Ғылыми баяндама дін және мифологияны ғылыми зерттеу оқмпу, Шымкент қаласы Орындаған: Аманкелді Айзада 1602-11 Қабылдаған: Марина Ғазиза Жоспар
жүктеу/скачать 28,71 Kb.
|
Ғылыми баяндама
|
Ғылыми баяндама ДІН ЖӘНЕ МИФОЛОГИЯНЫ ҒЫЛЫМИ ЗЕРТТЕУ ОҚМПУ, Шымкент қаласы Орындаған: Аманкелді Айзада 1602-11 Қабылдаған: Марина Ғазиза Жоспар: КІРІСПЕ Дін мен мифологияны зерттеу өзектілігі Негізгі бөлім Мифологияның пайда болуы туралы концепциялар Діннің шығуы туралы көзқарастар Қорытынды Дін жіне мифологияны ғылыми зерттеу Адамзат тарихының басында, экономикалық және мәдени өмірде рулық қағидалар әлі де күшінде болған кезде, мифология дүниетанымның басым нысаны болды. Грек тілінен аударғанда миф – «әңгіме», «аңыз», «сөз» дегенді білдіреді. Миф – бұл қарабайыр адамға тән алғашқы бөлінбеген ойлау формасы, онда поэзия, дін мен адамгершілік, ұтымды технология және табиғат пен адамға фантастика-лық салттық әсер элементтері бар. Қазіргі күнделікті санада миф «нақты өмірлік материалдың бастапқы жүйелеу» қызметін орындайды, білімді ғылымға дейінгі жүйелеуші ретінде әрекет ете алады. Ғылымда мифке берілген анықтаманың көпшілігі антика дәуірінде дамыған мифологияға арналған және мифтің атқаратын қызметіне (түсіндірмелі, психологиялық, социологиялық т.т.), оның дінмен, өнермен, философиямен арақатынасына байланысы негізделген. «...Австралия, Океания, Африка, Чукотка елдерінің мифтерін зертттеушілердің айтуына қарағанда, миф тек таза түсінік күйінде, я болмаса тек таза әңгіме түрінде кездесе бермейді. Демек, мифология дегеніміз мифтік әңгімелердің жиынтығы ғана емес, кейбір мифологиялық түсініктерде, ырымдарда бой көрсетеді. Тіпті көп жерлерде миф пен басқа фольклорлық прозаны ашып айырмайды, себебі миф тарихи негізі бар аңыз, хикаят, тіпті ертегі сипатта да баяндалады». Дін құбылыс ретінде адамның әлемнің ерекшеліктерін, ондағы билік ететін күштерді, сондай-ақ табиғатта, қоғамда болып жатқан процестердегі оның орны мен рөлін білуге, оның болмысына әр түрлі әсер етуге тырысуында қалыптасты. Бұл процесте ол адам жанын ерекше жарықтандыратын жоғары күштердің ғаламында өмір сүруді түсінуге келді, соның арқасында адам өзінен жоғары көтеріліп, құдайды біліп, өзінің болмысын сезіне бастайды. "Дін" термині "адам — құдай" қатынасының анықтамасы ретінде XV—XVI ғасырларда енгізілген, содан кейін ол өзі белгілеген құбылыстың барлық ерекшеліктерін ескерместен тек тарихи мағынада қолданылды. Бұған дейін ойшылдар Құдай алдындағы "ар-ождан", "құрмет", "қорқыныш" ұғымдарына жүгінді. Енді, осы жерде дін мен мифологияның пайда болуы туралы ғалымдардың ғылыми пікірлері туралы айтамыз. Өз кезегінде дін де, миф те қоғамның санасында маңызды орын алған. Адамның дүниетанымының кеңеюіне екеуінің ықпалы зор. Дін мен миф адамзатпен бірге дамып ортырған, сол себепті олардың эволюциясы да қазіргі таңда маңызды мәселелердің бірі. Әрбір жан әлемнің қайдан пайда болғаны туралы ойланатыны сөзсіз. Дәл осы тұрғыда діни түсініктер мен мифтер өзінің өзектілігін жоғалтпайды. Мифологияның пайда болуы туралы концепциялар Философия әрқашан адам болмысының іргелі негіздеріне қызығушылық танытты. Бірақ оның бұл мәселеге назары әсіресе 20 ғасырда, болмыстың философиялық ілімі адами өлшемге ие болған кезде жақындай түседі. Адам болмысының маңызды құрамдастарының бірі, әрине, миф. Ежелгі грек тілінен аударғанда "миф" сөзі "аңыз"(сказание) "ертегі", «дәстүр»(предание), сондай-ақ "сөз"дегенді білдіреді. Мифтер туралы ғылымды мифология деп атайды. Мифтер өте ертеде, адамзат өркениет дәуіріне әлі кірмеген сонау ерте заманда пайда болды. Ол кезде қалалар мен мемлекеттер, жазу мен әдебиет болмады. Мифологиялық материалды ұтымды қайта қараудың, рационалды білім мен мифологиялық баяндау арасындағы байланыс мәселесін шешудің алғашқы әрекеттері ежелгі дәуірде жасалған. Мифтердің аллегориялық интерпретациясы басым болды. Эвгемер (шамамен б.з.б. 300 ж.) өзінің еңбегінде құдайларды өздерін құдай санайтын немесе олардың замандастары немесе ұрпақтары құдайға айналдырған ежелгі билеушілер ретінде түсіндірді. Рухани өмірдің көптеген басқа салаларындағы сияқты, романтизм мифті зерттеуде жаңа бет ашты. Мифтің романтикалық ашылуының мәні мифтің барлық ескі түсіндірмелерінің сәтсіздігін айқын көрсетті. Бір жағынан, мифтердің ақиқат екендігін оны ойлап шығарған адам мен лның ортасы шын деп қабылдауымен түсіндірді. Бұл түсінік романтикаға дейінгіге қарағанда үлкен ілгерілеу болды. Алайда, екінші жағынан, мифтер поэзия (және көптеген романтиктердің түсінігінде поэзия - Ақиқат) немесе дін (және көптеген романтиктердің түсінігінде дін - Ақиқат) деген мағынада шындық сияқты көрінді. Барлық романтиктерден арасынан Гегельдің атақты ізашары Макс Шеллинг (1775-1854) мифтің мәнін қайшылықсыз түсіндірді. Ол мифологияны «іштен», яғни өзінің ішкі заңдылықтарына сәйкес түсінуге тиіс тәуелсіз дүние ретінде түсіну қажеттігін алға тартты. Мифті ең алдымен эстетикалық құбылыс ретінде түсіндірді. М.Мюллер «тіл дертінің» нәтижесінде мифтердің пайда болуының дүниетанымдық-лингвистикалық концепциясын жасады: қарабайыр адам абстрактілі ұғымдарды метафоралық эпитеттер арқылы нақты белгілер арқылы белгілеген, ал соңғысының бастапқы мағынасы ұмытылған немесе көмескіленген кезде , содан кейін осы мағыналық ауысуларға байланысты миф пайда болды. М.Мюллерге құдайлардың өздері негізінен күн символы ретінде көрінді. Антропологиялық немесе тарихи-эволюциялық мектеп (Э.Тайлор, Э.Лэнг, Г.Спенсер, т.б.) Англияда қалыптасты. Тайлор мифология мен діннің пайда болуын Мюллерден әлдеқайда ертерек, шын мәнінде қарабайыр күйге жатқызды және оны «натурализмге» емес, анимизмге, т.б. «Жабайылардың» өлім, ауру, армандар туралы таза рационалды ойлары нәтижесінде пайда болған жан идеясына, Тайлордың пікірінше, қарабайыр адам дәл таза рационалды, логикалық түрде болды. Түсініксіз құбылыстар туралы оның бойында туындаған сұрақтарға жауап іздеді және осы сұрақтарға жауап бере отырып, ол оларда дүниетанымның өзіндік, нақты түрін білдірді. Осылайша, мифология өзіндік «бастапқы ғылыммен» сәйкестендірілді. Фрейзердің ғылыми жұмысы дүниетанымның тарихи түрі ретінде мифті зерттеу туралы ритуалистік ілімнің таралуының бастапқы нүктесі болды. Тікелей одан классикалық философияның Кембридж мектебі (Д.Харрисон, Ф.М.Корнфорд, А.Б.Кук, Г.Мэрри) деп аталатын мектеп шығады, ол өз зерттеулерінде ритуалдың дүниетаным бейнесі ретіндегі сөзсіз басымдылықтан мифке дейін жалғасқан. дүниетанымның түрі және ежелгі дүниенің дінінің, философиясының, өнерінің дамуының ең маңызды көзін салт-дәстүрлерден көрген. Ағылшын этнографы Б.Малиновский этнологиядағы функционалдық мектептің бастамашысы болды. «Тұңғыш психологиядағы миф» (1926) кітабында түсіндірген. Малиновский миф жай ғана айтылған әңгіме немесе аллегориялық, символдық және т.б. бар баяндау емес екенін көрсетеді. мағынасы; мифті архаикалық сана ауызша «қасиетті жазба» ретінде, дүние мен адамдардың тағдырына әсер ететін шындық түрі ретінде бастан кешіреді. Діннің шығуы туралы көзқарастар Дін – барлық ақырлы нәрсе, соның ішінде адам да тәуелді болатын Абсолютті Бастауды, яғни Құдайды танудың және біздің өмірімізді Абсолюттің еркіне сәйкестендіруге ұмтылудың көрінісі. Әрбір діннің екі жағы бар: - абсолюттің түсінігін білдіретін теориялық; - практикалық, онда абсолют пен адам өмірі арасындағы нақты байланыс орнатылады. Дін адам жанының кез келген бір жағының әрекетінің көрінісі деп санауға болмайды. «Дін» сөзінің шығуы туралы бірнеше көзқарастар бар (латын тілінен religio – ар-ождан, тақуалық, қастерлеу, дін, киелілік, құлшылық...). Сонымен, Римнің атақты шешені, жазушысы және саясаткері б.з.б. І ғ. Цицерон бұл латынның relegere («қайта жиналу, қайта талқылау, қайта ойлану, арнайы пайдалану үшін қалдыру») етістігінен шыққан деп есептеді, бұл бейнелі мағынада «қадірлеу» немесе «бір нәрсені ерекше ілтипатпен қарау, құрметтеу» дегенді білдіреді. Діннің пайда болуын түсіндіруге негізделген принциптер екі топқа бөлінеді: - супернатуралистік (діни сананың туа біткендігі туралы айтады және Аянды оның қайнар көзі ретінде көрсетеді); - рационалистік (діннің қалыптасуындағы адамның саналы ниеті мен рефлексиясын (эвгенеризм), белгілі адамдардың таза прагматикалық ұмтылыстары (Т.Гоббс, г. Болин-брок), биліктің сақталуы үшін, табиғаттың белгілі күштерін бейнелеу (Эпикур, Д. Юм), белгілі рухани қасиеттерге қарсылық білдіру (Л. Фейербах, ж. Ренан), ата-бабаларды құрметтеу (г. Спенсер)).Сенімнің білімге қатынасы мәселесіне келетін болсақ, ол белгілі бір ойшылдың жалпы философиялық ұстанымдарына байланысты шешіледі. Бұл мәселеге үш көзқарас белгілі: - ғылыми-позитивистік - дінді білімнің төменгі түрі ретінде түсіндіреді және оны ғылымның дамуымен жойылып кететін ырымшылдыққа дейін төмендетеді; - тарихи (эволюциялық) - дінде білімнің дамып келе жатқан формасын көреді, ол әрдайым өзінің мағынасын сақтайды, тіпті ол басқа, жоғары, білім деңгейінің бөлігі болған кезде де; - абсолютті - діни және ғылыми білімді адамның рухани белсенділігінің екі түрлі және заңды формасы ретінде қарастырады: олардың арасындағы шекаралар үнемі ізделеді және ерекшелігі адам мен қоғам үшін мәні жағынан да, маңыздылығы жағынан да ойластырылған. Шығу тегі ежелгі философия өкілдерімен байланысты басқа ғылыми пәндермен салыстыра келе, дінтану ғылымының қалыптасуын 1870 жылдың 19 ақпанымен сәйкестеген жөн. Оның негізін қалаушы Фридрих Макс Мюллер – Лондон королдік институтында әлемдік діндер негіздерін салыстырмалы түрде зерттеуге бағытталған дінтанулық дәрісті оқыған ғалым. Кейінірек бұл дәріс атақты «Дін туралы ғылымға кіріспе» еңбегіне енген. Макс Мюллер діндермен тереңірек танысу мақсатында жаңа ғылым құруды жөн санаған. Ол кезеңде теориялауды ғана емес, каталог жасауды, арнайы анықтамалар құруды талап ететін эмпирикалық материалдар молынан жинақталған болатын. Сонымен қатар, дінтану сол кезеңдерде «әлемнің бейнесін анық сипаттайтындай» болғанымен, сол «бейнені» дұрыс тәртіппен орнықтыру құралы болмады. Сол себепті, бұл міндетті жүзеге асыру академиялық талаптармен жүйелеу қажеттілігін туындатты. Теориялық және эмпирикалық материалды жинақтау процесі Еуропада соңғы үш ғасырда әсіресе