Қыз: Мені шақырған сіз бе?
Қанат: Сіз кімсіз?
Қыз: Катямын.
Қанат: Катя?
Қыз: Шын атым Кәмилә. «Катя» деп атап кеткен. Қонаққа келдім, Гүлзаттың сіңілісімін.
Қанат: Катяның сіңілісінің де аты Катя ма?
Катя: Түсінбедім. Мен Катямын, Сіз мені қайдан білесіз?
Қанат: О Катя, Катя, оралдың ба?
Сен мендей сағынышқа орандың ба?
Айналып аққу құсқа махаббатым,
Шынымен оралдың ба, оралдың ба?
Катя: Не айтып кеттіңіз? Бұл өлеңді маған арнап тұрсыз ба? Қызық екен. Мынау ғашық болған адамның сөзі ғой?
Қанат: Мүмкін! Біз ақындар, осындай боламыз!
«Қоңырау көктем»
Күндер зулап, жылдар өтті.
Бәрі, бәрі қас-қағымда.
Балалық шақ сіңіп кетті сағымға.
Қайырмасы
Он жетінші көтем келді,
Гүл көмкерген омырауын.
Алтын ұя сол бір сәтте,
Соқты соңғы қоңырауын.
Балдай арман баурап алды,
Он жетінің гүл көктемін.
Сәби күлкім сенде қалды, мектебім.
Қайырмасы :
Ш Ы М Ы Л Д Ы Қ
Достарыңызбен бөлісу: |
