Алматы 2010 Мұхаммед Юсуф Кандахлауи

Мұғауия былай дейді: «Бір күні әкем Әбу Суфи-

ян  атына  ер  салып,  артына  анам  Хиндті  мінгестіріп, 

жолға  шықты.  Ол  кезде  мен  жас  жігіт  болатынмын, 

есегіммен олардың алдында жүріп отырдым. Бір кез-

де  Пайғамбардың 

(саллаллаһу  аләйһи  уә  сәлләм)

  даусын  естідік. 

Әкем  маған:  «Мұғауия,  сен  түс,  Мұхаммед  мінсін», 

–  деді.  Мен  түстім,  Расулаллаһ  есекке  мініп,  алды-

мызда аяңдап жүріп отырды. Сосын бізге қарап: «Ей, 

Әбу  Суфиян!  Ей,  Хинд!  Күмәнсіз,  өлесіңдер,  сосын 

қайта тірілесіңдер. Жақсы адам жұмаққа, жаман адам 

тозаққа барады. Мен сендерге шындықты айтып отыр-

мын. Бұл ақиқатты алғаш рет сендердің жұбыңа айтып 

тұрмын», – деді. Содан соң «Фуссилат» сүресін басы-

нан бастап он бірінші аятына дейін оқыды. Әкем оған: 

«Айтып  болдың  ба?»  –  деді.  Аллаһ  расулы:  «Иә»,  – 

деді де, есектен түсті. Анам әкеме: «Осы сиқыршыға 

бола  баламды  есектен  түсіріп,  оны  мінгізгенің  не?» 

–  деген  кезде,  әкем:  «Жоқ,  Мұхаммед  сиқыршы  да, 

өтірікші де емес», – деді

88

.