Апаттар теориясы XIX ғ басында Жорж Кювье (1769—1832) еңбегімен аяқталған түрге ие болып, толық қалыптасты. Ол содан кейін оның шәкірті д'Орбиньи еңбектерімен толықтырылды. Зоогеографияның алғашқы даму кезеңдеріндегі Ж.Бюффон, П.Паллас және Е.Циммерман еңбектерінде фауналық немесе аймақтық деп аталатын бағыттың негізі қаланды. 1777 жылы неміс ғалымы Е.Циммерман «Зоологиялық география тәжірибесі» атты кітабын жарыққа шығарды, мұнда жануарлардың көшіп-қонуы туралы мәліметтерді жинақтады, «зоогеография» мен «географиялық зоология» терминдерін алғаш енгізді. Циммерман бойынша «зоогеография» термині жер бетін зерттеуді ондағы жануарлардың мекендеуі тұрғысынан, келесі «географиялық зоология» терминін жануарлардың таралу себептерін айқындау барысында алғашқылардың бірі болып қарастырады. Зоогеографияның міндеттері ретінде Циммерман қазіргі және өткен уақыттағы жануарлардың таралуын түсіндіру, таралу ортасын анықтау деп санады. Линейге қарағанда ол әрбір түрдің өзіндік шығу тегінің, ортасының болатынын пайымдады. Расында, Циммерман ғылым ретінде зоогеографияның қалыптасуының негізін қалады.
