Атқа міну мәдениетінің генезисі. Көшпеліліктің қалыптасуының алғышарттары: табиғи-географиялық және әлеуметтік-мәдени факторлар
жүктеу/скачать 32,64 Kb.
|
- Бұл бет үшін навигация:
- 3. Мемлекеттіліктің қалыптасуының бастапқы кезеңі, көшпелі және отырықшы мәдениеттің өзара қатынастары (б.з.б.III – б.з. II ғғ)
|
Атқа міну мәдениетінің генезисі. 1. Көшпеліліктің қалыптасуының алғышарттары: табиғи-географиялық және әлеуметтік-мәдени факторлар. 2. Темір дәуірі тайпаларының этносаяси және әлеуметтік тарихы. 3. Мемлекеттіліктің қалыптасуының бастапқы кезеңі, көшпелі және отырықшы мәдениеттің өзара қатынастары (б.з.б.III – б.з. II ғғ) 1. Көшпеліліктің қалыптасуының алғышарттары: табиғи-географиялық және әлеуметтік-мәдени факторлар. Қазіргі тарихнамада Еуразия мал бағушыларының көшпелілікке стихиялық көшуі мәселесі екіұшты және бір-біріне қарама-қайшы гипотезалармен ұсынылған. Мысалы, әртүрлі тайпалар шаруашылықтың дәстүрлі түрін өзгертуге және оны сапалы қайта құруға не итермелегені әлі белгісіз. Кейбір зерттеушілердің пікірінше, тайпалар мал санының артуына қарай жаңа кеңістікті игеруге және мал жаю жүйесін күшейтуге мәжбүр болды, бұл отырықшы малшылардың көшпенділікке көшуінің басты себебі болды. Бірқатар зерттеушілер Блитт-Сернандер схемасына сәйкес ксеротермия дәуіріндегі климаттық өзгерістер және суббореалдан субатлантикалық кезеңге өту бұл процесте шешуші рөл атқарды деп санайды. Климатологиялық тұжырымдама Л.Н. Гумилевтің еңбектерінде кеңінен дамыды. Сонымен қатар, номадизмнің пайда болуы алғашқы қауымдық қатынастардың ыдырауының және оңтүстіктегі мал өсірушілерге отырықшы мемлекеттердің экономикалық және саяси қысымының салдары болды деген пікір бар. Өз кезегінде Л.С. Клейн тұжырымы бойынша көшпеліліктің пайда болуының басты себебі малшылардың көшпелі тұрмыстың әскери қуаттың артықшылықтарын түсінуінде. Г.Е. Марковтың тұжырымдамасы мал шаруашылығы мен малшы халықтардың көшпелілікке көшуінің негізінде факторлардың күрделі кешені — климатогендік, антропогендік, әлеуметтік-экономикалық, саяси, мәдени және т.б. болды, олардың жиынтығы көшпеліліктің генезисін қамтамасыз етті. Осыған байланысты В.А. Шнирельманның көшпенділіктің дамуына себепші болған факторлар әртүрлі өңірлерде барабар болмағаны туралы көзқарасы да күмәнсіз қызығушылық тудырады[1]. Ол көшпенділік генезисінің 4 типологиялық моделін ұсынды. Біріншіден, жер мәселесінің шиеленісуіне және халықтың шамадан тыс көбеюіне байланысты халық топтарын егіншілік және бақташылық қауымдастықтардан ажыратуға болады, олар ойкуменнің шетіне қоныс аудару барысында олардың кәсіптерінің малшылық бағытын күшейтті. Екіншіден, егіншілер малды көршілеріне жайылымға бере алады немесе оларды белсенді түрде айырбастады, бұл ауыл шаруашылығының шетіндегі мал шаруашылығын нығайтты. Бұл үлгілер, автордың пікірінше, «бастапқы көшпенділік» деп атауға болатын нәрсенің пайда болуына әкелді. Одан шыққан «екінші көшпенділікпен» тағы екі үлгі байланысты болды. Біріншіден, мал шаруашылығы екпіні халықтың негізінен бақташылық топтарымен байланысы нәтижесінде күшейе алады, екіншіден, көшпеліліктің қалыптасуында халықтың аңшылық топтары белгілі бір рөл атқарса керек[1]. Сонымен бірге, барлық зерттеушілер Еуразияның ежелгі тұрғындарының мал шаруашылығының эволюциялық даму процесі, бастапқы басталу нүктесі, б.