208
Қазақ өнерінің антологиясы
Біреудің көз салғанша тыртығына,
Өзіңнің қарасаңшы жыртығыңа.
Сенің де мойыныңда тыртық тұр ғой,
Бас салып, азулы айғыр қыршыды ма?
Қасқырдай
тамақ тартып, жата бермей,
Азбанды тепсең еді тұмсығына.
Бәледен, Мұғлипа, құтылмасаң,
Қырсықтың жолығарсың қырсығына.
Шықпаса,
көріп айтқан, менің көзім,
Ілініп, бір қаларсың ұршығыңа.
Мұғлипа:
Сен сонша дәріптедің андасыңды,
Андаспен бір жинап пең мал-басыңды?
Ежелден Күшік
елі даукес келер,
Білемін малта езгенге талмасыңды.
Екі елдің арасында шыбын өліп,
Кім білер бір бәлеге қалмасыңды?
Бағана келген жерден байқап едім,
Жайлырақ жақсы сөзге бармасыңды.
Мәулімбай,
жөн білмейтін сөлекет пең,
Білмейсің жең ұшынан жалғасуды.
Одан да ара ағайын әділін айт,
Таста да ақын қызбен арбасуды.
Басымды одан жаман қатырдың ғой,
Былай өгіз, былайда арба сынды.
Достарыңызбен бөлісу: