұл да бір пайдалы уақыт болды. Келесі жылы, яғни
1993 жылы көктемде аудандық әкімшілікке барып мектеп ашу
туралы ұсынысымды айтқанда, артымнан: «Бұл кісі кім өзі?
Ақыл-есі түгел ме?» – деген пікірлер айтылыпты. Жалпы, ақыл-
есіме деген күмән көпке дейін сақталып келді. Олардың түсіне
алмайтыны – материалдық пайдасы жоқ жұмысты істеймін
дегенім. Мүмкін, Алматыда университеттен қуып жіберген
шығар деп те ойлайды. Ол жақта қадірлі болса, ауылға келіп неге
мектеп ашпақшы? – дейді. Әйтеуір, себебін түсіне алмай,
бастары қатты.
Енді, құдайға шүкір, сол арпалысқан екі жыл артта қалып,
біраз нәтижеге жеттік.
Бүгін оқып отырсам, М.П.Щетинин де былай жазыпты:
"Жұрттың өзіңді дұрыс түсінуінің қандай қиынға түсетінін мен
сол жылдары тұңғыш рет сезіндім" (Педагог жазбалары. А.:
Мектеп, 1985. 13-б).
Достарыңызбен бөлісу: 