з.б. V-IV мыңжылдықтың шегі болып табылады, б.з.б. II—I мыңжылдықтың басында көшпеліліктің пайда болуына әкелді. Б.з. д. 1 мыңыншы жылдардың ортасына қарай номадизм әлемдік тарих аренасына нақтылы тарихи құбылыс ретінде аяқ басты. Осылайша, көшпеліліктің қалыптасуы, зерттеушілердің басым бөлігінің пайымдауынша, б.з. д. 1 мыңның басында Еуразияның аридтік аймағының барлық ареалында, номадизмнің пайда болуы үшін тиісті жағдайларды қамтамасыз еткен, өзінің ксеротермиялық фазасында суббореалды климат ауысқан кезде, субатлантикалық, неғұрлым ылғалды және салқын кезеңге синхронды орын алды. Номадизмнің пайда болуын және оның қалыптасуының тарихи заңдылығын анықтайтын негізгі факторлардың ішінде ең алдымен табиғи-климаттық факторларды бөліп көрсету керек. Жылдың жазғы мезгілінде Жер бетінің қатты қызып кетуін, атмосфералық құрғақшылықтың мезгіл-мезгіл қайталануын, климаттың аридтілігі мен континенталдылығын, су, өсімдік және топырақ ресурстарының жеткіліксіздігін, фитоценоздардың, атмосфералық жауын-шашынның және т. б. жұмыс істеуінің аймақтылығы мен маусымдылығын қамтамасыз ететін күн радиациясының жоғары теңгерімі сияқты тіршілік ету ортасының ерекшеліктері аса маңызды болды. Барлық осы табиғи-климаттық факторлар ең алдымен егіншілікті өсіру мүмкіндігін толығымен жоққа шығарды. Көшпелілікпен айналысатын экологиялық тауашаның динамикасы, ең алдымен, тіршілік ету ортасының барлық ресурстық элементтерінің жұмыс істеуі мен локализацияның маусымдық-аймақтық сипатымен анықталды. Топырақ пен өсімдік жамылғысының аймақтылығы, ландшафтық градация биоценоздар өнімділігінің маусымдық сипатымен, атмосфералық жауын-шашынның түсуімен және су көздерінің толымдылығымен, бұлттылықпен, жылу режимімен және ауа массаларының айналымымен үйлесімде көшпенділіктің пайда болуы мен қалыптасуының жетекші факторы болды. Өсімдік жамылғысының маусымдық өнімділігі факторы ерекше маңызды рөл атқарды, бұл көбінесе малшыларды мерзімді көші-қонға итермеледі. Осылайша, көшпенділердің жоғары ұтқырлығы мекендеу ортасының табиғи ресурстары жұмысының кеңістік-уақытша құбылмалылығына, ең алдымен малды жем-шөппен және суарумен қамтамасыз етудегі ауытқуларға қарсы тұруға арналған. Осының салдарынан номадизмнің тұрақты жұмыс істейтін тұрақты экологиялық детерминанттары айқын байқалады. Әлеуметтік-мәдени аспектіде көшпеліліктің пайда болуы едәуір дәрежеде жануарларды доместикациялаудың және мал шаруашылығының эволюциясының алдыңғы процесімен, малды ұстау, жаю және пайдалану туралы білімді жинақтаумен, осы мекен ету ортасы жағдайында қоғамдық өндіріс жүйесін ұйымдастырумен, қоршаған ортаның ерекшеліктерімен алдын ала анықталды. Экожүйенің табиғи ресурстарын тану процесінде табын құрылымының қалыптасуы, осы өндіріс тәсілінің ұйымдастырушылық принциптерінің дамуы және мал шаруашылығының көп мақсатты өнімділігі (ет, сүт, жүн, көлік, жегу және т. б.), тиісті өмір салты мен дәстүрлі-тұрмыстық мәдениеттің қалыптасуы, техника мен технологияның жетілдірілуі, «атқа міну» және т.