Айтыс II том «КҮлтегін»

117
Айтыс II том
Сөз ұғатын баласың,
Түсінерсің тұспалды-ай.
Мен қаршыға бүретін,
Шын желігім қысқанда-ай.
Жолайдан туған таз бала,
Ақылың сенің аз ғана,
Жусап тұрған жайынның,
Құйрығын басып, қозғама.
Мен – бір жайын, сен – шабақ, 
Өзім бастан қозғайын, 
Барлығын құртқан қу тамақ.
Мен – Жалтума, сен – Мөңке, 
Сенен неғып озбайын?
Сыйынған әруақ ортақ-ты,
Атаңның атын айтпайын,
Әруағынан жазбайын.
Тай туласа, үзілмейд,
Шаптан тартқан қос айыл.
Кірісі мықты сарыжа,
Тартқан сайын қайқаяр.
Тоғай сүзген бүркіттей,
Қанат қомдап қалқайын.
Тоқпақ жалды торы атпен,
Дәмең болса, жалпы айыр.
Төзімің жетсе, тірескін,
Жиғаныңды сарқайын.
Айтысар болсаң, дерек айт, 
Сөзіңді естіп, айтайын.
Қопаңдайсың құр бекер,
Шабысыңды байқайын.
Тура сөйлеп дұрыстап,
Мен несіне тайқайын?
Дауылдатып құйындап,
Аз миыңды шайқайын.
Құлый:
Бекіре едім мен өрге жүзген,
Іркіліп қалғаным жоқ айтар сөзден.

118
Қазақ өнерінің антологиясы
Бақадай шөлде қалған домаланып,
Көңілі Шолағымның нені сезген?
Сарышолақ өлең айтса, есіреді,
Жабыдай жалғыз шапқан көсіледі.
...............................................................
Күнәсін бұрын айтып, кешіреді.
Жалтума бұрын мөрін басқанменен,
Торшаңыз Әйтпенбеттің жесірі еді.
Сөз келед бұрынғыдан созбақталып,
Шолақтың іздегені кесір еді.
Ақымын, жұртта қалған тайлақтайын,
Өкшеңіз маған ерсең тесіледі.
Жақсының атын айтып неғыласың,
Бұйырған Шолағыңа несібе еді.
Пайдадан босқа келген айрыларсың,
Тілегің айтпастан-ақ кесіледі.

жүктеу/скачать 0,96 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: