тағаланың сүйікті елшісі! Сіз үшін әке-шешемнің де жаны пида! Құдай үшін деп
бірнеше мәрте қайталағандықтан айтпасқа лажым жоқ, сізде менің ақым кеткен
еді, – деді де болған оқиғаны былайша баяндады:
– Я, Расулаллаһ! Бір күні сізбен бірге соғысқа қатыстым. Шайқастың қызған
кезі еді. Бір уақытта қалай екенін қайдам, мінген түйелеріміз бүйірлесіп
қатар
келіп қалыпты. Мұным ұят болды ма, қой кешірім сұрайын деп түйемнен түсіп
имене жақындай бергенім сол еді, арқамды қамшыңыз осып түсті. Я,
Расулаллаһ, сол жолы сіз әдейі-ақ мені қамшымен тартып жібердіңіз бе, жоқ
әлде, байқамастан болды ма сол жағын әлі күнге ажырата алмай келемін...
Бұны естігенде Пайғамбарымыз:
– Ей, Үккаша! Сені қайтіп әдейі ұрайын,
байқамастан болған ғой, – деп
кешірім сұрайды да артынша Біләлді қызы Фатиманың үйіне барып дәл сол
жолғы қамшыны әкелуге жіберді.
Біләл (р.а.) мешіттен шыққан бойы бірден Фатима-ның үйіне бет түзеді. Бір
жағынан Пайғамбардың қалай өз-өзіне жұрт көзінше жаза бермек болғандығына
да таңғалды.
Келе сала есікті қақты. Іштен Фатиманың: – Ол кім? – деген даусы естілді.
Біләл (р.а.) өзінің атын айтып Пайғамбардың қамшы сұратқанын жеткізді.
Фатима: – Ей, Біләл! Әкем қамшыны не істемек? – деп сұрады.
Біләл: – Өз-өзін жазаландырмақшы, – деп жауап берді.
Фатима: – Ей, Біләл! Қамшымен ұрып әкемнен ақысын алмақ болған кім? –
деп сұрады.
Біләл: – Үккаша, – деп жауап қатқаннан кейін қамшыны алған бойы мешітке
заулады. Қамшыны апарып хазірет Пайғамбарға
(саллаллаһу аләйһи уә сәлләм)
ұстатты.
Пайғамбар болса қамшыны Үккашаға берді.
Дәл осы арада орындарынан атып тұрған Әбу Бәкір мен Омар (р.а.)
қосарлана: – Ей, Үккаша! Қамшымен
Пайғамбарды ұрғанша бізді ұр, міне
арқамыз, – деп жалыныш білдіре жон арқаларын тосты.
Хазірет Пайғамбар:
– Уа, Әбу Бәкір, ей, Омар! Аллаһ тағала сендердің бұл тілектерің үшін сый-
құрметке бөлейтіндігі күмәнсіз, – деді.
Бұл жолы Үккашаға Али (р.а.) жалына бастады: – Ей, Үккаша! Пайғамбарды
қамшымен ұруыңа риза емеспін. Оны ұрғанша мені ұр! Міне, арқам, міне,
кеудем, қай жерімнен қанша ұрғың келсе де ұр!
Оған да хазірет Пайғамбар басу айтты: – Уа, Али! Орныңа отыр! Ұлы Аллаһ
сенің бұл жақсылығыңды да елеусіз тастамайды.
Үккашаға енді Хасан мен Хұсейін жалына бастады.
– Ей, Үккаша! Біздің Пайғамбар немерелері екендігімізді білесің, одан алмақ
болған өшіңді бізден алғаның жарасады. Өтінеміз, одан да бізді ұр! – десті.
– Уа, менің көзайым немерелерім! Орындарыңа отырыңдар! – деді
Пайғамбар оларға да, сөйтті де Үккашаға бұрылып: – Әй, Үккаша! Мені шындап
ұрғың келсе, кәне ұр! – деді. Үккаша: – Я, Расулаллаһ! – деді тайсалмастан: –
Сіз ұрғанда мен жалаңаш болатынмын. Мен де сізді ұрарда денеңіздің жалаңаш
болғанын қалаймын, – деді.
Сүйікті Пайғамбарымыз
(саллаллаһу аләйһи уә сәлләм)
екі сөзге келместен бірден
жейдесін шешті. Сөйтті де: – Кәне, ұр! – деді, – қалағаныңша ұр!
Бұны көрген мешіттегі бар сахабалар көңілдері босап жылады. Жейдесін
шешкенде Пайғамбар денесінің сүттей аппақтығына отырған жұрт таңғалысты.
Арқасында тумысынан Аллаһ
тағаланың берген сыйы, елші екендігінің хақ
дәлелі – қал тәрізді Пайғамбарлық мөрі де көзге оттай басылды. Алайда дәл осы
сәт еш күтпеген тосын жайт болды. Міне, қызық! Қамшымен ұрады деп күткен
Үккаша барған бойы Пайғамбар арқасындағы сол мөрді құшырлана сүйіп-сүйіп
алмасы бар ма?!
Сөйтті де: – Уа, Аллаһ тағаланың құрметті елшісі! – деді: – Сіздей адамға
кім қол көтерсін?! Бар арманым: сіздің арқаңыздағы Пайғамбарлық қалыңызды
бір сүю болатын. Сол арманыма бүгін жеттім. Мен бақыттымын! Аллаһ тағала
енді сіздің құрметіңізге бола мен бейбақты тозақ отына қия қоймас!
Отырған жұрт тебірене теңселіп кетті. Пайғамбарымыз да қатты толқыды.
Қуанышты жүзбен көпшілікке көз тастаған Пайғамбарымыз:
– Жұмақтық адам көргілерің келсе, мына Үккаша-ға қараңдар! – деді.
Бұны естіген бүкіл мұсылмандар Үккашаны құттықтап,
оны маңдайынан
сүйгіштеді.
Достарыңызбен бөлісу: