209
септеп жерге түсіріп алған соң, енді қайтып шықпайтындай
қыламын ғой.
Төртінші мұғалім сәл дүдәмалдау:
– Бірдеңеге қызықтыру керек қой. Мүмкін, ойын
ұйымдастыру ма? Тіпті қиналсам, сынып жетекшісін шақырып
аламын.
Бұл да тапқан ақыл сияқты. Өйткені бірінші жылдықтың
баласы үшін ең беделді адам – қабылдап алған мұғалімі. Оның
беделімен директор да, басқа да таласа алмайды.
Бесінші мұғалім:
– Бір рет қызық болды. Үзілісте майда балалар мәшина
жүретін көшеде сырғанақ теуіпті. Шақырып ем, келе қоймады.
Сосын бір балаға айтым: «Мен саған сонаның ызыңын
көрсетейін бе?» Сөйтіп, ызыңдауға кірістім. Әлгі баланың
қызыққаны сонша – дереу басқаларды шақыра бастады. Сонымен
он минөттей ызыңдадым-ау.
Бұл кісінің, шынымен, ызыңдап, ысқырып, әр түрлі жәндіктің
даусын салатын өнері бәрімізге мәлім. Мұғалім үшін жеті өнер
де аздық етпес.
Алпысты алқымдаған, бір әулеттің апасы болып, солардың
баршасына мейірім-шуағын аямай төгетін бір қарапайым әйелдің
айтқан әңгімесі есімде қалыпты: «Біздің пәлен абысынның
баласы жасында тентек болатын. Білмеймін, қайдан шыққанын,
әлгі пәлен қайнағаның есігінің алдындағы биік ағаштың басына
шығып алыпты. Жерден бәрі ұрысып жатыр. Әлгі шешек
тыңдайтын емес. Одан сайын жұлқынады. Құлап кетер ме екен
дедім. Болмағасын жұрт кетіп қалды. Содан тұрып жалынайын:
«Қарағым-ау, түсе ғой. Жарығым, күнім!» Әрең түсті.
Осы әңгімені айтып отырғанда, өзін әлекке салған ағаш
басындағы балаға деген зәредей өкпесі болсайшы. Сондай
кешірімшіл, кеңпейіл, тек мұғалім болу үшін туған жандай.
Достарыңызбен бөлісу: