Алаш прозасы Сайын МҰратбеков: «Жабайы Алма» бірінші бөлім көкінай

та, әркімнен бұғып, жасқанып, именшек отыратын күйкі тірлік те — бәр-бәрі де 
ысырылып кейін қап, дүние түгел әсем әнге, сән-салтанатқа толып, жартыкеш 
көңілдің кем-кетігі тегіс жазылған, жайраңдаған жаз өмір орнады. Шіркін, өмір 
деген қандай сұлу, қандай жарқын! Өмір сүру, тірі жүру қандай бақыт! 
Адамдардың бір-біріне деген кіршіксіз таза көңілі, бір-біріне көрсететін сый-
құрметі, сүйіспеншілігі қандай ғажап! 
«А-хо-оу-у хай-ли-лау 
ли-ли-лау ләй-ләй-лау…» 
Шіркін, осындай да ғажап ән, ғажап дауыс болады екен-ау?! Бүкіл 
болмысыңды сиқырлап алып, өзімен бірге еліктіріп, елітіп, тіл жеткісіз ғаламат 
сезімге бөлейді. 
Сөйтіп, бір әннің сиқырлы дүниесіне еніп, соның өзінен ес жия алмай езіліп 
отырғанымызда, Ырысбек екінші әнді бастап кетті. Тағы да алғашқыға ұқсас, одан 
артып түспесе кем түспейтін әсем дүние есігін ашты… Онан кейін үшінші ән, 
төртінші ән… бесінші ән… Ырысбектің әндері көбейе түспесе, азаюшы ма еді. Көзін 
жұмыңқырап ап, бет-аузы әннің ырғағына қарай сан құбылып, әдемі зор даусымен 
бүкіл дүниені сиқырлап қойғандай. 
Көптен бері, сонау өзі әскерден қайтқан күнгі кештен кейін оның дәл бүйтіп 
ән салғанын көрмеп едім; өңі керемет сұлуланып, нұрланып, әншейіндегі 
жексұрындығынан, иттігінен із де қалмаған. Әжем алдындағы жұлық-жұлық 
жабағы жүнді жібекше талдап түте отырып, әрбір жаңа әннің тұсында басын 
көтеріп ап, көзі жасаурай сығырайып Ырысбекке айналып-толғана елжірей 
қарайды, көңілінің көптен бері бір жадырағанын жасыра алмайды; кішкене 
балалар болса әншейіндегі бірін-бірі түртпектеп отыратын қылықтарынан пышақ 
кесті тыйылып, бағжырайған көздерін Ырысбектен алмастан ауыздарын ашқан 
күйде демдерін іштерінен алғандай тым-тырыс отыр; Нәзира әпкем пеш жақтан 
кеп үстелге бір қырын сәл теріс қарап отырып шай құйған әлгіндегі қалпында тас 
боп мелшиіп қатып қалған, ән тыңдап отыр ма, жо әлде қалғып кетті ме, белгісіз. 
Қанша уақыт өткенін кім білсін, бір кез бет-аузын қара тер басқан Ырысбек 
шаршағандай әнін тоқтатып, барлығымызға күлімсірей қарап шықты да: 
− Осымен болған шығар,- деді. 
− Өркенің өссін, қарағым, көңілімізді бір көтеріп тастадың ғой,- деп, әжем 
шын көңілден ризашылығын білдірді. 
Жанар мен Жанат әжемді төңіректеп барып ұйықтап қалған, олардан 
ересектеу Болат қалғып-мүлгіп есінеп отырса да, намысына тырысып ұйқыға 
жеңдіргісі келмейді. Менің де ұйқым келіп отыр, бірақ үйдегі естияр еркек езім 
екенім есіме түссе-ақ, ұйқым шайдай ашылады. Нәзира әпкем тұрып төсек салып, 
әжемнің екі жақ етегін ала жатқан Жанар мен Жанатты жатқызды. 
− Көзің қызарып кетті, сен де енді жат төсегіңе,- деді Болатқа. 
Нәзира әпкем балаларға төсек сала бастаған соң, Ырысбек пен Әжібек енді 
өздері де тым кеш отырып қалғандарын түсініп кететін шығар деп ойлағам. Олай 
болмады. 
− Әже, от жағылмаған суық үйге барғым келмей отыр. Рұқсат болса осы 
үйдің бір бұрышына қона кетсем деймін,- деген Ырысбек самбырлай сөйлеп. Әжем 
сәл үндемей қалды да, алдындағы түтілген жүнін жинастырып, етегін қағып 
орнынан тұрды. 
− Қонам десең қона ғой, қарағым. Қонақты қуып шығу салтымызда жоқ 
қой,- деді. Маған әжемнің бұл жауабы Ырысбектен гөрі Нәзира әпкеме арнап 
айтылғандай көрінді. 

Нәзира әпкем үн-түнсіз төрге балалардың төсегіне қатарластыра қонақтарға 
да төсек сала бастады. Ырысбек пен Әжібек сыртқа шығып келуге кеткен. 
− Әже, мен көрші үйдің біріне барып қонайын,- деген Нәзира әпкем. 
− Сөйтсең сөйт, қарғам,- деді әжем күрсіне тұрып. 
Ырысбек пен Әжібек кіріп, киімдерін шешініп жатуға ыңғайланған кезде, 
сырт киімін желбегей жамылып Нәзира әпкем далаға шығып кетті. Әжем жатқан 
соң, жыпылықтап тұрған шамды өшіріп мен де кеп орныма жаттым. Көзім енді 
ілініп барады екен, біреу бүйірімнен нұқып қалды. 
− Әй Қанат, әлгі Нәзира әпкең қайда кетті? — деп сұрады Әжібек сыбырлап. 
− Білмеймін. 
− Немене, сонда ол бүгін үйге қонбай ма? 
− Көршілердің біреуінің үйіне қонам деп кетті. 
Әжібек дереу сырғып барып менің айтқандарымды сыбырлап ЬІрысбекке 
жеткізді. Сәлден кейін Әжібек сырғып қасыма қайта келді. 
− Әй, Нәзира әпкең кімнің үйіне кетті? 
− Білмеймін. 
− Неге білмейсің? 
− Кімнің үйіне кеткенін айтқан жоқ. 
− Қап! 
Енді қараңғы үйде Ырысбек пен Әжібектің күбір-күбір сөзі көбейейін деді. 
Екеуі қараңғыда отырып киіне бастады. 
− Әй Қанат, киін, сен бізді шығарып саласың! — деді Әжібек әмірлі үнмен. 
Өзімнің де күткенім сол еді, осы пәлелерден тез құтылайық деген оймен оңайда 
тұрған киімдерімді лып-лып еткізіп үстіме іле сап, қараңғыда жандарына бардым. 
− Бұ қайсың, қараңғы үйде түрегеп жүрген? — деп сұраған әжем. 
− Әже, біз ғой, қазір далаға шығып келеміз,- деді Ырысбек. 
− Ә-ә,- деп әжем онан әрі қарай күбірлеп құдайға сыйынып кетті. 
Мен қараңғы үйде сипаланып жүріп есікті ашып, екеуін бастап сыртқа алып 
шықтым. Түн тастай қараңғы екен. Аспан бұлттанып, оңынан желемік соғып тұр; 
күн бұзылып, қар жауардың алдында өститін. Иттердің ғана үргені болмаса, ауыл 
үйдің арасы тым-тырыс, бірде бір үйде шам жоқ, бәрі де тегіс ұйқыға кеткен. 
− Нәзира кімнің үйіне кетті? — деп енді Ырысбек сұрады. 
− Білмеймін. 
− Қалайша білмейсің? — деп ол шап етіп жағамнан ұстай алды. Менің зәрем 
ұшып кетті, «әжелеп» аттан салуға шақ қалдым. 
− Маған айтқан жоқ. 
− Жоқ, сен білесің. Қазір бар да, әжем шақырып жатыр деп ертіп кел. 
− Рас айтам, ағатай, кімнің үйінде екенін білмеймін, бізге айтпай шығып 
кетті,- деп, мен шыж көбелек боп тұрмын. 
− Онда білмегенің үшін жаза тартасың,- деп Ырысбек дір-дір етіп тұрған 
күйімде тіп-тік көтеріп алды да, шыр көбелек айналдырып әкеп, есік алдындағы 
қалың күресінге басымды төмен қаратып қойып қалды. Түнге қарай беті сіресіп 
жатқан қатты қардың төбеме қатты тигенін білем, бет-аузымды қалың бөргездей 
осып жібергенін білем, онан әрі сәл есім ауытқып кетіпті. Басым төмен қарай 
шаншылып күресін қарда қанша тұрғанымды білмеймін, бір кез есім кіргендей боп, 
аяқ-қолымды тыпырлата бастағам, көрім болғанда, күресіннің жарқабақ жағы 
опырылып кетіп, есікке қарай домалап түстім. Жан-жағыма үрейлене қарасам, 
Ырысбек те, Әжібек те жоқ екен, домалай ұмтылып үйге кіріп, жан-дәрмен есікті 
жауып, ілгегін салып алдым. «Уһ» деп осы жерде ғана есімді жиғам. Ішкі есік 
ашылып, қолына жалп-жұлп еткізіп май шамды ұстап әжем шықты. 

− Қанатпысың? Тыныштық па? 
− Тыныш…- дедім мен әжемді қорқытпайын деп түк болмағандай 
жайбарақат үнмен. 
− Әлгілер қайда? 
− Үйлеріне кетті. 
− Тыныш кетті ме, әйтеу? 
− Иә, тыныш кетті,- дедім, өнебойым дір-дір етіп, енді сәл тұрсам, әжемді 
құшақтап еңіреп жіберуге дайын тұрмын.- Ұйқым келді, әже, жатайықшы… 
* * * 
Ертеңгісін беті-қолымды жуғанымда, түндегі қар сүрген жерлер тызылдап 
ашып, алақаныма қабыршақ жаралар мен домбыққан ісіктер білінді. Айнаға барып 
қарағам; маңдайым, мұрнымның үсті, екі бетімнің ұштары мысық тырнағандай 
жара-жара боп қапты. 
− Қанат, сенің бетіңе не болған? — деді Болат таңырқап. 
− Білмеймін,- дедім мен өзім де таңырқаған боп. 
− Түнде жалмауыз кемпір кеп тырнап кеткен ғой. 
− Солай шығар. Өзі байқамаса, әжеме айтпа, босқа қорқып қалады,- дегем. 
− Жарайды,- деді Болат. 
Көрші үйге түнеп келген Нәзира әпкем де есіктен кіре бере бетіме жалт 
қарап: 
− Саған не болған? — деді үрейлене. 
− Жай, әншейін,- дедім мен иығымды қиқаң еткізіп. 
− Түндегілер ғой?! 
Мен басымды изедім. Әпкем кеп құшақтап бауырына қысты. 
− Қанатай-ай, мен үшін сені де әбден қорлап болды-ау, Ырысбек оңбаған,- 
деді. Даусы дір-дір етіп, алқымына өксік тығылғанын сезіп тұрмын. 
− Әй Қанат! — деді осы кезде ауыз үйде шелектерді салдырлатып жүрген 
әжем дауыстап.-Анау қорадағы малды шығар! 
Мен әпкемнің құшағынан шығып есікке беттедім. 
− Әжем көрді ме, біле ме? — деп сұрады әпкем. 
− Жоқ, білмейді. 
− Онда айтпай-ақ қой. Тағы да жылап-сықтап мазасы кетеді. 
− Айтпаймын. 
Шай үстінде бетімді көлегейлеңкіреп бір қырын отырдым да, ала көлеңке үй 
ішінде әжем де, кішкене балалар да бет-аузымның жарасын байқамады. 
− Ойнап көп жүріп алмай, түске қарай ертерек қайтып, малды суғар,- деді 
әжем. 
− Мақұл. 
Шанамды сүйретіп далаға шықсам, көшенің ортасында Әжібек тұр. Тістерін 
ақсита күліп қасына шақырды. 
− Бет-аузың аймандай бопты ғой,- деді мәз болып. 
Әрине, оған күлкі, мен үндегем жоқ. 
− Сенің Нәзира әпкең де қызық, қашып кетпесе қайтер еді,- деді ол менің 
әпкемді кінәлай сөйлеп.- Ырысбек қазір оған ғашық. Байғұс түні бойы жылап 
шықты. Қатын үшін жылаған адамды көргенім осы. Өзі де ұйықтаған жоқ, мені де 
ұйықтатқан жоқ. Ғашықтықтан күйіп-жанып барам дейді. Қанат, сен енді ол үшін 
ренжіме. Ырысбектің бұл жолғы махаббаты нағыз шын махаббат сияқты. «Әжібек-
ау, бауырым-ау, осы уақытқа дейінгімнің бәрі бекершілік екен» дейді. Ант-су ішті. 
Ел сияқты семья құрып, үй болғым, бала сүйгім келеді дейді. 

Көшенің төменгі жағынан Шағыр көз жиренін шанаға жеккен почташы 
Мақым шал шыққан. 
− Обшым келген соң, мен саған түсіндіріп айтам бәрін де,- деді сөзін асыға 
тұжырымдаған Әжібек.- Қазір, анау почтаның шанасымен Мытысқа темекіге кетіп 
барам. Ырысбек, міне, жүз сом берді,- деп қалтасынан жалпақ ақшаны суырып ап 
көрсетті.- Осының бәріне темекі сатып әкелем, әлі шылым тартуды үйретеміз. 
Әжібек қасымыздан өте берген почташы шалдың шанасына секіріп мініп, 
МТС-қа кетті де, мен ауылдың шетіндегі сайдың қабағында көшкіннен шана теуіп 
жүрген балаларға қарай тарттым. Көшкіннен секірте шана теуіп біраз ойнаған соң, 
малдарды суғаратын кез болды-ау деген кезде, әжеме берген уәдем бойынша үйге 
қайтқам. Енді бет-аузымдағы жараларымды көрсе көрсін деп жасырмай келдім, 
егер не болды деп сұрай қалса, шанамен көшкіннен секірем деп жығылып қалдым 
дей салмақпын. Осы оймен қаперімде ештеңе жоқ үйге кіріп келсем, терезеге таяу 
жалғыз орындықта Ырысбек отыр. 
− Қанатай, күнім, жақсы ма,- дейді маған елжірей амандасып. Тіпті түк 
болмағандай, түнде ғана мені күресіндегі қатты қарға бет-аузымды жара-жара ғып 
төбемнен шанышпаған адамдай мүләйімси қапты. Мен үндегем жоқ, ошақ жаққа 
барып, кәнге сүйене тұрдым. Қазандықтың желкесіндегі дәу қара пышақтың 
орнында жатқанын көріп, көңілім орнына түсті. Егер осыдан Ырысбек артық-әбес 
бірдеңе істер болса, сол қара пышақпен ішін жаруға бекіндім. 
Әжем жүн түтуге кірісіпті, Нәзира әпкем кәннің екінші шетінде иығына 
апамнан қалған ескі күпәйкені жамылып шұлық тоқып отыр, әскерге жіберілетін 
киім. Балалар кән жақ бұрышта сабаннан қалпақ тоқып ойнап отыр. Сабаннан 
қалпақ тоқуды немістің балаларынан үйренген. 
Әжем мен кірмес бұрын бастаған сөзін жалғастырды: 
− Сен өйтіп бізді басынба, қарағым. Саған қолымнан қызымды бере 
алмаймын. Өйткенше бұл дүниеден байсыз өтсін. Ал егер менің айтқаныма көнбей 
өз бетімен саған ілесіп кетер болса, міне, құдай алдындағы сөзім, екеуіңе де 
қарғыс айтам. 
− Әже, мен қарғыстан қорықпаймын,- деп, Ырысбек мырс етіп күлген. 
− Әй! — деді әжем оқыс үнмен.- Өйтіп көктен түскендей боп көкіме! Шын 
қарғысқа ұшырасаң, оның дауасын қайтару қиын болады. Әсіресе жетім-жесірдің 
көз жасы жібермейді. Бұ дүниені қойып, о дүниеде де алдыңнан шығады. 
Әжемнің шындап ашуланғанын көргенім осы еді, ұшып тұрып ошақтың 
аузында жартылай отта жатқан ыстық көсеуді көтеріп алды да, Ырысбекке есікті 
мегзеді: 
− Әже… әжетай, қойдым, күнім әжетай!… Сөзіңе құлдық, қойдым… кеттім… 
кеттім…- деп, Ырысбек лажсыз күлгенсіп, есікке беттеді. 
Ол кеткен соң, әжем орнына кеп отырып, жүнін түтуге қайтадан кірісті. 
Көпке дейін үйдің ішінде тым-тырыс тыныштық орнаған. Тек Жанардың 
қуыршағына «Лағынет!» деп сыбырлай ұрысқаны ғана естілді. Әлден уақытта 
әжем: 
− Е, жаратқан бір алла, кеше гөр өзің, жаратылысымда үйден кісі қуып 
шығып көрмеп ем. Мәжбүр болдым,- деді ауыр күрсініп. 
Қолы-қолына жұқпай шұлық тоқып отырған Нәзира әпкем бір кез ісін 
тоқтатып: 
− Әже! — деді. 
− Ay қарағым? 
− Жоғарғы жақтан үкім кепті, әйелдер мен қыздарды трактордың оқуына 
жіберіңдер деген. 

− Иә. 
− Соған әнеу бір күні Байдалы шал колхоз атынан сені жіберсек қайтеді 
деген маған. Егер келісім берсем, енді жарты айдан кейін сол оқуға кетер ем. 
Әжем де түтіп отырған жүнін тоқтатып, оған оқыс бұрылып: 
− Ол теміріңді әйел жүргізе алушы ма еді? — деді. 
− Жүргізеді. Соғыстан бұрын Паша Ангелина деген тракторшы әйелдің аты 
мен суреті газеттен түспеуші еді ғой. 
− Қыз баласың ғой, білегің жіңішке, темірді жүргізу ауыр тимесе. 
− Тракторды жүргізу үшін қара күш емес, білім керек, айла, тәсіл керек. 
− Қайдам, қарағым, өзің білесің де,- деді әжем тағы да күрсініп. 
− Трактордың оқуын оқысам, бір жағы мамандық алар ем, екіншіден мына 
ауылдағы қаңқу-саңкудан аулақ болар ем. Әже-ау, өзің ойлап қарашы, қысы-жазы 
колхоздың мені қуаламайтын жұмысы жоқ, айлап-апталап далада жүрем. Ал 
трактордың оқуын бітірсем, сол мамандығым бойынша істейтін белгілі бір жұмысым 
болар еді. 
− Мейлің онда, барам десең бар,- деді әжем келісімін беріп. Қуанып кеткен 
Нәзира әпкем жымың-жымың етіп күлімсіреп, маған қарап көзін қысып қойды. 
Мен сыртқа шығып, күндегі дағдымен қоңыр сиыр мен екі ешкіні айдап 
апарып тұмада суғарып қайтып келе жатқанымда, ауданнан келетін үлкен жолмен 
ауыл көшесіне кірген бір ат-шана қарсы жолыққан. Үстінде екі адам бар екен: бірі 
шинель киген, иығында погоны бар, едірейген қалың мұртты, көзі шарасынан 
шыққан жалпақ бет, алпамсадай зор денелі кісі, белінде ұзын қылышы бар, ал 
екіншісі тон киген, бет-аузын қалың түкті сақал-мұрт басқан ат айдаушы орыс 
шалы. 
− Әй, балам! — деді мұртты кісі маған.- Ырысбек дегеннің үйі қайсы? — деп 
сұрады. 
Мен Ырысбектің үйін нұсқағам, әлгілер аттарының басын солай қарай бұрды. 
Сүрлеу жолдан шыққан ат қалың қарды омбылай жүрді. 
Қайдан шыға келгендерін білмеймін, соның арасынша біраз бала қасыма 
топырлап жиналып та қапты. 
− Қанат, ол кім екен? Милиция ма? 
− Неменеге келіпті? 
− Кімге келіпті? Сенен не сұрады? — деп балалар жан-жақтан сұрақтың 
астына алып жатыр. 
− Білмеймін неге келгендерін, Ырысбектің үйін сұрады. 
− Ойбай, онда бір қызық болады десеңші. 