б. пайда болды. Еуразияның құрғақ кеңістіктерін экологиялық игеру тәжірибесімен үйлескен технологиялық тәсілдер мен дағдылар, әлеуметтік-мәдени тетіктер кешені мал шаруашылығы мен егіншілік типтес шаруашылықтың жаңа сапалы жағдайға көшуі үшін ақпараттық және материалдық база жасап, көшпеліліктің кенеттен және имманентті генезисінің мүмкіндігін қамтамасыз етті. Көшпеліліктің алдыңғы кезеңінде малшылардың бастапқы ұстанымы қандай болды деген сұрақ көптеген дау тудырады. XVIII ғасырдан бастап үш сатылы даму теориясының кең таралуына байланысты ұзақ уақыт бойы көшпенділік әлеуметтік дамудың маңызды кезеңі ретінде аң аулау нәтижесінде пайда болды және отырықшы-ауылшаруашылық өмір салты мен шаруашылық түріне дейін болды деп есептелді. Шынында да, қола дәуірінің және әсіресе соңғы қола мәдениетінің зерттеулері көрсеткендей, мал шаруашылығының дамуы мен көшпеліліктің қалыптасуы негізінен отырықшы өмір салты мен шаруашылықтың кешенді-егіншілік түрі аясында жүрді. Бұл жағдай кейінгі қола мәдениетінің андроновтық және «андроноидтік» нысандарын ерте көшпенділер мәдениетіне айналдыру туралы нақты деректермен жеткілікті суреттеледі. Қола дәуірінде Қазақстан мен Орталық Азия аумағында тұтастай алғанда Қазақстанның далалық аймағы мен ішінара Батыс және Оңтүстік Сібірдің өзен аңғарларында ежелгі тұрғындардың отырықшы-тұрақты өмірі жағдайында жұмыс істеген мал шаруашылығының басым рөлінің үрдісі байқалды. Орталық Қазақстан бойынша археологиялық деректер көрсетіп отырғандай, қола дәуірінің барлық қорымдары мен қоныстары шағын дала өзендерінің Жайылма үстіндегі террасаларының шетінде тікелей шоғырланады. Ал ерте көшпенділер дәуіріндегі қорғандардың негізгі орналасу ауданы ашық дала болып табылады. Археологтар дәлелдегендей, Солтүстік Қазақстанның андронов қоныстары тек өзендерде және кілттер болған кезде өте сирек көлдерде орналасқан. Біздің дәуірімізге дейінгі VIII-VII ғасырларда өзендердің су қоймаларында ескерткіштер алғаш рет пайда болды. Біздің дәуірімізге дейінгі V—II ғасырлардағы елді мекендер байырғы террастардың жоғары жағалауларын алып жатты, ал жерлеу кешендері өзендердің байырғы жағалауларында да, өзенаралық дала кеңістігінде де бірдей орналасқан. Осының салдарынан, дәл осы отырықшы-егіншілік өмір салты мал шаруашылығының номадизмге көшуіне әлеуметтік-мәдени негіз болды деп санайтын зерттеушілер, қола дәуірінің археологиялық ескерткіштері отырықшы өмір салтын нақты белгілеп, мәселенің осындай шешілуіне елеулі дәлел бола алады[2]. Алайда, мұндай тұжырым малшылардың көшпелі шаруашылық түріне көшу формаларының алуан түрлілігін жоққа шығармайды. Бұл тұрғыда С.И. Вайнштейннің еңбектерінде дамыған В. Шмидттің Еуразияның ежелгі тұрғындарының аңшылық шаруашылығы негізінде көшпенділікті қосу мүмкіндігі туралы көзқарасы сөзсіз қызығушылық тудырады. Л.Л. Викторова екі гипотезаны біріктіруді ұсынды. Орталық Азия аумағындағы көшпелі мал шаруашылығы, біріншіден, ксеротерм кезеңінде климаттың аридизациясы нәтижесінде диқаншылардың номадизмге көшуі арқылы, екіншіден, жартылай отырықшы кешенді-мал шаруашылығы-аңшылық — егіншілік шаруашылығын көшпендіге айналдыру арқылы қалыптасты деп санайды[3]. Бұл ретте зерттеушілер номадизм генезисі процесінде дамудың әртүрлі өтпелі сатыларын ерекшелеп көрсетеді. Сонымен, М.П. Грязнов, С.И. Руденко, С.С. Черников, А.Н. Бернштам, Л.П. Потапов және басқалары жергілікті мал шаруашылығы, бақташылық, жайлау тәрізді мал шаруашылығы және т.б. сияқты өтпелі кезеңдерді ажыратады. Зерттеушілер әдетте үй маңындағы мал шаруашылығын елді мекендерге жақын мамандандырылған мал жаю ретінде, бақташылықты — малды бір жайылым аймағынан екінші жайылымға айдау нысаны ретінде, жайлау мал шаруашылығын — шаруашылықтың жайылымдық түрі ретінде саралайды, бұл кезде табындар жаз бойы маусымдық жайылымдарға төмен таулы және тау бөктеріндегі аудандарға немесе далаға жаю үшін айдалады. Барлық осы экономикалық және ұйымдастырушылық өзгерістер табынның түрлік құрылымындағы өзгерістерге сәйкес келді, олар іс жүзінде ұсақ мал мен жылқы малының үлес салмағының біртіндеп өсуіне және ірі қара мал үлесінің төмендеуіне дейін азаяды[3]. Номадизм генезисі проблемасын зерттеу үшін технологиялық аспектілерді, атап айтқанда, б.з.д. II мыңжылдықтың ортасына дейін мерзімделетін салт аттылық, сол мыңжылдықтың соңында құдықтардың пайда болуы — шамамен сол мыңжылдықтың соңында Темір құралдардың пайда болуы, ат әбзелдерін жетілдіру, мал шаруашылығындағы көлік және ет-сүт-жүн бағытының дамуы, мал шаруашылығының құрылымының өзгеруі сияқты аспектілерді талдаудың маңызы зор табындар, қоғамдық өндірісті ұйымдастыру принциптері, қозғалыс бағыты мен ауқымы және т.б. Басқаша айтқанда, ерте темір дәуірінде жинақталған және материалдық өндіріс жүйесін қайта құрудың өзіндік әлеуметтік-мәдени тетіктерін құраған материалдық мәдениетті дамытудағы технологиялық Арсеналдағы әр түрлі жетілдірулер мен инновациялар технологиялық өнертабыстармен жиынтығында қола дәуіріндегі ежелгі тұрғындар мәдениетінің сапалы трансформациясын, көшпенділіктің генезисі мен қалыптасуын айқындады. Осыған байланысты көшпелі шаруашылық-мәдени тип негізінде этномәдени интеграцияның қалыптасуын бейнелейтін Еуразиялық даланың, жартылай шөлдер мен қоңыржай белдеу шөлдерінің барлық ауқымында скиф-сақ мәдени-тарихи қауымдастығының қалыптасуы заңды болып табылады. Ерекше қызығушылықты ат тізгіндері мен әбзелдерінің дизайнының эволюциясы, ежелгі малшылардың тасымалдау құралдары мен әдістері туралы материалдар қызықтырады. Қазақстан, Батыс Сібір және Еділ бойындағы Андронов және Срубная мәдениеттерінің орындарында жылқының архаикалық әдісінің көптеген заттары, атап айтқанда, сүйек пен мүйізден жасалған щек кесектері – битпен байланыстыратын құрылғылар табылған. бас бау белдіктері. б.з.б 1 мың жылдың басында. тізгіннің жаңа түрі пайда болды: екі бөлікті қола қашаулар, бірақ сол мыңжылдықтың ортасында олардың ұштары сақиналы биттермен ауыстырылды, ал щек бөліктері екі тесікке айналды. Бұл кезде тізгінді жасау үшін қола мен мүйіздің орнына темір қолданыла бастады. б.з.б. 1 мың жылдың ортасында. жануарларды көлікке (арбаға, вагонға және т.б.) байлаудың тартқыш әдісі жаппай әдіспен ауыстырылды. Осылайша, көшпелі мал шаруашылығының қалыптасуы қола дәуірінде және ерте темір дәуіріне көшу кезеңінде әртүрлі технологиялық жетілдірулер мен техникалық жаңалықтар маңызды рөл атқарды. Олар, сөзсіз, номадизм генезисінің факторларының бірі болды, өйткені олар материалдық өндіріс жүйесін оңтайландыруға, оның табиғи-климаттық жағдайлардың өзгеруіне бейімделуіне және бейімделуіне ықпал етті. жүктеу/скачать 32,64 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|