жылдам болды, бұл көптеген дәстүрлі көзқарастардың философиялық қайта қаралуымен, соның ішінде діннің Құдайдың Аян ретіндегі теологиялық түсіндірілуін қайта қараумен байланысты болды. Діннің бұл түсіндірмесі ортағасырлық Еуропада үстемдік етті, қазіргі уақытта өте кең таралған және әлі де көптеген қолдаушыларға ие. Оның таралуы мен өміршеңдігі оның растауын сенушілер арасында күмән тудырмайтын Қасиетті Жазба мәтіндерінде табуымен түсіндіріледі. Сонымен қатар, оның негізгі ережелері (ең алдымен Құдайдың бар екендігі туралы тезис) тексеруге немесе бұрмалауға жатпайды, сондықтан ғылыми-философиялық сынның отынан оңай және жоғалтпай жойылады. Бастапқы көзқарастардың арқасында христиан теологтары мен философтары бір ғана дінді ақиқат деп жариялады. Басқаша айтқанда, дінді зерттеудің орнына Еуропа ойшылдары көптеген адамдар үшін ғасырлар бойы христиан дінін терең зерттеумен айналысты. Ағартушылық дәуірінде жағдай өзгерді, ол христиандық еуропалық философиялық элитаның шабуылына ұшырады. Осы уақытта Англияда, Францияда және басқа да Еуропа елдерінде «табиғи дін» деп аталатын, оның негізгі постулаттары адам табиғатынан алынуы мүмкін болатын іздеулер күшейді. Осы постулаттарды тұжырымдауға ұмтылған философтар салыстырмалы талдау барысында бүкіл адамзатқа ортақ наным-сенімдерді ашуға үміттеніп, христиандықпен қатар басқа діндерге де бет бұруға мәжбүр болды. Осындай зерттеулердің нәтижесі конфуцийшілдік, даосизм, буддизм, индуизм, ислам және т.б. діндер туралы білімнің жылдам өсуі болды. Еуропада еуропалық емес халықтардың діндеріне деген қызығушылық оянып, оларға деген толерантты көзқарас қалыптасты. зерттеу тақырыбын айтарлықтай кеңейтті, бұл дінтану ғылымының пайда болуының маңызды алғы шарттарының бірі болды. Неміс философиясы дінді теологиялық түсіндірудегі шектен тыс тарихшылдықты жеңді. XVIII ғасырдың екінші жартысы – XIX ғасырдың бірінші жартысы. көптеген неміс философтары әртүрлі өркениеттер мен діндер белгілі бір уақыттық және логикалық дәйектілікте орналасқан жалпыадамзаттық тарих тұжырымдамаларын жасады. Діннің өзін олар әртүрлі түсінді, бірақ неміс философиясының ірі өкілдері Иоганн Готфрид Гердер (1744-1803), Фридрих Шлегель (1772-1829), Георг Вильгельм Фридрих Гегель (1770-1831), Фридрихи Эрнхер (Шридрихи Даниэльчер) болып табылады. 1768 – 1834) – діннің тарихи дамуы идеясын, сонымен қатар қоғам тарихын зерттеуден бөлек, дінді зерттеу мүмкін емес деген идеяны табанды түрде ұстанды. Болашақта бұл ережелер дін зерттеушілерінің басым көпшілігі үшін аксиомаға айналды. Дін социологиясының бастаушылары О.Конт және Э.Дюркгейммен бірге неміс ойшылдары Карл Маркс (1818-1883)1 және Макс Вебер (1864-1920) болды. Бұл ғалымдар көбінесе антиподтар ретінде көрсетіледі, дегенмен олардың дінге деген көзқарастарын бір-бірін толықтырушы ретінде қарастыру әлдеқайда жемісті. Егер К.Маркс діннің әлеуметтік сипатына тоқталып, оның шарттылығына, сайып келгенде өндіргіш күштер мен өндірістік қатынастардың даму деңгейіне тоқталса, М.Вебер дінді, оның ішінде экономикалық салада да қалыптастырушы және қозғаушы фактор ретінде қарастырды. Бұл ретте айта кететін жайт, К.Маркс діннің әлеуметтік өмірдің барлық жақтарына кері әсерін жоққа шығармады, ал М.