− Ал кеттік солай қарай… 
Біз енді жапа-тармағай Ырысбектің үйіне қарай шұбадық. Көшенің қалың 
қарына малтығып ат-шана жеткенше, біз Ырысбектің есігінің алдына топырлап 
жиналып та қалғанбыз. 
Ырысбек сурет салып отыр екен, әуелгіде балалардың есігінің алдына неге 
топырлап жиналып қалғанына түсіне алмай, терезеден бізге қарап түсін суытып, 
саусағын безеген, артынша ат-шана кеп кесе-көлденеңдей тоқтай қап, одан 
погоны бар шинель киген мұртты адам ұзын қылышын сүйретіп секіріп түскенін 
көргенде, көзі алақтап есі шығып, терезеден кейін қарай ыршып кеткендей болды. 
Мұртты адам ішке енген, мұндайда біз қалушы ма ек, соңынан топырлап 
ауыз үйге ілесе кірдік. Түпкі бөлмедегі Ырысбекпен екеуінің сөйлескен сөздері бізге 
анық естіліп тұрды. 
− Жігітім, міне, повесткаң! Он бес минут уақыт берем, тез жинал, қазір 
өзіммен бірге ала кетем,- деді мұртты адам бұйыра сөйлеп. 

− Қалай? Аяқ асты қалай жиналам? — деген Ырысбек сасқалақтап. 
− Е, сенің не жиналатының бар? Қалай қиып қалдырам-ау дейтін қатын-
балаң жоқ. Әйда, киіміңді ки де жүр. 
− Азық-түлік дегендей… 
− Әй, өзің курортта жатқандай әбден-ақ семіріпсің, бір-екі күнге аштан өле 
қоймайсың. Ертең таңертең комиссияға саламыз да, кешке қарай отправка 
жасаймыз. Бол, жинал, күтіп тұратын уақытым жоқ,- деді мұртты адам даусын 
көтеріп. 
− Мынау дүниелерім… 
− Сен өзің, немене, әскери тәртіпті ұмытқансың ба? Қай солдат үй-мүлкін 
арқалап жүруші еді?! — деп ақырып қалды мұртты адам.- Киін тез! Мен осылай 
қарап тұрам, көзімше киін! Анау дорбадағы темекі ме? Бері маған бер! Менде 
болады. Темекі шеккің келсе, шетінен беріп тұрам. 
Аздан кейін мойнына су кеткендей боп сүмірейген Ырысбек ішкі бөлменің 
есігін ашып тастап: 
− Қанатай, мына музыка аспаптарымды саған қалдырайын, аман-сау 
қайтсам өз қолыңнан алам ғой,- деген. 
Менің екі бетім дуылдап, өне бойым дірілдеп кетті, ызадан, намыстан болу 
керек. 
− Керегі жоқ,- дедім тістене тұрып. 
− Нәзира әпкеңе айтсаң… 
− Керегі жоқ дедім ғой. Біздің үйден аулақ! Нәзира әпкем ауылда жоқ, оқуға 
кеткен,-дедім ызақорлана дауыстап. 
− А. Солай ма?! Онда кімге қалдырсам екен? — деді абдыраған Ырысбек 
балалардың әрқайсысына кезек қарап, бірақ ешқайсысының рай білдіре 
қоймағанын көрген соң, беті қайтып, лажсыз үнмен: — Кімге қалдырдым енді, а? — 
деп мұртты адамға жалтақтаған. 
− Қатыннан қатынды қолғап ауыстырғандай алып жүр деп еді ғой, солардың 
біреуіне қалдырмайсың ба?! 
Ырысбек кімге қалдыратыны енді ғана есіне түскендей Бәтенге: 
− Айналайын, Дүрияға жүгіріп барып келші,- деді жалынып. 
Бәтен жүгіріп кетті. Ол келгенше, Ырысбек музыка аспаптарын, сурет 
салатын қағаздары мен қарындаш-бояуларын жинастырып орап, буып-түюге 
кірісті. Сәлден кейін ентіге жүгіріп Бәтен қайтып оралды: 
− Керегі жоқ, маған ештеңесін қалдырмасын дейді. 
