Аурудың себептері

Обаның көзі бактерия - егеуқұйрықтарда болатын, оларда бүргелер тарататын оба таяқшасы болды. Сауда байланыстарының дамуына байланысты, осы жануарлардың миграциясы (орын ауыстыруы) жиі жүретін. Шаруашылықтың дамуына байланысты халық санының өсуі азық-түлік жетіспеушілі мәселесінің туындауына алып келді. Аштық адамдарды әлсіз және ауруларды қабылдағыш етті. XIV ғасырдың басында Еуропада климат нашарлады - ол салқын және жаңбырлы болды. Астық түсімі азайды. Аш адамдар өлген жануарлар, жәндіктер, арамшөптер сияқты қолға түскеннің бәрін жеді. Қаладағы адамдар тығыз өмір сүрді, көшелері тар болды, оған көбінесе қоқыстарды тастаған. Оларды сирек тазалаған. Көшелердің лас болуы жұқпалы аурулардың таралуына себепкер болды. Орта ғасырлық Еуропада медицина екінші кезектегі ғылым деп есептелді. Ол орта ғасырлық тұрғындардың пікірінше, күнәнің көзі болған «опасыз денені» емдеумен айналысты. Олардың көбісі жылдар бойы жуынбаған, бүргелер мен сіркелерді «таңғажайып қазына» ретінде есептеген және ауырған жағдайда дәрігерге емес, шіркеуге асыққан. Эпидемия кезінде Батыс Еуропа қалаларында ауруды жұқтырып алғандарға емдік шөптермен, тұнбалармен, қан тазартумен көмектесуге тырысқан «оба дәрігерлері» пайда болды. Олардың басты міндеті ауруды жұқтырғандарды сау адамдардан аластау еді. Олардың емдері көп жағдайда сәтсіз болды. Ауырғандардың 97% обадан қайтыс болатын. Обалық дәрігерлер де жиі аурудың құрбаны болған. Ғылымның дамуымен француз ғалымдары тек ХХ ғасырда оба микробының штаммын анықтап, вакцина жасады.