Вебер «тек діни тұрғыдан анықталатын экономикалық этика болмағанын түсінді... Алайда , Экономикалық этиканы анықтайтын факторлардың бірі – өмірлік мінез-құлықтың діни шарттылығы екені даусыз. Ол, өз кезегінде, әрине, берілген географиялық, саяси, әлеуметтік, ұлттық жағдайларда экономикалық және саяси сәттердің үлкен әсерін бастан кешіреді. К.Маркс пен М.Вебер дінді зерттеудегі көзқарастар мен екпіндердің айырмашылығына қарамастан, христиандық теологиядан өте алшақ, көбінесе оған ашық қарсылық білдіретін рационалистік ғылыми дәстүр аясында өз идеяларын дамытқан. Басқа елдер Англия, Франция, Германия және Голландиядан үлгі алды. Теологиялық және консервативті ғылыми орталардың қарсылығына қарамастан, еуропалық жұртшылықтың дінтану ғылымына деген қызығушылығы үнемі өсіп отырды. XIX ғасырдың аяғында. Еуропаның көптеген университеттерінде дін тарихы мен философиясы бойынша дәрістер оқылады. Дінтанушылар арасындағы ынтымақтастықты тиімдірек ету мақсатында ғылыми журналдар шығарылуда, аса көрнекті ғалымдардың монографиялары сол кезеңдерге арналған үлкен басылымдарда басылып, халықаралық конгресстер мен конференциялар шақырылуда. Өзінің өмір сүргеніне отыз жылға жетер-жетпес уақыт ішінде еуропалық дінтану кейіннен құлдырау мен құлдырау кезеңдерін бастан өткеріп, белгісіз салаларға бұрын-соңды болмаған серпілістер жасап, теориялық тұйыққа тіреліп, өзін-өзі дамыту есебінен байыған ресми танылған ғылымға айналып отыр. білімнің салаларымен байланысты және олармен өз идеяларын жомарттықпен бөлісті. Еуропалық дінтанумен қатар американдық дінтану да алғашқы қадамдарын жасады. Америка Құрама Штаттарында діннің антропологиялық зерттеулері, салыстырмалы зерттеулер және дін философиясы өте ерте дамыды, бірақ Америкада ең танымалы дін психологиясы болды. «Егер Еуропада дін психологиясы өзінің дамуына бастапқы серпін алса, АҚШ-та ол дербес пән ретінде қалыптасты. Лейпцигте Вундтпен бірге оқыған Дж.Стэнли Холл (1844-1924) АҚШ-та психологиялық зертхананың негізін қалады, онда ол алғаш рет дін психологиясы саласында эмпирикалық зерттеулер жүргізді. Оның шәкірттері арасында Джеймс Леуба (1868-1946) және Эдвин Старбек (1866-1947) болды. Соңғысының Перу «Дін психологиясы» (1899) еңбегіне жатады, онда жаңа пәннің негізгі қағидалары тұжырымдалып, оның пәні мен зерттеу әдісі айқындалып, бірінші кезектегі мәселелер қойылды. Дін психологиясын Уильям Джеймс (1842-1910) аяқтады, ол 1901-1902 жылдары оқыған Гиффорд лекцияларын жариялады. «Мифология-дін» контексінде ең көп пікірталас тудырған мәселе миф пен ырымның (діни), ғұрыптың арақатынасы болды. Көптеген мифтердің діни жоралғыларды (культтік мифтер) түсіндіру қызметін атқаратыны ғылымда бұрыннан белгілі. Рәсімді орындаушы мифте айтылған оқиғаларды мифтің бет-әлпетінде жаңғыртады, бұл орындалып жатқан драмалық әрекеттің либреттосының бір түрі. Мифология өзінің шығу тегі бойынша дінмен байланысты емес, бірақ мифология өзінің дамуының алғашқы кезеңдерінде де діни-магиялық ғұрыптармен органикалық түрде байланысып, діни нанымдардың маңызды бөлігі болып табылатыны сөзсіз. Бірақ қарабайыр мифология дінмен тығыз байланыста болғанымен, одан ешбір жағдайда төмендетілмейді. Пайдаланылған әдебиеттер "История изучения мифа в науках о человеке" Манторова А.В. 2016 г. https://kazislam.kz/dintanu-ylymyny-kalyptasuy/ "Мифологияны зерттеудің әдіснамалық негіздері" Ошақбаева Жазира Бейбітқызы «Ежелгі дүниенің мифологиясы жіне политеизм» пәнінің лекциялар жинағы жүктеу/скачать 28,71 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|