Мектебімізді ашқан күні кіре берісте Қазыбек бидің атақты
«Біз қазақ деген мал баққан елміз…» деп басталатын сөзі тұрды
жарқырап. Ол сөздерді әр балаға құрандай жаттаттық. Көкірегін
керіп айтсын дедік. Өзінің қазақ боп туғанына мақтансын дедік.
Әдеп сабағында: Құранның беташар сүресін мағынасын
түсіндіріп тұрып тағы жаттаттық. Ораза тұтар кездегі, ауыз
ашардағы, жаны құдайы деп мал бауыздардағы айтылатын
сүрелерді білді. Дастарқанға бата беру, мұсылманның бес
парызын айтты. Пайғамбарларды айырды. Олар несімен тарихта
қалған тұлғалар екенін түйді. Тіпті ауылдағы ересектердің өзі
жұма күндері Құран оқуға, әңгіме тыңдауға, біздің балаларды
шақырып жүрді.
Бұрынғы мектептегі «староста» дейтін лауазымды «билерге»
алмастырдық: Төбе би – мектеп бойынша оқушылар
басқаруының ең жоғарғы өкілі. Төтенше би – старостылар.
Жоғары сыныптың билері – Аға би, төменгі сыныптың билері –
Бала би. Мектептегі мәселелер билер кеңесі арқылы шешіліп
отырды. Билер кезекті мәселелерді талқылап, ақылдасып, шешіп
199
отыруға тиіс болды. Мақсатымызды түбегейлі орындап
үлгірмесек те, бұл өз нәтижесін беретін жүйе екенін түсіндік.
