дауы», Қаныш Имантайұлының үмітін ақтау жолындағы кеншілердің жанкешті ерлігі нанымды бейнеленген. Жазушы Иосиф Николаевич Богданчиков пен Қаныш Имантайұлының диалогымен Қазақтың Қанышының көрегендігін көрсеткен: «– Жездінің марганецін мен 1928 жылы көргенмін, – деді Сәтбаев. Жолаушылар үйінің ескі еденін сықырлатып ерсілі-қарсылы жүре бастады. – Қарсақбай зауыты үшін флюстік шикізат іздеп жүргенде кездестім. Бұрғы салуға қаражат болмады. Жезқазғанның мысынан аса алмадық. Ал 1936 жылы, өзіңіз де білесіз, Жездінің жағасында бір жаз барлау тобын ұстадық: жеті ұңғыма, он шақты жыралар қазылды. Олардың құжатын Қарсақбайдан табасыз. Пастуховтың не бітіргенін өзінен естисіз, ол да құралақан емес... Менің шамалауымша, нақ осы екі өзен түйісетін тараң аңғарда ферромарганецтің сүбелі қоры бар. Ол болса – соғыс өрті күшейіп тұрғанда стратегиялық мәні ерекше зор шикізат!.. Нені меңзеп отырғанымды ұқтыңыз ба, Иосиф Николаевич?Богданчиков басын изеді.– Айтқаным айтқан: кісіні де, техниканы да керегінше аласыз. Бұл – бір. Екінші, есіңізде болсын, Жездінің қыртысы Жезқазғаннан бөлек...Оған станоктың ең мықтысын, бұрғылаушылардың таңдаулысын салу керек. Үшінші, Жездіде ешқандай баспана жоқ. Демек, барлауды қар түскенге дейін аяқтау қажет» [3].Романды жазу барысында жазушының көп ізденгендігі пайдаланылған тарихи құ-жаттар мен мол деректерден байқалады. Мәскеу, С.Петербург, Ташкент, Павлодар, Се-мей, Қарағанды, Жезқазған, т.б. қалалардағы Мемлекеттік мұрағаттарды, аталған ел-дердің Ғылым Академияларының құжаттары пайдаланылған. Ресей ҒА-ның, Өзбек КСР ҒА-ның, Қазақ КСР ҒА-ның, ҚР ҰҒА ҒА-ның академиктерінің пікірлері Қаныш Иманта-йұлының ғылымдағы табыстары мен көргендігін толықтырып тұр. Қорытынды. Қорыта айтқанда, роман соңындағы академик Қ.И.Сәтбаевтың есімін мәңгілік жадымызда
