Зоогеографияның дамуына ресей ғылымдарының академигі П.Паллас (1741—1811) өзіндік қомақты үлес қосты, ол өзінің шәкірттерімен бірге Ресейдің европалық шығыс бөлігіне және Сібір мен оның басқа да территориясына көптеген саяхаттар жасап, оның фаунасы мен флорасы бойынша ірі деректі материалдарды жинақтады. Паллас жануарлардың мекендеу және оның таралу аймақтарына ерекше назар аударды. Ол экологиялық зерттеулерді алғаш қолданған биогеографтардың бірі болып табылады. Осы уақытта И.Миндинг (1829), А.Вагнер (1844) және т.б. ғалымдар алғаш рет табиғи фауналық облыстарды айқындады.
Зоогеографияның дамуына ресей ғылымдарының академигі П.Паллас (1741—1811) өзіндік қомақты үлес қосты, ол өзінің шәкірттерімен бірге Ресейдің европалық шығыс бөлігіне және Сібір мен оның басқа да территориясына көптеген саяхаттар жасап, оның фаунасы мен флорасы бойынша ірі деректі материалдарды жинақтады. Паллас жануарлардың мекендеу және оның таралу аймақтарына ерекше назар аударды. Ол экологиялық зерттеулерді алғаш қолданған биогеографтардың бірі болып табылады. Осы уақытта И.Миндинг (1829), А.Вагнер (1844) және т.б. ғалымдар алғаш рет табиғи фауналық облыстарды айқындады.
Зоогеографиялық зерттеулердің нәтижесі ретінде Л. Шмарданың (1853) «Жануарлардың географиялық таралуы» атты еңбегі шықты. Бұнда фауналардың үлестірілуі факторларының барлық көптеген белгілі деректері жинақталды. Шмарда зоогеографиядағы экологиялық бағыттың іргетасын қалаушылардың бірі болды, себебі ол жануарлардың таралуына жарық, температура, тамақ және т.с.с. қоршаған орта факторларымен шарттасатынын көрсетті. Теориялық тұрғыдан қарағанда ол апаттар теориясын жақтаушылардың бірі болып, эволюция идеясын жақтамады, тіпті Дарвиннің еңбегі жарияланса да оны мойындамады.