Ырысбек бетінен ұрып қалғандай басын ішіне бұғып, құнысып тұрып қалды. 
− Солай деді, ә…- деп басын шайқады. Одан соң мұртты адамға қарап: — 
Кешіріңіз, енді бір адамды шақыруыма рұқсат етіңіз,- деді. Мұртты адам басын 
изеді. 
− Біреуің Зибашқа барып шақырып келіңдерші,- деген бәрімізге жалына 
қарап. 
− Зибаш үйінде жоқ, станцияға астық тарта кеткен,- деді бір бала. 
− Ә. Қап! Әжібек те жоқ. Қайрат, сен бір тіл алғыш бала едің, барып анау 
Эмманы ертіп келші. 
Бұл Ырысбектің ең соңғы үміті еді. Өзі әлгінде ораған заттарын тағы бір 
байқастап түгендеп шықты да, орындыққа тізе бүкті. Көзі бажырайып үйдің 
қабырғаларына, төбесіне қарайды, іштей үйімен қоштасып отырған тәрізді, 
орамалын алып жасаураған көзін сүртті. Қайрат та Эмманың үйіне құстай ұшып 
барып келді. 

− Маған ештеңесін қалдырмасын, керегі жоқ, әйтпесе анау қазақ әйелдері 
жұлып жейді деді,- деп хабарлады. 
− Жарайды,- деп көзі жасқа толған Ырысбек орнынан тұрды. Үйінің ішіне 
тағы бір қарап үнсіз қоштасты да, сыртқа шығып есігіне құлып салды.- Мә, мына 
кілтті Әжібекке тапсыр. Ырысбек ағаң аманат етіп қалдырды де,- деп кілтін 
Бәтенге берді. 
Шана есік алдынан шыға берген кезде: «Әй-оу!» — деген әйел даусы 
естілген. Үйлердің арасынан қалың қарда жығыла-сүрініп Дүрия келе жатыр екен. 
Қолында түйіншегі бар. Мұртты адам шананы токтатты да, Ырысбекке қарап: 
− Әне, бір-екі күндік азығыңды әкеле жатыр,- деді. Дүрия жақындай бере: 
− Аспаптарыңды алып қалмағаныма ренжіме. Ендігі жерде менің оларға ие 
боп қалуымның еш реті жоқ. Оның үстіне әлгі керең қолына түссе, өртеп жібереді,- 
деді кешірім сұрағандай.- Құдай қосқан қосағым едің, қоштасқалы, арыздасып 
қалғалы келдім. Жолың болсың, азаматым. Аман-сау қайт… Менің саған деген еш 
өкпем жоқ, ал менің қателігімді кеше алсаң, кешір,- еңкейіп кеп Ырысбектің 
мойнынан құшақтап, ұзақ қысып тұрып сүйді. Екі иығы селкілдеп жылап тұрды. 
Құшақтары жазылғанда көрдік, Ырысбектің көзінен де тарам-тарам жас сорғалап 
отыр екен. 
Мұртты адам ал кеттік дегендей белгі берді де, шана орнынан қозғалды. 
− Қош, туған жер!… Қош бол, ел-жұртым!..- деді Ырысбек даусы дірілдеп. 
Оның кетіп бара жатқанын Дүрия мен біздерден өзге ешкім білген де жоқ. 
  
БІР ӨКІНІШ, БІР ҮМІТ 
Кешке қарай МТС-тан почташы Мақым шал мен Әжібек те қайтқан. 
− Әй, көксоққандар! 
Әжібектің келгенін көріп қуанғанымыз сонша, шанаға қарай далақтаса 
жүгірдік. Бір күн көрмегенге сағынып қалғандаймыз. Шынында да, Әжібексіз 
күніміз серкесінен айырылғанмен бірдей екен. Ортамызда ол жоқ болған бір 
күніміздің өзі ертеден кешке дейін көшеде опыр-топыр құр сенделіспен өткен еді. 
Не жөндеп ойын ойнай алмай, не үйді-үйімізге тарап кете алмай, МТС-тан келетін 
жолға қарағыштап жіпсіз байланып жүрдік те қойдық. Сол қашан қайтар екен, не 

жүктеу/скачать 1,42 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: